De ander ook vrijheid gunnen: dat werkt bevrijdend!

5 mei is voor mij in de afgelopen jaren in Nederland een moment om stil te staan bij de betekenis en de essentie van de vrijheid. Vooral in deze tijden dat onze vrijheid is ingeperkt door een onzichtbare vijand. Inmiddels is het 75 jaar geleden dat vrijheid in West-Europa een vanzelfsprekend begrip is geworden. Zo vanzelfsprekend dat we soms geneigd zijn om eraan voorbij te gaan. En dat terwijl vorig jaar volgens het Noorse onderzoeksbureau IDMC 50,8 miljoen mensen wereldwijd op de vlucht zijn geslagen wegens conflicten, geweld en rampen.

Wat houdt de vrijheid in? Het is in mijn optiek ontegenzeglijk een beginsel dat in de loop der eeuwen het meest nagestreefd en bevochten is in de menselijke geschiedenis. Dit doet mij denken aan mijn eigen bevochten bevrijding. Vrijheid is een gevoel dat ik pas na mijn 30ste verjaardag heb leren kennen.

Ik ben geboren middenin een oorlog in Iran. De oorlog, een vrijheidsbeperkend kwaad, waarvan wij telkens hopen dat het nooit meer zal gebeuren. Als kind heb ik de verschrikking en de angst daarvan mee moeten maken. De herinneringen zijn door de jaren heen vervaagd. Vuur, rook, harde knallen en de afgehakte hand van het zesjarige buurmeisje, die na de explosie in onze tuin lag, zijn echter in mijn geheugen gegrift. Toen wist ik als oorlogskind niets over de essentie van de vrijheid. De angstige dagen die we ondergedoken zaten ergens buiten de stad, leken mij normaal omdat ik het niet anders gewend was. Ik heb gedurende de oorlog geen kans gehad om te ervaren hoe het voelt om zonder angst voor de jachtvliegtuigen in een speeltuin te spelen. Mijn jeugd is ook doorgebracht in angst; angst voor religieuze politie en hardliners, die de jongens met een spijkerbroek of T-shirts met korte mouwen bestraften. De periode waarin muziek, film, boeken en alles wat met het westen te maken had, verboden waren. De tijd dat liefde de grootste zonde was en verliefden werden gestenigd.

Al jong besefte ik dat ik een burger was van een staat waar de fundamentele mensenrechten waaronder individuele vrijheid en vrijheid van meningsuiting dagelijks worden geschonden. Een staat die alle economische en sociale vragen wilde beantwoorden met de islamitische heilige geschriften, de Koran en de Hadith. Ik kwam erachter dat alle overheidsorganen die onafhankelijk behoorden te zijn, in de handen waren van een gezaghebbende geestelijke, de gids van de natie, een soort vertegenwoordiger van Allah op aarde. Van de rechterlijke macht tot de staatsradio en -televisie die de gevangen vrije denkers en activisten dwongen om valse bekentenissen af te leggen. Dit maakte allemaal een enorme indruk op mij.

Net als vele anderen heb ik ook mijn vrijheid moeten bevechten. Een gevecht voor mijn recht op zelfontplooiing en het ultieme vrijheidsgevoel, het belangrijkste streven van de mens. Onze opstand is echter met kogels, executie, marteling, gevangenis en ballingschap beantwoord.

Al 8 jaar maak ik mij hard aan deze kant van de wereld en ver van mijn moederland voor mijn idealen. De idealen geven ons een perspectief, een gevoel dat het leven waard is. Tegelijkertijd worden wij door onze idealen gedwongen om niet tevreden te zijn met wat wij bereikt hebben. De coronacrisis heeft ons er namelijk op geattendeerd dat vrijheid niet vrijblijvend is. Het is iets wat wij moeten blijven koesteren. Wereldwijd zien wij dagelijks hoe meeste mensen ongeacht de politieke overtuigingen samen met hun overheden handen ineenslaan in strijd tegen corona. Het streven naar de vrijheid verbindt, maar vraagt ook om waakzaamheid en solidariteit.

Het kabinet weigert opnieuw om de vluchtelingenkinderen die in Griekenland zonder ouders en onder uitzichtloze en erbarmelijke omstandigheden leven, op te vangen. Deze kinderen zitten te wachten op onze steun en solidariteit. Solidariteit met een groep die de vrijheid nooit heeft kunnen kennen en beleven, mensen in nood, de slachtoffers van geweld en onderdrukking, onschuldige kinderen die nog geen dag hebben meegemaakt zonder angst en onveiligheid.

Ik sluit mij ook aan bij alle mensen en organisaties die willen dat het kabinet alleenstaande kinderen opvangt. Noem mij ervaringsdeskundige. Ik weet wat angst, onveiligheid, onzekerheid en oorlog met je doen. Een warme ontvangst in Nederland en nieuw perspectief. Dat heeft mij geholpen. En dat gun ik deze kinderen die vol littekens vastzitten in Griekenland ook. Warmte. Dat wens ik het kabinet toe. Warmte. Of anders tenminste respect voor kinderrechten. Laat zien dat Nederland nog steeds het enige land is waar het pleidooi voor vrijheid geschreven kan worden, aldus Spinoza.