Corona toont de ware aard van mensen

Lang niks van me laten horen. Het schrijven ging niet. Mentaal was ik totaal geblokkeerd door het verliezen van mijn inkomen en het bijbehorende toekomstperspectief. Zinnen verloren hun kracht op het pad naar een samenhangend verhaal. Het had geen zin te proberen ze af te maken, want geld en depressieve gevoelens zaten ze hijgerig achterna. Bezweet en uitgeput bracht ik mijn dagen door, beangstigd dat ik nog dieper dan diep zou vallen. Of eerder wegzakken in het drijfzand genaamd mijn leven tijdens corona. Vrienden en bekenden konden genieten van hun tijd in quarantaine. Thuis werken of rustig doorbetaald de hele dag gitaarspelen of gamen. Wij niet. Ik was in afwachting van een magere TOZO-regeling en mijn vriendin kreeg geen contractverlenging. Sommige dagen haatte ik mezelf minder dan andere – dat waren de beste dagen.

Op het punt om de huurbaas te mailen voor tijdelijke huurverlaging. Een moeder die elke week belt of ik geld nodig heb. Schuldgevoelens naar mezelf en mijn omgeving. Geen besef van tijd omdat elke dag oneindig lijkt te duren. Passies, hobby’s en beweging raken verloren. Op straat en in winkels lopen mensen in een grote boog om je heen en logisch ook. Toch denk je in zo’n situatie dat jij het bent. Jij, de grootste loser van de stad. Net afgestudeerd, net genoeg opdrachtgevers om te kunnen sparen, een besef van geld ontwikkeld en voor wat? Ineens telt elke cent.

Van beginnend schrijver tot zonnepanelen-installateur in twee maanden tijd. Tuurlijk, ik vind het prettig om met mijn handen te arbeiden en ik ben niet vies van hard werken. Zweten voor je centen op een zwart dak van 45 graden. Je bent niet alleen. Je opdrachtgevers en je collega’s zijn een troost. Die werken net zo hard aan hetzelfde project en belangrijker nog: hun schouders dragen net als die van jou privé-gezeik. De een zoekt een appartement maar kan het niet vinden door wantrouwige huurbazen. Een ander krijgt geen hypotheek door niet-hypotheek-willen-verstrekkende bankiers en kan zijn kinderen enkel onderbrengen bij zijn ouders.

Het systeem is een rotte appel, met in het klokhuis premier Mark Rutte en consorten. (Corona is in China, laat die domme vleermuis etende Chinezen het uitzoeken, we bieden geen hulp. Corona is in Duitsland, die zullen vast voorzichtig zijn, er is geen reden voor paniek. Carnaval, dat is een goed idee! Oh, corona is in Brabant. Hoe kan dat nou? Het was toch een Chinees virus?) Domme ganzen. Lullepikken. Lachen om andermans ongeluk en niet luisteren naar de mensen met verstand – virologen, journalisten, mensen met vergaarde kennis zonder financiële belangen.

Nee, politiek Nederland raadpleegt corporaties als Shell en Schiphol. Die zijn een echte aanwinst voor onze samenleving. Zij leggen de fundering voor omslachtig bureaucratisch gelul over centen. Fuck the people. Nederland moet tevens aantrekkelijk blijven voor buitenlandse corporations en daar mag een gehele lockdown geen stokje voor steken. De opperlaag van de samenleving mag niet lijden, geld moet rollen en het liefst de kant uit van de mensen die het geld al in handen hebben.

Bestaansrecht is te koop voor de hoogste bieder. De rest kan wortel schieten. Ben je niet wit, kom je uit een achterstandswijk, ben je van een andere nationaliteit, niet-hetero, geen man? Dan kom je niet in aanmerking voor een plekje op de apenrots. We zijn erachter dat het coronavirus veel meer heeft blootgelegd dan ons lief is. Acceptatie is ver te zoeken in ons land, echter kunnen we goed doen alsof iedereen erbij hoort. Homo’s en lesbiennes mogen inmiddels trouwen en kinderen krijgen, er is een zwarte geschiedenismaand en een vrouwenquotum. Bravo.

Mensen moeten ook begrijpen dat deze woorden mij niet heilig maken. Niemand is volkomen tolerant ook al zeggen ze van wel. Je hebt een voorkeur voor een type mens dat ongeveer net zo denkt en oordeelt als jij doet. Dan voelen we ons veilig.

Voor corona zat ik in de vrachtwagen bij iemand die zich veilig bij mij voelde; een witte man in werkkleding net als ik. We vertrokken van een werkplaats en een jongen die voorbij reed op een scooter zwaaide vriendelijk. Ik zwaaide terug, want waarom niet? ‘Niet zwaaien naar die zwarte, straks denkt-ie dat-ie voor ons kan kommen werken en we zitten al vast aan die domme Polen die onze banen inpikken.’

De hele dag zat ik naast hem in de vrachtwagen, spullen inladen tot het nok vol zat en dan weer terug. De chauffeur was vrij dorstig. Slokken cola gleden zijn tuitende rode lippen te binnen. Drie liter gemengde suikerwater en kanker. Wat ik hoopte was onmenselijk en toch zag ik voor me dat deze man zou sterven aan diabetes of een hartaanval, want hij was geen goed mens in mijn ogen.

Maar was ik beter dan hij?