De comeback van Netanyahu, Israël vecht sinds 7 oktober 2023 met volle kracht, razernij en overtuiging

Voorafgaand aan 7 oktober 2023 zag bijna de helft  van de Israëlische bevolking hun premier Netanyahu als onbetrouwbaar en door en door corrupt. Men zag in hem een bedreiging voor de democratie. Hij leverde zich volgens zijn opponenten over aan zowel de ultra-orthodoxen, de ultra-radicale bewoners van de nederzettingen op de West Bank, als aan de groeiende religieus fascistische vleugel binnen het zionisme.

Israël raakte zo verdeeld in 'kampen'. 'Kampen' die diep van mening verschilden over de plaats van religie in de maatschappij, de inhoud van de democratie, de politiek ten aanzien van de Palestijnen en het beleid ten aanzien van de bezette gebieden. Deze verschillen in politieke en religieuze oriëntatie overlappen deels de etnische verschillen tussen Joden die afkomstig zijn uit het Westen, uit de vroegere Sovjet-Unie en Joden afkomstig uit Noord-Afrika, de overige Arabische wereld en Iran.

In dit klimaat van Amerikaans aandoende verdachtmakingen, polarisatie en malaise kondigden militairen van essentiële onderdelen van de strijdkrachten (luchtmacht, inlichtingendiensten) aan, dat zij niet voor een dergelijke extremistische regering wilden vechten. Israëli’s vroegen zich serieus af of het land niet ten onder ging aan een fatale dosis interne verdeeldheid en verkettering.

7 oktober 2023: Israël sluit de rijen, valt aan en houdt niet meer op....
Israël werd vernederend en totaal overrompeld. De regering, het leger en de veiligheidsdiensten hadden gefaald. Men voelde zich overgeleverd aan een woeste bende van duizenden Palestijnen terwijl velen qua verdediging en leiding niets meer van de regering Netanyahu verwachtten. Men zag de beelden van Israëlische gegijzelden onder controle van massa's juichende, moordende, mishandelende, verkrachtende Palestijnen in Gaza. Israël trok de conclusie, dat er geen onschuldigen meer zijn in Gaza.

Er was in Israël massaal trauma, verdriet, angst, razernij en een diepe roep om wraak. Spookbeelden van vervolging uit de Joodse geschiedenis kwamen op. De angst en ontreddering zette zich om in nodige, effectieve agressie. Agressie die men niet alleen nodig had om de Palestijnse en Iraanse vijand te bestrijden, maar ook om de eigen demonen van Joodse angst te overdekken. “Dat nooit meer. Wij vechten nu WEL voor ons bestaan met alles wat wij in de strijd kunnen gooien”. “Alle beperkingen zijn weg. Als zij oorlog willen, kunnen zij het krijgen. Er zijn geen onschuldigen in Gaza. En wij gaan winnen. Het is er op of eronder. En als de buitenwereld ons niet steunt, zullen wij het zelf doen. ”
.
Het trauma van 7 oktober 2023 levert nog steeds de energie voor de strijd. Iedere dag zie je op de Israëlische tv indringende verhalen en beelden van mensen die door Hamas werden aangevallen. De dagelijkse militaire begrafenissen van gesneuvelden verdiepen het gevoel dat men door moet vechten en geen genade moet hebben. De media tonen door zelfcensuur geen verschrikkingen en ellende van burgers in Gaza. Dat is begrijpelijk, maar journalistiek terecht aanvechtbaar. Echter: als je empathie voor je vijand voelt, kun je niet vechten. Zeer vele vrijwilligersgroepen pakten taken op die de disfunctionerende regering liet liggen.

Uit peilingen blijkt, dat 90 procent van de Joodse bevolking en 30 procent van de Palestijns-Israëlische bevolking  de oorlog in Gaza en Libanon steunt. Al denkt men wel verschillend over de politiek met betrekking tot de gegijzelden en een tijdelijke wapenstilstand in Gaza.

Israël heeft daarmee de rijen weer gesloten. Het leger leverde het noodzakelijke, goede werk. De vroegere, veronderstelde weigeraars van de luchtmacht en de inlichtingendiensten komen doorslaggevend en professioneel vernietigend in actie boven Gaza stad, Khan Yunis, Deir al Ballah, het Libanese Dahyah, de grensstrook in zuid-Libanon ,de Bekavallei in Libanon, Jemen. En wellicht vandaag ook boven Iran. De politieke dagkoers van Netanyahu stijgt. Zijn Likudpartij zou nu weer de grootste worden.

Repercussies in Nederland, de Palestijnse sjaal als symbool van solidariteit met onderdrukten
De politieke discussie in Nederland over het beleid ten aanzien van Israël en Palestina is onmachtig. De regering steunt Israël, al is er ook ruimte voor enige kritiek (niet bij de PVV die van mening is, dat Jordanië Palestina is). Binnen de GroenLinks-PvdA wordt de discussie lam gelegd doordat een groep radicale opposanten van Israël het bestaansrecht afwijst van Israël als Joodse staat.

Volgens deze radicale opposanten moet de oorspronkelijke erfzonde van 1948 moet worden rechtgezet. Een verbijsterend verhaal, dat geheel voorbij gaat aan het feit, dat er tussen de rivier en de zee miljoenen Joden en Palestijnen wonen met totaal verschillende politieke doelen. Men verdraait de realiteit door Hamas als een gematigde beweging te zien die een vredesovereenkomst met Israël wilde. Men gaat voorbij aan het reactionaire politiek-religieuze karakter van zowel Hamas als Hezbollah. Het is onbegrijpelijk, dat dezelfde mensen die de fascistische tendensen binnen Israël duidelijk en terecht hekelen, tegelijkertijd volstrekt blind zijn voor de onderdrukkende misdadigheid en religieus fanatisme van Hamas en Hezbollah.

Het pleidooi om Israël als Joodse staat te ontmantelen, is niet alleen een uitnodiging tot volkerenmoord en ontwrichting in de regio. Het pleidooi is ook een ahistorisch voorbijgaan aan de internationale politieke geschiedenis. Israël is ontstaan uit de politieke en wettelijke kaders van de 20e eeuw: besluiten van de voorloper van de VN, de Volkenbond, de bijeenkomst van overwinnaars van WO1 in San Remo, commissies en besluiten van het Britse mandaat bestuur, de erkenning van de staat Israël door de VN. Overeenkomsten van Israël met tal staten over de gehele wereld.

In die cruciale periode van de politieke vorming van de staat Israël besloten de Palestijnse organisaties en Arabische staten die voor de Palestijnen optraden om niet mee te doen en tegen een verdeling van Palestina te zijn. Zij verkwanselde hun kansen. Met fatale consequenties.

Welke politieke richting in Israël-Palestinabeleid?

Iran
De Nederlandse politiek zou zich allereerst moeten richten op het tegengaan van de Iraanse politiek van expansie. Een expansie politiek die de Arabische regio ontwricht en de strijd met Israël aanjaagt. Zo lang Iran sterk blijft in Gaza, Libanon en de West Bank zal geen Israëlische politicus zelfs maar dromen van vermindering van militaire controle. Integendeel.

Tegen BDS
De Nederlandse politiek moet zich ondubbelzinnig blijven uitspreken tegen BDS. Als men tenminste enige invloed op Israël wil behouden én de banden met Israëlische en Palestijnse vredes- en verzoeningsorganisaties wil aanhalen. De Israëlische en Palestijnse bevolkingen staan nu maximaal tegenover elkaar. Iedere vorm van samenwerking tussen Palestijnse en Israëlische burgerinitiatieven moet worden gesteund. Het conflict zit aan alle kanten vast. Er zijn geen simpele oplossingen. Het is tijd voor kleine stappen aan de basis.

In juli 2024 fuseerden de Israëlische Arbeiderspartij en het vredesgerichte Meretz tot een nieuwe partij 'De Democraten'. Haal de Palestijnse en Israëlische vredesbewegingen en de Democraten naar Nederland. Dat schept een politiek met ruimte voor een compromis.

Tegelijkertijd moet duidelijk stelling worden genomen tegen oorlogsmisdaden van zowel Israëlische, als Palestijnse kant. Wat dat betreft, zijn de nu lopende internationale gerechtelijke procedures ook richtinggevend.