Dak- of thuisloos? Er is voldoende slaapruimte in Nederland
Even zijn de dak- en thuislozen weer in het nieuws. Nee, niet als grote koppen in de kranten of op de sites. Gewoon ergens tussendoor, alsof ze niet gezien mogen worden. Het blijken er meer te zijn dan gedacht. Veel mensen vinden een tijdelijk onderkomen in hun eigen netwerk waar ze soms een week, soms een maand, soms een half jaar kunnen blijven. Echt rust geeft dat natuurlijk niet. Mensen willen graag een eigen plekje waar ze naar toe kunnen als ze terugkomen van hun werk.
Van de getelde dak- en thuislozen is een op de vier kind. In de gemeentes van Zuidoost Brabant, waar geteld is, betekent dit dat van de 1200 getelde dak- en thuislozen 300 kinderen zijn. Deze kinderen zijn hier geboren en getogen. Dit is dus ook hoe wij als samenleving met onze kinderen omgaan. Blijkbaar vinden we het prima dat zij geen eigen thuis hebben, terwijl hun ouders wel gewoon werken.
Tegelijkertijd staan er in de vakantieparken duizenden chalets leeg, op Airbnb zijn voor de huurperiode vanaf vandaag tot aan de kerstvakantie nog 500 appartementen beschikbaar en ook op bekende hotelsites blijken er nog voldoende mogelijkheden te zijn om vanaf nu tot de kerstvakantie een kamer te reserveren.
Er is dus een vraag en er is aanbod. Appeltje eitje. Een plus een is twee, ware het niet dat het landelijk en gemeentelijk beleid er juist op gericht is om deze potentiële woonruimtes vrij te houden. Gemeenten doen op dit moment erg hun best om permanente bewoning tegen te gaan. Ze zetten in deze toch al krappe woningmarkt soms bewoners die al jaren in een park wonen uit hun huis.
Veel beter kan de politiek kiezen om particulieren en bedrijven die kamers, appartementen, chalets of vakantiehuizen verhuren te verplichten om aan hun sociale taak te voldoen. Een bedrijf heeft namelijk te allen tijde ook een maatschappelijke functie. Dit kan gaan om werkgelegenheid, eten of goederen leveren aan de community of in dit geval, ervoor te zorgen dat iedereen een plek heeft om te slapen. Indien bedrijven 10% van hun verhuurbare kamers of nachten verhuren tegen een normaal tarief voor een sociale woning aan deze groep dak- en thuislozen, dan is aan de grootste vraag al voldaan. Op deze manier heeft een eenouder gezin de mogelijkheid om bijvoorbeeld een jaar in hetzelfde chalet te verblijven, of de single manager kan zes maanden in dezelfde hotelkamer verblijven.
Is het ideaal? Nee, dat is het zeker niet. Een eigen woning is het meest ideale. Maar het is veel beter dan het alternatief: van bank naar bank reizen of op straat terecht komen. Als je weet dat je een jaar onderdak hebt, dan heeft je hoofd namelijk rust. Je hoeft even niet te denken over waar je morgen slaapt, over hoe en waar je kinderen dan weer naar school moeten en of je door de afstand op tijd op je werk bent. Je hoeft ook niet na te denken waar de dichtstbijzijnde wasmachine is, wat als er vlekken op je kleding komen of waar je je vieze onderbroek kunt laten. Al die info is voor een tijd hetzelfde.
Dit geeft de kinderen en de ouder rust. Ze kunnen immers gewoon op dezelfde plek blijven, ze weten de weg, de ov-mogelijkheden, waar de supermarkt is, de weg naar school en hoe ze bij hun vriendjes komen. De koffers kunnen even in de kast, er hoeft niet gesleept te worden met spullen en mensen. In die tijd heeft iemand kans om plannen te maken, te reageren op vrijgekomen woning of op zoek te gaan naar een betere baan. Als je ze als overheid ook nog een postadres geeft, blijven ze ook nog verzekerd, kunnen ze gebruik maken van het zorgstelsel en ook nog belasting betalen. Een win-win situatie lijkt mij.
Ook voor de particulier of het bedrijf dat de ruimtes aanbiedt betekent dit een winsituatie. Sowieso maakt het bedrijf voor de overige 90% voldoende winst om dit op te kunnen vangen. En sterker nog, doordat er nu veel ruimtes leeg staan is de kans groot dat de winst van deze bedrijven juist stijgt als ze langdurig kamers gaan verhuren aan mensen die op zoek zijn naar een slaapplek voor langere tijd.