De Dansmarathon van SBS6 is pure smeerlapperij

John de Mol heeft ooit Big Brother uitgevonden maar voor het overige excelleert hij in het uitmelken van oude ideeën zoals talentenjachten, die steeds in een ander jasje op de buis worden gebracht. Voor zijn laatste vondst heeft hij weer eens diep in het verleden gegraaid: de dansmarathon. Zaterdag om tien uur eindigde de eerste editie van dit fenomeen. Honderd koppels traden aan. Wie het langst onafgebroken in beweging wist te blijven, ging naar huis met honderdduizend euro. Helaas, toen na vijftig uur (!) het slotsignaal klonk, bevonden zich op de dansvloer nog twintig paren. De rest had het opgegeven ondanks het feit dat de presentatoren Wendy van Dijk en Jan Versteegh probeerden de deelnemers zoveel mogelijk aan te vuren.

Uiteindelijk ging de ton naar het koppel Tawatha en Jermaine omdat zij – zo berekende SBS6 – de minste pauzes hadden genomen. De overige volhouders werden afgescheept met een weekendje Disneyland in Parijs.

Dansmarathons werden tijdens de grote crisis van de jaren dertig overal in de Verenigde Staten georganiseerd. Werkloze armoedzaaiers genoeg die zich lieten verlokken om aan zulke spektakels mee te doen in de hoop een paar centen te winnen. In 1969 maakte de toen beroemde regisseur Sidney Pollack een indrukwekkende film over zulke dansmarathons met de titel They shoot horses, don’t they. In een van de hoofdrollen Jane Fonda.

De film was een groot succes. Ondanks de tragische inhoud ging het publiek destijds toch met een goed gevoel naar buiten. Dat herinner ik me nog goed. Zulke afschuwelijke toestanden zouden wij niet meer meemaken.

Dat was een vergissing. John de Mol heeft het model van de dansmarathon, dat in de jaren dertig deelnemers in de meest letterlijke zin des woords kapot maakte, tevoorschijn gehaald in de hoop een kijkcijferhit te scoren. Er deden zich tonelen voor die sprekend leken op wat er toen in die Amerikaanse dansarena’s gebeurde. En aan wat zo indrukwekkend door Sydney Pollack werd verbeeld. Uitgeputte deelnemers gingen huilend naar huis. En dan leenden gevoelloze types als Jeroen van den Boom zich ook nog voor een optreden om de doodvermoeide koppels aan de gang te houden. René Karst bestond het zelfs de polonaise te leiden.

De  BN’ers die optraden in de Dansmarathon hebben zich wel laten kennen door hun – ongetwijfeld lucratieve – medewerking te verlenen aan deze smeerlapperij, Wendy van Dijk en Jan Versteegh voorop. Het is verbijsterend dat John de Mol zelf niet heeft ingezien dat dansmarathons gevaarlijke en ethisch volstrekt onaanvaardbare fenomenen zijn waarvan beschaafde mensen hoopten dat zij voorgoed tot het verleden behoorden. Hij heeft op schandelijke wijze misbruik gemaakt van naïeve mensen die hij zonder scrupules verleidde zich in zijn arena totaal uit te putten. Wat SBS6 ze bood was tranen.

Gelukkig hebben veel kijkers verontwaardigd gereageerd. Zij bleken de hoeders van een beschaving die De Mol en zijn kompanen al lang achter zich hebben gelaten.

Voor het overige ben ik van mening dat de het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Bekijk hier They shoot horses, don’t they  in zijn geheel op YouTube:

Schokkende aanvulling: zojuist komt mij een stuk in de Volkskrant onder ogen dat John de Mol al tien jaar terug op het idee voor de Dansmarathon kwam nadat hij They do´nt shoot horses, don t they had gezien. Als dat klopt, heeft hij op het pad des levens zijn geweten al lang geleden ergens laten liggen.