Wat hebben de christenen te zoeken in mijn baarmoeder?

Het begon toen ik het nieuws las dat de enige abortuskliniek van Amsterdam haar deuren zou sluiten vanwege het faillissement van koepelorganisatie CASA. Ik lag ’s ochtends in bed bij mijn vriend en ik ging me er gelijk in verdiepen. Als jonge, seksueel actieve vrouw woonachtig in Den Haag ging er immers een belletje bij me rinkelen over CASA. Ik kwam er inderdaad achter dat de enige abortuskliniek van Den Haag (en van Leiden) ook door CASA beheerd werd. Ik leerde echter veel meer van mijn korte Google-sessie dan ik verwacht had, en schrok ook wel van wat ik gevonden had.

Wat feitjes op een rij: in Nederland worden jaarlijks gemiddeld 31.000 abortussen gepleegd, waarvan de helft – tot het faillissement van de organisatie – in CASA-klinieken. Dit zijn er meer dan enkele jaren geleden, een stijging die door sommige bronnen in verband wordt gebracht met het feit dat anticonceptie voor vrouwen boven de 20 uit het basispakket is gehaald. De meeste abortussen vinden plaats in abortusklinieken, en een kleine minderheid in ziekenhuizen, eigenlijk bijna alleen bij vrouwen die complicaties ondervinden bij een zwangerschap. CASA is failliet gegaan door grootschalige fraude, waarbij de organisatie miljoenen euro’s te veel kreeg van de overheid die vervolgens terugbetaald moesten worden. Het faillissement van de organisatie betekent dat 7 van de 14 klinieken in Nederland nu gesloten zijn, onder andere in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Mensen die op de wachtlijst stonden voor een procedure bij een van deze klinieken worden dan ook doorverwezen naar andere klinieken, en zelfs naar het buitenland.

Beeld je even in: je bent jong, je kunt zwanger worden, en op een dag komt die rooie tante een, twee, drie weken te laat. Je haalt bij de Etos een dubbelpak zwangerschapstesten, doet je plasje eroverheen, wacht een minuutje. Je ziet tot je schrik, naast het controlestreepje dat bewijst dat je goed op het staafje hebt geplast, het tweede streepje verschijnen. Stel, wat je overwegingen ook zijn – en laten we wel wezen, in deze situatie is iedere keuze van jou zelf, en niemand anders, volledig legitiem – je wilt het kind niet houden, en je gaat kijken naar de mogelijkheden om een abortus te ondergaan. Je zoekt op “abortuskliniek [stad]”. De eerste drie resultaten op Google zijn van CASA, en intussen weten we dat je daar niet meer terecht kunt. Wat handig dat het vierde resultaat heel vriendelijk, verwelkomend, en vooral helder leidt naar een website die “Abortus Info” heet en je naar binnen lokt met de tekst: “Zoek je naar informatie over de abortuskliniek [stad]? Wil je weten wat ze doen en hoe het werkt? Klik dan hier voor alle info.”

Klik. Het eerste wat je ziet: een foto van een foetus van 11 weken.

Nou heb ik gelukkig rondgeneusd op die site, zodat jij dat niet hoeft te doen. Wist je dat, volgens deze fantastisch onderhouden, maar duidelijk doelmatig gefinancierde site, een abortus je relatie kapot zal maken? Dat geaborteerde baby’s (sic! Want we hebben het hier niet meer over een klompje cellen, maar een kind) onverdoofd in stukken worden gehakt? Of dat in Engeland lijken van geaborteerde kinderen gebruikt worden om ziekenhuizen warm te houden? Je leert zo ook ineens dat omdat mannen ook voor de helft recht hebben op hun kind, ze wel erg verdrietig worden als een (ex-)partner een abortus pleegt – zo verdrietig dat ze verslaafd raken aan allerlei verdovende middelen en agressief kunnen worden. Ja, ook drugsproblematiek en huiselijk geweld komen dus gewoon doordat vrouwen abortussen plegen.

Je zou denken dat dit soort nep-informatie over abortus iets is dat alleen in de Verenigde Staten voorkomt. Ook voor mij was dit een schok. Maar intussen steunen de SGP en de ChristenUnie de Week van het Leven, waar niets anders wordt gedaan dan het vrije leven van vrouwen belemmeren door hun keuzevrijheid in te perken op basis van hun eigen geloofsovertuigingen. Dit zijn dezelfde partijen die stil blijven wanneer kinderen die vluchten van oorlog en geweld sterven omdat er geen manier is voor hen om een veilige haven te bereiken. Dezelfde partijen die gelijk de barricades op gaan als ze menen dat de “joods-christelijke waarden” bedreigd worden door andere, vaak niet-witte mensen die hun geloofsovertuigingen zogenaamd willen opleggen aan anderen. Dezelfde partijen die zich alleen bekommeren om de eerste -9 maanden van een mensenleven, en niet alle jaren die volgen. Je vraagt je af: wiens levens willen deze organisaties dan precies behoeden?

Het sluiten van de helft van de Nederlandse abortusklinieken was voor mij een rude awakening. Wie vindt dat Nederland nog steeds zo’n fantastisch progressief land is met gelijkheid tussen man en vrouw die we “al duizend jaar” hebben, zou zichzelf nu even achter de oren moeten krabben. En intussen vraag ik me af: wat hebben die christenen eigenlijk te zoeken in mijn baarmoeder?