Dat wrede versterven van honger en dorst zou toch ondenkbaar moeten zijn

Verantwoordelijk hiervoor zijn politici, geestelijken en opiniemakers die zich christen noemen

Euthanasie mag in Nederland maar de procedure is lang en moeizaam. Veel artsen wagen zich er niet aan want het openbaar ministerie kijkt over je schouder mee en voor je het weet sta je voor de rechter. Althans dat denken ze. Wie een waardig afscheid wil nog voor de ontluistering zich voordoet, krijgt hoogstwaarschijnlijk nul op het rekest.

Er is een alternatief waar geen officiële haan naar kraait: versterven door middel van honger en dorst. Uit mijn omgeving ken ik de verhalen over kinderen die drie dagen lang aan het sterfbed van hun moeder zaten. Nu en dan bevochtigden zij haar verdroogde lippen met een nat wattenstaafje.

Sinds 2014 wordt deze methode als redelijk alternatief gepresenteerd. De krant geeft het voorbeeld van een 91-jarige ex-marinier die liever dood ging van honger en dorst dan dat hij wachtte op de terugkeer van zijn arts, die nog weken op vakantie zou zijn. Hij deed er zes dagen over. Aanleiding tot publiciteit is het gegeven dat de officiële handleiding voor zorgverleners is herzien. Tot voor zeer kort werd personen beneden de zestig jaar afgeraden voor dit versterven te kiezen. Nu is dit advies geschrapt.

Artsen hoeven bij deze vorm van sterven niet betrokken te worden. Ook een verpleegkundige mag het proces begeleiden. Het versterven wordt ook toegepast bij wilsonbekwame patiënten die door het medisch bedrijf zijn opgegeven. Verpleeghuizen gaan er toe over om ingewikkeld gedoe met artsen te voorkomen.

Het is, zo zeggen deskundigen, een “zwaar maar begaanbaar traject”. En in de handleiding komt waarachtig het natte wattenstaafje weer voor om er de lippen van de stervende mee te bevochtigen.

Godverdomme. Het lijkt de gekruisigde Jezus wel. Die kreeg vlak voor zijn dood een spons op een stok met daarin zure wijn aangereikt.

De deskundigen die in de NRC aan het woord komen, zijn lovend over het versterven. De handleiding voor zorgverleners beschrijft het allemaal als iets vanzelfsprekends. Toch blijft het onmenselijk mensen dagen lang te laten verhongeren en verdorsten voor ze eindelijk weg mogen. Zo wil je toch niet aan je eind komen.

Verantwoordelijk hiervoor zijn politici, geestelijken en opiniemakers die zich christen noemen, terwijl zij op dit essentiële punt geen genade kennen. Iedereen kan de bijbehorende smoelen van reëel bestaande personen er zelf bij uittekenen. Eerst probeerden zij euthanasie tegen te houden en daarna zo veel mogelijk te bemoeilijken. Zij hebben bereikt dat een echte, officieel goedgekeurde pil van Drion niet beschikbaar komt. Zij dwingen mensen zonder overlevingskans tot onnodig lijden. Zij ontkennen het zelfbeschikkingsrecht over het eigen lichaam.

Dus blijven Nederlandse burgers aangewezen op de langdurige en wrede versterving als zij tenminste – voor de ontluistering inzet – niet met hun scootmobiel tegen het verkeer in de snelweg op willen rijden.

Wat kan Nederland toch afschuwelijk, kleingeestig en wreed zijn.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: what the WEF.