Dagboek van een Rollator-Rocker

Hier ben ik weer, live vanuit de vier muren die mijn wereldje van ellende vormen. Het is een tijd geleden dat ik iets geschreven heb, maar een dubbele progressieve diagnose houdt je blijkbaar aardig bezig. Je zou denken dat ziek thuis zijn synoniem is met eindeloze Netflix-marathons en een oneindige voorraad snacks, maar nee, ik moest het natuurlijk net iets serieuzer aanpakken.

Dus, waar zal ik het eens over hebben? Over mijn zinderende avonturen in de huiskamer? Mijn epische tochten naar de koelkast? Of misschien toch over mijn glorieuze weken in het ziekenhuis? Ja, laten we dat laatste doen.

Bijna twee weken in het ziekenhuis liggen als autistje is werkelijk een ervaring die ik niemand toewens. Zoveel prikkels, zoveel mensen, en dat gezoem van apparaten dat je non-stop gek maakt en om maar te zwijgen over snurkende, scheten latende kamergenoten.

Maar wat was het alternatief? Thuiszitten en vergaan van verveling? Nou, eigenlijk ja. Dat is precies wat ik had moeten doen alleen helaas, de dokters lieten me niet eerder vrij. Maar gelukkig was er nog B&B vol liefde. Ik heb al die tijd niet voor niets in bed gelegen; ik heb mezelf een expert verklaard op het gebied van romantische realityshows.

Het is een levensreddend fenomeen, vooral als je eigen leven zich beperkt tot de vier muren van een ziekenhuiskamer of later mijn eigen slaapkamer. Wie wil nu niet zwijmelen bij het lief en leed van anderen terwijl je zelf vastzit aan een infuus? Puur escapisme, mensen. En ja, ik had natuurlijk ook het wereldnieuws kunnen volgen. Maar waarom zou ik me druk maken over de ellende van de wereld als ik al meer dan genoeg heb aan mijn eigen persoonlijke rampgebied?

Schilderen na thuiskomst was wel weer fijn en heerlijk ontspannend, al was het alleen maar omdat ik even kon vergeten dat mijn wereld zo klein geworden is. Letterlijk klein, want zonder rollator kom ik niet ver. En dat is een hele belevenis als 45-plusser. Je zou denken dat mensen medelijden met je hebben, maar nee hoor, vooral bejaarden zijn het ergst. Alsof zij het exclusieve recht hebben om met een rollator te lopen en daar patent op hebben. Ik heb al menig discussie gevoerd over waarom ik met een rollator zou moeten lopen.

Ik ga dat ding binnenkort pimpen. Ik zal het laten zien: rockend met mijn rollator door de straten, terwijl ik alle jaloerse blikken van de oudjes onderga. Als je het moet doen, doe het dan goed. Toch?