Dat mobieltjesverbod van premier Dick Schoof is opnieuw een staaltje politiek theater

Premier Schoof krijgt veel applaus voor zijn besluit voortaan laptops, smart watches en mobieltjes uit de vergaderingen van de ministerraad te weren. Het  klinkt vrijwel unisono: eindelijk een bewindsman die begrijpt aan welke gevaren ons land is blootgesteld en hoe de vijand ons overal elektronisch bekijkt, beluistert en bepotelt. De dagen van de naïviteit zijn voorgoed voorbij.

Het effect van deze daadkracht is echter gering. Na afloop van hun beraad halen de ministers hun elektronische hulpmiddelen onmiddellijk weer uit de kluis en daarmee worden zij dan – om het ouderwets te formuleren – als vanouds kwetsbaar voor de spionagediensten. Alleen de onderlinge gesprekken blijven in de vergaderzaal, als de notulist ze tenminste later niet kopieert naar een computer met internetverbinding.

De agenda en de bijbehorende stukken die ter bespreking staan, moeten van tevoren geprint worden. Er bestaan vast  manieren  om ze voor of na het beraad te pakken te krijgen. Het zal toch niet zo zijn dat dit materiaal door een secretaresse op een historische Adler worden uitgetikt, waarna het lint van dit apparaat zorgvuldig wordt verbrand. Nee, deze beslissing van de minister-president is angstzaaierij voor de Bühne, bedoeld om de burgers ervan te overtuigen dat ons land een belegerde veste is. Terecht is op de sociale media door menigeen opgemerkt, dat de ministerraad met al die Kremlinfans van de PVV sowieso voor de Russen een open boek is.

Tijdens zijn wekelijke persconferentie kreeg premier Schoof een hoop vragen maar de aanwezige journalisten stelden de meest wezenlijke vraag niet: "En wij dan?" Dringen onze spionnen door tot de kabinetsvergaderingen in alle landen? Hebben wij een lijntje naar de bijeenkomsten van de Europese Commissie? Hangen onze microfoons in het Kremlin en in de kantoorgebouwen van de Chinese Communistische Partij? Of zijn wij daar als natie te verheven of te ethisch voor? Als Schoof dan vaag doet, weten wij genoeg.

Bij dit soort charades en politiek theater moet ik altijd denken aan I.F. Stone´s Weekly.  Dat was een heel klein nieuwsbriefje uit de jaren vijftig en zestig. De auteur I.F. Stone was een gerenommeerde onderzoeksjournalist in Amerika die continu met haarscherpe analyses en onthullingen kwam. Hij liep geen persconferenties af. Hij stelde geen spitse vragen. Hij bestudeerde terdege de ambtelijke stukken. De meeste regeringen schrijven hun schurkenstreken en de daartoe gemaakte plannen allemaal op. Die kun je vinden door te kijken, te vergelijken en véél te lezen. Je komt pas achter de ware betekenis van de publieke praatjes als je de onderliggende stukken kent. Zo kwam I.F. Stone er achter dat het Tonkin Incident, een zogenaamde aanval van Noord-Vietnam op Amerikaanse marineschepen, helemaal door de U.S. Navy zélf was gecreëerd.

Dat is ook de beste manier om Schoofs rariteitenkabinet te benaderen.

Bekijk een de jaargangen 1953-1961 van I.F. Stone´s Weekly hier. Of bekijk onderstaande documentaire waarin Stone zelf uitlegt hoe hij te werk ging. De film is ingesproken door Tom Wicker, destijds een beroemd analist van de New York Times.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin ook al is de laatste put nu dicht. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de zo diverse eredivisie van de wetenschap.