Caïro is niet als op televisie

“Is het niet gevaarlijk om in Caïro te wonen,” vragen mensen me vaak. Ik kan ze de vraag niet kwalijk nemen. Volgens de beelden op tv bestaat de immense stad aan de Nijl vooral uit Tahrir-plein, bomaanslagen en vrouwen die er voortdurend worden lastiggevallen. Blijkbaar is er niet voldoende zendtijd voor het positieve nieuws. Dat is jammer, want Caïro heeft veel moois te bieden.

Op onze vrije zaterdag zijn we in het centrum van Caïro. We willen een paar exposities bezoeken waar jonge Egyptische kunstenaars hun werk tonen. De huizen in Caïro bestaan uit meerdere verdiepingen, en dus is het vaak veel traplopen voordat we in een zaal vol kleurrijke schilderijen staan. De schoonheid begint al in de brede trappenhuizen: behalve in oude zwart-wit films zag ik ze niet eerder “in het echt”, de authentieke liften. De ene lift nog stijlvoller dan de andere, met rondom glas, een houten kooi en een hekwerk van ijzer in de meest prachtige art-deco patronen. Al besluit ik na wat wikken en wegen toch liever de trap te nemen, het is een magisch gezicht om de antieke constructie op en neer te zien gaan. Ik hoor de ‘ting’ van het belletje, in gedachten zie ik een denkbeeldige bell boy het hek open schuiven. ‘Premier etage’, staat er op een bordje op de eerste verdieping. De grandeur van de oude architectuur in Caïro is een aparte documentaire op NPO 2 meer dan waard. Lunchen op terras Van al het traplopen hebben we best trek gekregen. We lunchen bij een populair restaurant op het eiland Zamalek, natuurlijk buiten op het drukke terras. De koele oktoberbries, de beste bries van het hele jaar, wappert in ons haar. Papieren servetjes vallen van tafel, de zoete walm van de sisha-pijp geurt voorbij. In de verte dendert een trein op de brug over de Nijl.

Caïro zou Caïro niet zijn zonder verkeersopstopping. Omdat onze auto nu toch echt niet meer voor of achteruit kan, gaan we even later te voet verder. We slenteren langs het water, de laatste stralen van de flauwe middagzon verwarmen ons gezicht. Een jong stelletje heeft een discussie onder een scheve boom waarvan de wortels uit het trottoir zijn gegroeid, de vrouw plengt stilletjes een traan. Een man probeert zijn droge tuintje, of wat er van over is, te redden met een tuinslang, een straathond kwispelt ons vrolijk gedag.

Weer terug in de auto rijden we via smalle straatjes langs een belangrijke koptische kerk, waar op de stoep een rode loper ligt. Een huwelijk! De gasten komen net aan: vrouwen met donkere lokken, hoge hakken, wapperende shawls. Lachende mannen met zonnebrillen. Ze lijken zo weggelopen uit Italië, klaar voor een nieuw bruiloftsfeest nu ze zijn uitgefeest op dat van de heer en mevrouw Clooney. Dit andere Caïro Zou de NOS of moet ik zeggen NPO van dit alles geen beelden hebben? Van dit andere Caïro, waar een jongen op zijn fiets slingerend de bruiloftsgasten probeert te ontwijken terwijl hij als een acrobaat ronde broden in bedwang houdt op de plank boven zijn hoofd? Waar de surveillerende politieagent lachend zijn thee in het dunne glas aanneemt van de buurman-kruidenier, en de Italiaan wiens familie al drie generaties in Egypte woont mij trots zijn Europees paspoort toont, voordat hij zijn dozen met Heineken flesjes nog strakker tegen de gevel stapelt dan gisteren? Alledaagse beelden van Caïro. Van alledaagse mensen, met alledaags geluk en alledaags verdriet. Al drie jaar lang trekken ze iedere dag aan me voorbij. Caïro is een mooie, bruisende stad. Wordt het niet eens tijd om ook die beelden op televisie te laten zien?