Dag 2020, jaar van ikke of van wij?

Dat 2020 een jaar is dat de boeken in gaat, that’s for sure ! Wat een bizar gek jaar hebben we achter de rug. En, het is nog niet voorbij. Een nieuwe lockdown is ingegaan. Zo goed als alles weer dicht t/m 19 januari 2021. Met als doel: het terugdringen van het aantal besmettingen. God, wat hoop ik dat het gaat lukken. Dat ik er een hard hoofd in heb, dat durf ik best te zeggen.

Ruim negen maanden zijn we in de ban van corona. In het begin waren we vooral bezorgd over de zieken, het toenemend aantal besmettingen, de vollopende IC’s en het zorgpersoneel. Geapplaudisseerd hebben we voor ze en wat kwamen er een mooie teksten en aanbiddingen voorbij. De laatste weken gaat het daar allang niet meer over. We zijn het namelijk zat met zijn allen. We willen niet meer beschermen, extra maatregelen over ons heen krijgen. Iets doen voor een ander, door zelf iets te laten. Wat is dat in deze dagen?

Ben ik pessimistischer geworden na dit rare jaar? Ik, die altijd uitgaat van het positieve? Ik, die gelooft in het goede? Die gelooft in Rutger Bregman, de schrijver van ‘De meeste mensen deugen’. In één adem heb ik het boek uitgelezen. Het barst uit zijn voegen van de positiviteit. Daar ga ik van aan. Maar wat vind ik het moeilijk momenteel. Om de ‘juiste’ weg, toon en balans hierin te vinden. Het negatieve nieuws lijkt te overheersen. Amerikaanse verkiezingen die in ban zijn van een gek. Met holle retoriek worden de instituten waarop onze maatschappij is gestaafd, aangevallen. Corona-complotten worden de wereld in geblazen. Wat is het doel? Verwarring, haat en nijd creëren? Nou, dat lukt dan behoorlijk goed, gezien de vele opstanden, binnenbranden en het toenemende geweld. Laat voorop staan dat je van mij kritisch mag zijn. Kritisch is in mijn ogen iets anders dan het oproepen van haat en nijd.

Als ik dan kijk naar mijn eigen vakgebied in dezen; het onderwijs. Ook hierin hebben we niet de slagkracht gehad om bepaalde zaken te keren of te veranderen. De kansenongelijkheid is wederom toegenomen. Mede dankzij het thuisonderwijs tijdens de eerste lockdown. De objectieve eindtoetsen blijken een betere voorspeller te zijn dan leerkrachten die vanuit ‘subjectief’ waarnemen de eventuele risicoleerlingen lager inschatten en hierdoor een lager advies afgeven. Met als resultaat dat deze kinderen lager instromen en de kansenongelijkheid weer toeneemt. Daarnaast is het geweld binnen gezinnen en de kindermishandeling na signalering en eventuele melding niet gestopt. Waar missen we de boot om deze zeer urgente zaken constructiever op te pakken en terug te brengen naar nul? Kansengelijkheid en geen mishandeling, is dat geen mooi doel voor het onderwijs van de toekomst?

Heb ik dan nog vertrouwen in een goede toekomst? Ik wil het zo graag en geloof er ook in. De meeste mensen deugen namelijk zeer zeker. Het is een kwestie van tijd. Misschien ben ik gewoon ongeduldig. Zichtbaar zijn positieve bewegingen; een nieuw ingeblazen klimaatakkoord, de VS een andere president, zichtbaar meer naastenhulp, actieve vrijwilligers, mensen die loyaal zijn aan de lokale middenstand, een vaccin dat komt, om een paar voorbeelden te noemen. Ook het onderwijs heeft geleerd van de eerste lockdown. Nog meer de focus op de ‘risicoleerlingen’ tijdens deze nieuwe lockdown. Ga ervoor en blijf in contact!

Mensen willen blijven geloven in een goede uitkomst en de stap hierin maken. Het lijkt misschien nu nog een grote maar het komt. We moeten nog op de tanden bijten, maar ik geloof, ik zie het en wij doen het, samen.