Dagstart-gekkigheid

Op veel kantoren schijn je tegenwoordig een ‘Dagstart’ te hebben, een vriendin werkt bijvoorbeeld bij een bedrijf waar iedereen aan het begin van de werkdag moet vertellen of hij ‘groen’, ‘oranje’ of ‘rood’ is, waarbij groen staat voor ‘alles ok’ en rood voor zoiets als ‘ik wil mijzelf een uur opsluiten in de wc om ongezien te kunnen huilen’. Zelf had ik dertien jaar geleden voor het laatst een baan, dagstarts waren er nog niet, maar op een gegeven moment zat ik zo vaak ongezien op de plee te janken dat er niks anders opzat dan ontslag nemen. Omdat zo’n bewuste dagstart psychisch wellicht gezond is, noteer ik deze week iedere morgen mijn gedachten.

maandag
Het is de verjaardag van mijn vader, maar hij laat al twintig jaar niks van zich horen; vandaag blijft het met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid opnieuw ijzig stil. Dat pa twintig jaar geleden overleed is rationeel gesproken een excuus voor zijn gedrag, probleem blijft dat het leven niet rationeel is, hoe hard we dit ook proberen te geloven. Maandagmorgen voeren mijn stadsgenoten traditiegetrouw hun rationele hoogmis op. Uitgeslapen en opgeladen racen ze – strak in de kleren gestoken – een nieuwe week tegemoet over de smalle fietspaden waarlangs ik naar de supermarkt loop om een brood te kopen. Er ligt brood bij Albert Heijn, ik ben tevreden voor nu.

dinsdag
Vanmorgen breng ik de oudste van mijn vriendin naar school, daarvoor moet ik zelf de Utrechtse fietspaden op, dit valt me nooit mee. Zelfs voor niezen is nauwelijks nog ruimte tijdens de ratrace, merk ik als ik twee seconden ophoud met trappen en mijn linkerhand van het stuur haal om in mijn linker-elleboog te proesten. Vijf, zes man schieten me over het smalle pad langs de Stadsschouwburg voorbij met een vaart die me enigszins doet wankelen. Verderop, wachtend voor een rood stoplicht, denk ik aan de deeltjesversneller van CERN in het Zwitserse Genève, waar ze atomen doorheen jagen in de hoop door botsingen het allerkleinste deeltje te vinden.

woensdag
“Eens kijken of dat debat nog een beetje uit de hand is gelopen”, zeg ik tegen mijn vriendin als ik beneden kom. Voordat ik mijn telefoon kan pakken, vertelt ze me dat het een gestructureerd debat was, wat volgens commentatoren voordelig is voor Donald Trump omdat zijn gekte dan minder opvalt, maar dat Kamala Harris het goed deed, zeventig procent van de kijkers vond haar beter debatteren dan ‘The Donald’.

Ik weet niet wat ik zou doen als ik mocht stemmen. Qua ENTERTAINMENT wil ik dolgraag nog vier jaar Trump, hoe leuk was dat niet tussen 2017 en 2021, toen je ’s morgens na het wakker worden meteen je telefoon greep om te kijken of de president van Amerika nog een of andere BELEDIGING in HOOFDLETTERS naar een ander staatshoofd gestuurd had. Maar entertainment is natuurlijk geen reden.

Sinds Trumps partijgenoot Dick Cheney aankondigde op Harris te stemmen, ben ik geneigd te denken dat vier jaar Trump minder schadelijk voor de wereld als geheel zal zijn, om de eenvoudige reden dat Cheney een enge neoconservatief is, die Amerika tegen elke prijs het machtigste land op aarde wil laten blijven. Als vicepresident was hij de drijvende kracht achter de Irak-oorlog, dat zegt genoeg.

donderdag
Onmiddellijk nadat ik mijn ogen open, denk ik aan een paar schoenen dat ik gisteren voor de helft van de prijs zag staan. Ik geef op zich weinig om schoenen, maar sinds Claudia de Breij in een column schreef dat als je weinig geld hebt, je in ieder geval moet zorgen dat je schoenen en je kapsel in orde zijn, zodat de verwassen vodden die je op je lichaam draagt strak ingekaderd worden, behoed ik mij voor de dag dat ik qua schoeisel door een ondergrens zak. Momenteel heb ik genoeg geld, wel maakt de inflatie me onrustig. Waar ik voorheen pas nieuwe schoenen kocht wanneer de oude afgedragen waren – ik bezat dus altijd hooguit twee paar – heb ik nu de neiging elk uitverkoopje binnen te harken, waardoor ik inmiddels tot minstens 2030 verzekerd ben van een aanvaardbare uiterlijke presentatie. Over mijn donkerblonde krullen maak ik me namelijk nooit zorgen, misschien is dit juist volkomen onterecht.

vrijdag
Geen idee voor welk probleem mijn weekje dagstarten precies een oplossing was, ik weet hooguit dat ik mij de afgelopen week iets meer verbonden voelde met de mensen die volop in ons ontspoorde systeem moeten meedraaien. 'Groen' ga ik het weekend in, nadenkend over de vraag in welke mate een columnist zich verbonden moet voelen met de maatschappij om met een optimale effectiviteit te opereren. Zelfs bij het bekritiseren van onze samenleving draait het om scoren en efficiëntie.

Een goed weekend.