Coronahonden zijn de nieuwe slachtoffers van het virus

Het zal je vast niet zijn ontgaan. Petsitting is het nieuwe babysitten. De alternatieven aan hondenopvangstichtingen schieten uit de grond. Red een hond wordt er vaak gezegd.

Het doet een beetje pijn om te zien hoeveel hondeneigenaren vergroeien met het idee dat een hond een bezit is… En ik weet het nog zo goed, hoe ik diezelfde gekte onderging.

Hoe ik meeging in de gekte… Een prille liefde, een mooie nazomer. Ik had zeeën van tijd, geen baan door corona en nog wel een aardig zakcentje over om een langere werkbreak te nemen. Het internet stond vol met rescuedogs. Dus zocht ik, onder het mom van de redder, een Nederlandse stichting op.

In eerste instantie begon het bij een idee. We zagen een leuk reutje en wilden kennismaken maar de eigenaresse van de stichting was (op z’n zachtst uitgedrukt) not amused. Victor, die destijds nog Do heette, vernoemd naar het liedje van Julia Andrews ( Doe, a deer, a female deer) , hield zogezegd een plekje bezet… De acht maanden oude Do zat quasi-nonchalant voor zich uit te staren alsof de wereld hem niet kon raken. Elegant en eigenzinnig als een Egyptische sfinx. Do was al voor een tweede keer teruggebracht en moest zo snel mogelijk vastigheid hebben voordat hij nog meer trauma´s opliep, werd ons verteld. De papieren werden bij elkaar geraapt en voor ik het wist stond ik binnen no time buiten met een hond…

Do, alias Victor, ontdooide al gauw en dartelde steeds meer als een rusteloze (h)deer rond in onze woonkamer. Hij kon uren naar buiten kijken hoe zijn andere vriendjes zaten te dollen. Tuurlijk, dacht ik. Een jonge hond die van de straat kwam… hij moest ravotten! Spelen met zijn vriendjes en de standaard wandelingen waren niet genoeg. Hij ontglipte steeds vaker uit de riem om zijn eigen plan te trekken.

Het begon mij op te vallen dat andere coronahonden (het is een term!) dezelfde onervaren baasjes hadden. Baasjes die fier en trots riepen dat zij hun hondje hadden gered maar ondertussen liepen de hondjes slechts een blokje om, altijd aan de lijn en gingen de baasjes vol spanning in de ankers als de beestjes even contact met elkaar wilden maken. ¨Och, getraumatiseerd zeker?¨ Nee, zei ik, allesbehalve dat. De slapende sfinx bleek zich buiten te ontpoppen tot een extraverte mustang en wilde niets liever dan een beetje ravotten en dat leek mij nou niet echt een gevalletje kwaadaardig… Maar andere newly hondenbezitters zagen dat anders. Hun honden werden stevig kort gehouden en moesten aan de voet lopen.

De spanning is soms te snijden… Ik denk dat die spanning dus niet altijd van de hond maar van de altijd maar drukke baasjes komt. Hoe vaak ik niet geïrriteerde blikken kreeg als die dwarrel van mij wilde socializen. Want honden moeten gehoorzamen en als dan blijkt dat je hond overal aanlijnplicht heeft en hij misschien alleen in het weekend een keer los mag gaan, geloof ik niet langer in het begrip rescuedog.

´Honden en kinderen neem je voor jezelf, je doet het niet voor hen´ , sprak een wijze kennis en bekende schrijver mij toe. Waar de honden van de straat worden geplukt trek ik serieus in twijfel of ze wel altijd beter af zijn in onze warme mandjes. De betutteling van mens op dier in tijden van coronahonden is groter dan ooit tevoren.

Honden zijn tot pleasers en entertainment verworden in onze grote binnenstad. Maar waar ik mij vooral zorgen om maak is met welk gemak een mens een dier kan aanschaffen en dat we zo bijzonder weinig respect voor de hond hebben, terwijl de dieren dit respect in alle vormen aan ons moeten geven.