De bedreiging van Nadia Bouras

Nadia Bouras werd er afgelopen weekend  op een brute wijze aan herinnerd dat Nederland veranderd is. Niet ver van huis, maar gewoon toen ze met haar kindjes thuiskwam. Er was een sticker op haar voordeur geplakt van de organisatie ‘Vizier op links’ waarmee haar te kennen werd gegeven dat ‘ze’ wisten waar zij woont en dat zij in de gaten wordt gehouden.

Nadia, een Amsterdamse met Marokkaanse roots, moeder, vrouw, zus, dochter, historicus en universitair docent migratiegeschiedenis aan de Universiteit Leiden. Een vrouw die dagelijks op een vreedzame manier meedoet aan het maatschappelijk debat in Nederland, werd op deze manier gestigmatiseerd, geïntimideerd en bedreigd.

Nu zullen er stemmen klinken die zeggen dat het wel meevalt. Dat het maar een sticker op de deur is. Denk daar eens even over na… iemand heeft de moeite genomen om je adres op te zoeken. Heeft zich heimelijk voor en bij je huis opgehouden. En plakt een sticker op je deur met het woord vizier. Een vizier is onderdeel van een wapen. Zou jij dat niet als bedreiging opvatten?

En waarom is dit gedaan? Omdat ze een mening heeft die anderen niet bevalt. Omdat ze zich uitspreekt tegen polarisatie, tegen onrecht en tegen racisme. Daarom proberen ze haar de mond te snoeren.

En dan vraag ik jullie: “Mogen we dit laten gebeuren?” Nee, nee en nog eens nee! Dit mag niet getolereerd worden. Niet voor onszelf en zeker niet voor onze kinderen. We zijn het aan onszelf en aan hen verplicht om hiertegen in opstand te komen.

Lieve Nadia, jouw naam betekent de roepende. Het is wie je bent. Het is waar je voor gemaakt bent. Blijf roepen. Het is je recht en je doet het voor ons allen. En wij? Wij zijn het schild om jou heen. Je staat niet alleen. Jouw veiligheid is onze veiligheid. Jouw pijn is onze pijn. En jouw stem is onze stem. Jij en wij zwijgen niet. Niet nu. Niet straks en niet ooit!