Wat moeten we met Camiel E. en de andere 'gevallen' politici?

Bijna hadden we het zonder ‘ bumor ‘ moeten stellen. Ik moest er plots aan terugdenken. Camiel Eurlings die met grote urgentie gevraagd werd, gesmeekt misschien, om Balkenende op te volgen. En weigerde. Hij trad terug uit de politiek (voorlopig, een mogelijke terugkeer hield hij open) om zich aan het stichten van een gezin te kunnen wijden. En aan een lucratieve baan bij KLM uiteraard, waar hij de kantjes er vanaf zou lopen, geïnteresseerder in recepties en in zijn feestelijke bijbaan bij het IOC dan in beleid, zo beweren boze tongen. (Het doet bij nader inzien vragen stellen over zijn functioneren als Minister. Leunde hij ook toen voornamelijk op de Vierde macht? Was hij ook toen slechts lintjesknipper? We zullen het misschien nooit weten.)

Ook met het privéleven van Camiel liep het anders dan gepland. We weten het allemaal; het afbreukrisico van de politicus. De Golden Boy van weleer wist een veroordeling voor huiselijk geweld ternauwernood te voorkomen. Een aantekening op zijn strafblad kreeg hij slechts. Het hoeft een terugkeer naar Den Haag nog steeds niet te belemmeren, zo leerden wij vorige week.

Losse handjes tellen in de bestuurscultuur niet, niet als het aan screeningsautoriteit Justis ligt althans. In bestuurderskringen zijn andere zaken relevant. Een VOG is geen probleem. Fraude, dát is voor bestuurders, daar weten VVD’ers alles van.

Het is aardig de verschillen tussen recent in opspraak gekomen politici naast hun politieke achtergrond te leggen. Het is niet statistisch relevant vermoedelijk, maar amusant is het op zijn minst. Camiel E. met de losse handjes. Robin van L. , Henry K. , Jos van R. en Wilma V. met de losse financiële en bestuurlijke moraal. Geef hen de tijd en ook zij komen terug. Zoals ook anderszins ‘gevallen’ politici op vreemde plekken terugkeren.

Aleid Wolfsen bijvoorbeeld, die zich als burgemeester van Utrecht onsterfelijk maakte in een poging tot persbreidel. Maar inmiddels zonder noemenswaardig commentaar voorzitter van de nationale privacywaakhond werd. Men moet het schenden van verschillende grondrechten niet verwarren, zou Justis vermoedelijk beweren. Of de voorgenomen benoeming van Fred Teeven tot lid van De Raad van State. Een benoeming die onlangs maar nipt voorkomen werd.

Het schuurt en het schuurt te vaak; het schuurt met de zo vaak met de mond beleden wens tot grotere geloofwaardigheid van ons openbaar bestuur. Het schuurt verder aan het vertrouwen in onze instituten.

Politici die de fout in gingen, strafrechtelijk vervolgbaar of niet, we hoeven hen in geen geval voor eeuwig de toegang tot de arbeidsmarkt te ontzeggen. Natuurlijk niet. Maar ook een publieke functie gaat misschien een stap te ver, de andere kant op. VOG-technisch juist of niet. Juridisch correct of niet. Overheid of niet. Het NOC, de koepel van onze sportbonden, is een nationaal instituut. Zoals de Autoriteit Persoonsgegevens en de Raad van State dat zeker zijn.

Robin van L., Camiel E., Jos van R., Henry K. en Wilma V., ik gun hen allen een goede baan. Maar niet in het publieke domein. En dan was er nog, schiet mij te binnen, vorige week weer in het nieuws, oud-PVVer Michael H. De man die voor zijn cokegebruik niet de burger, maar zijn eigen partij bestal. Hem zal geen terugkeer mogelijk zijn.

Als andere PVVers plaste hij naar binnen en niet naar buiten. Domme man…

cc-foto:  International Transport Forum