Cultuurpaleis onder vuur

Er hangt een dreigende, donkere wolk boven het Rotterdamse cultuurlandschap. Midden in die stad kloppen meerdere, warme culturele harten. Plaatsen die stuk voor stuk een publiek verwelkomen als een stadshuiskamer of anderszins belangrijk trefpunt voor zijn inwoners. Theaters, muziekpodia, bioscopen en musea zijn de culturele ontmoetingsplaatsen, zo broodnodig en onontbeerlijk voor een wereldstad. In deze gecomputerroriseerde decennia meer dan ooit. Men snakt naar ontspanning en vertier in een échte omgeving.

Geen stressvolle virtuele, grenzeloos onoverzichtelijke werelden van inlogcodes, domeinen en portals maar een échte ervaring. En welke ervaring is daarvan één van de meest indringende dan die van de cinema. Direct na de Tuschinski te Amsterdam herbergt Rotterdam de trotse nummer twee van mooiste monumentale bioscoop van Nederland, de parel van de Westblaak: Bioscoop Cinerama.

Een Filmkathedraal waar nog altijd de bedwelmende grandeur van échte cinema hangt. Prachtige mozaïeken van de Rotterdamse kunstenaar Teunis van den Berg omzomen uitnodigende vitrinekasten waarin filmposters mét korte synopsis van het gebodene. De glazen kassacabine lijkt te zijn neergestreken als een klein ruimteschip. Men treft daar nog wel eens een kassier/kassière die, tussen de werkzaamheden door, vredig een boekje zit te lezen. Bij Cinerama ademt namelijk alles ontspanning en warm welkom. Een écht kaartje kopen aan die cabine is pure voorpret, belangrijk kenmerk van de totaalbeleving. Aan dat kleine kassaloket begint in feite al uw voorstelling.

Met het kaartje in de hand geklemd en vol verwachting kloppend hart, betreedt men de cultuurtempel. Vriendelijk, licht alternatief geklede jongens en meiden, die zo lijken te zijn weggelopen van de Willem de Kooning-academy, bereiden het publiek vervolgens een hartelijke ontvangst. Hier houdt men van film, en dan… deelt Cinerama zijn genereuze vorm met ons allen.

Gedempt licht, zacht dik tapijt en een ruim geoutilleerde bar vormen de foyer. Aan beide zijden voeren de trappen ons langs wanden vol lijsten met posters van grote klassiekers, obscure eigentijdse titels eindigend met vele zwart/wit filmfoto’s. Onmiskenbare sfeer van de sixties en de seventies. In het naoorlogse gebouw (1957) met zijn dikke, golvende wanden kan men zich soms ook wanen in een filmset van Kubrick. Er is hier geen sprake van een ‘concertzaal met een doek’ of een ‘verbouwd warenhuis’. Dit Is Een Cinema. Een Bioscoop. Een gebouw dat niet alleen ten dienste staat van het eigenlijke gebruik, maar ook op zichzelf een Kunstwerk is.

Zaal met grandioos groot doek, ruime fauteuils en brede, houten armleuningen. Cinerama omhelst zijn publiek als een warme moederschoot. En dit unieke complex zou moeten verdwijnen om banale financiële redenen?!

Citymarketeers van Rotterdam: zet alles op alles om dit cultuurpaleis te redden, dat zijn jullie aan de stad én het land verplicht. Dit gaat niet om het bewaren van wat zoete herinneringen van de Rotterdamse burgerij, hier staat regelrechte cultuurvernietiging op het spel. Start een campagne, publieks-aandelen, crowdfund, sla ludieke bruggen tussen politiek en publiek en waarom heeft Cinerama eigenlijk geen status als Rijksmonument?!                           

Nóg een hart uit deze stad rukken zou getuigen van onvergeeflijk cynisme en onverschilligheid. Voor die misdaad heeft men honderd meter verderop al een monument opgericht.