Het Wilhelmus zingen terwijl miljarden naar het buitenland vliegen

Het nieuwe kabinet is een wezen een grote paradox. De twee grootste partijen danken hun populariteit aan een spektakel van sociaal cultureel conservatisme. Elke vorm van verandering was angstig. De gewone man wordt continu in zijn bestaan bedreigd door ontwikkelingen buiten hem zelf. Of dat nou de positie van de vrouw was, de emancipatie van allochtone Nederlander of het opvangen van oorlogsvluchtelingen. Alles was reden tot angst en dagelijks badend in zweet wakker worden.

De spindoctors van de VVD en het CDA hadden helemaal hun zin gekregen. Zodoende konden Sybrand Buma en Mark Rutte zich opwerpen als de reddende engel. En zo geschiedde. Na de verkiezingen in maart ontstond een rechts motorblok, waar D66 zich al snel onderdeel van verklaarde. Deelname van een linkse partij daarmee al tot suïcide gedoemd. Logischerwijs zouden zowel de SP, de PvdA als GroenLinks uiteindelijk niet mee doen.

Waar de kiezer echter minder op had gerekend is dat deze reddende engelen hen sociaal economisch nergens voor behoeden. De gevoede angst voor internationale ontwikkelingen werd in de campagnes aangewakkerd om vervolgens in het regeerakkoord zelf volledig ten bloei te komen. Een ongekende paradox van nationalistische globalisering. Dit kabinet laat zich dan nog het best typeren door verplicht het Wilhelmus te zingen terwijl de BTW op de dagelijkse noden omhoog gaan en de miljarden naar het buitenland vliegen onder invloed van de verlaging van de winstbelasting en het afschaffen van de dividendbelasting. Waar de Nederlandse bevolking moest bloeden voor het wanbeleid van de financiële sector, trakteert ‘rechts met den bijbel’ de financiële sector alvast op deregulering en lagere kapitaaleisen.

Het nieuwe kabinet nam ruim de tijd voor grote plannen, maar faalt in de uitvoering. Het enorme pakket aan fiscale maatregelen levert maar liefst 0 extra structurele werkgelegenheid op volgens het CPB.

Mijn PvdA was onderdeel van het vorige kabinet waar pijnlijke maatregelen waren getroffen. Deels achteraf onnodig en ook niet acceptabel. Het is extra pijnlijk dat hier nu weinig tot niets aan wordt gedaan. Op de zorg wordt nog eens onverantwoord bezuinigd op de GGZ en wijkverpleging. In totaal wordt er maar liefst 20 miljoen uur werkgelegenheid onttrokken aan de zorg. In het onderwijs blijven de benodigde investeringen ook uit, naast het startbedrag voor het primair onderwijs. De VO-raad spreekt zelfs de vrees uit dat vele scholen er op achteruit zullen gaan.

Wat is ‘Vertrouwen in de toekomst’ waard als we niet toereikend investeren in onze eigen toekomst? De laatste jaren zagen velen de wachttijd voor een sociale huurwoning oplopen tot boven de 5 jaar en op sommige plekken zelfs over de 10 jaar. Ook hier was het geld al op kennelijk en gebeurt er niks. Hoe kun je dan als minister-president zeggen dat iedereen moet voelen dat het beter gaat? Dit kabinet bewijs dat de vooruitgang in tijden van extreme welvaart er niet voor iedereen is.