Dat mooie woord: vrijheid

Hoewel de spreekvaardigheid van Biden bepaald minder is dan die van Barack Obama, deed hij dinsdag in Warschau, Polen, een uiterste poging toen hij over Oekraïne sprak:

Vrijheid. Er is geen zoeter woord dan vrijheid. Er is geen nobeler doel dan vrijheid. Er is geen hogere ambitie dan vrijheid. [Applaus.] Amerikanen weten dat, en jullie weten het. En alles wat we nu doen, moet worden gedaan zodat onze kinderen en kleinkinderen het ook zullen weten. Vrijheid. De vijand van de tiran en de hoop van de dapperen en de waarheid van alle tijden. Vrijheid. Sta bij ons. We zullen naast je staan.

Laten we voorwaarts gaan met geloof en overtuiging en met een blijvende toewijding om bondgenoten te zijn, niet van de duisternis, maar van het licht. Niet van onderdrukking, maar van bevrijding. Niet van gevangenschap, maar van, ja, vrijheid.

Bij de aanval van het Israëlische leger in Nablus op de bezette Westelijke Jordaanoever afgelopen woensdag kwamen 11 Palestijnen om het leven, van wie drie ouderen en een kind, en meer dan 100 gewonden, sommigen nog in kritieke toestand.

Mary is vandaag thuis. Alle universiteiten en scholen en winkels op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza staken en houden een dag van rouw. Mensen raadplegen hun sociale media en lokale tv-zenders om te zien wat er precies is gebeurd.

Ooggetuige Ibtihal Mansour in Nablous zegt dat toen de Israëlische undercover agenten - verkleed als islamitische sjeiks compleet met gebedstapijt - eenmaal in de stad waren gesignaleerd, het leger direct versterkingen stuurde en begon kogels, traangas en geluidsbommen af te vuren.

"De Israëlische inval vond plaats tijdens de piekuren toen het betreffende gebied op zijn drukst was, aangezien het in het centrum van de stad ligt en wordt beschouwd als de levende zenuw van het oude Nablus", zegt Mansour.

Ze schildert een beeld van wat zich op de grond afspeelde, met de lichamen van de gewonden en doden verspreid over de straat. Hun verwondingen waren volgens haar geconcentreerd op de bovenste helft van het lichaam, voornamelijk hoofd en borst.

EHBO'ers waren niet in staat gewonde mensen die bebloed op straat lagen te benaderen. Mary laat me het verhaal zien van een hulpverlener die tot zijn schrik ontdekt dat zijn vader onder de in het ziekenhuis gebrachte doden is.

Er komt een verklaring binnen van het Palestijnse Centrum voor Mediavrijheden waarin wordt vermeld dat de aanval ook resulteerde in de verwonding van drie journalisten terwijl ze verslag deden van de bestorming, ondanks een duidelijk “pers”-teken op hun kleding.

Geen escalatie
Ondertussen gaan in de Israëlische media alle analyses over het voorkomen van verdere escalatie. Niets over ‘vrijheid' of een einde aan de bezetting, maar: Was het verstandig om Israëlische troepen op klaarlichte dag te sturen? Hoe voorkom je een escalatie via Gaza? En over een paar weken komt de Ramadan, Jeruzalem wordt dan een hot spot, en hoe kan een toename van de spanningen worden vermeden?

Pragmatische discussies die in niets te vergelijken zijn met de principiële Israëlische straatprotesten over een kennelijk veel belangrijker onderwerp: Netanyahu die het wettelijke stelsel in Israël saboteert.

Ook de diplomatieke inspanningen van de VS zijn gericht op het 'managen' van het conflict. Dat wil zeggen: het voorkomen van nieuwe media-aandacht voor een resolutie van de VN-Veiligheidsraad over illegale Israëlische nederzettingen waar de VS een veto over zal uitspreken. Opnieuw is het doel de zaken te kalmeren, de spanningen laag te houden, het conflict weg te nemen uit de media, in plaats van dat conflict en de bezetting te beëindigen.

En zeker moet het westen in dit geval niet op de vrijheidstrommels gaan slaan zoals in het geval van Oekraïne.

Om een veroordeling in de VN-Veiligheidsraad te voorkomen, bereikt Israël een overeenkomst met de VS, volgens welke de laatste gedurende drie maanden geen verdere nederzettingen buiten de 10 al door Israel gelegaliseerde nederzettingen zal goedkeuren. Drie maanden! De regering van Israël zal zeggen: we gaan over de toch al gevoelige Ramadan en de islamitische feestdagen heen, en daarna doen we wat we willen.

Voor de Palestijnen is de enige compensatie van de kalmeringspoging dat in plaats van een veto en een frontale confrontatie, de regering-Biden instemt met een presidentiële verklaring van de Veiligheidsraad, een verklaring waarin de Amerikanen en anderen zullen onderschrijven dat nederzettingen schade toebrengen aan de tweestatenoplossing op basis van de grenzen uit 1967.

Maar niemand is geïnteresseerd in zulke tandeloze uitspraken. Zoals Jack Khoury van Haaretz schrijft, is het vertrouwen van het Palestijnse publiek – in de VS, in de Palestijnse Autoriteit en zeker in Israël – bijna nul. Elke aankondiging of verklaring waarin de internationale gemeenschap, met name de Verenigde Staten, "bezorgdheid" uit, verandert niets aan hun dagelijkse realiteit.

Al tientallen jaren doen Palestijnen een beroep op de wereld om dat mooie woord – vrijheid – in praktijk te brengen. Tot nog toe zonder reactie.