Brenton Tarrant, een eenling maar niet alleen

Het nieuws van de massamoord op moslims in Christchurch was nog geen paar uur bekend of de eerste conclusies waren overal op het internet te vinden: dit was de wandaad van een eenling, krankzinnig of niet. Hier was een zieke geest aan het werk  Deze man stond in zijn waanzin los van alles en iedereen. Ondertussen haastten providers als Facebook zich niet alleen opnames van de slachtpartij zelf maar ook andere uitingen van de dader te wissen. Het publiek moest worden beschermd.

Die dader is de 28-jarige Brenton Tarrant, Australiër, voormalig personal trainer op een sportschool en bereisd backpacker. Hij zag heel wat van de wereld voor zijn denkbeelden rijpten tot wat hij zelf noemt “ecofascisme”. Voor hij uit moorden ging plaatste Tarrant een uitvoerig document online dat op de site van Observer – niet het Londense zondagsblad maar een online product uit Singapore – , werd gepubliceerd.

Extreemrechtse stromingen en publicisten Deze tekst is erg de moeite waard omdat hij aantoont dat Tarrant misschien een eenling was maar zeker niet alleen. In het eerste deel vindt de lezer een soort catechismus waarin hij met vragen en antwoorden zijn daad motiveert. Daarna volgt een hele reeks korte pamfletachtige teksten. Hieruit blijkt dat zijn denken is ingebed in het discours van bepaalde extreemrechtse stromingen en publicisten. Hij is in het bijzonder beïnvloed door het vertoog over de omvolking: dat de blanke Europeanen langzaam maar zeker worden vervangen door moslims uit het Midden-Oosten. Wie deze term gebruikt om demografische paniek te zaaien, toont op dat punt onmiskenbaar geestverwantschap met Brenton Tarrant. In zijn document is sprake van miljoenen migranten die de grenzen van Europa overspoelen. Hier zien we hoe de bekende metafoor van de tsunami school maakt en tot extreme actie leidt.

Een gedicht,  dat aan Tarrants catechismus  vooraf gaat, eindigt met de strofe:

Dat is – godverdomme van Dylan Thomas. Hij heeft ook nog Dylan Thomas meegesleept in die ideologische rugzak van hem.

Gebrek aan vruchtbaarheid Tarrant is geobsedeerd door het gebrek aan vruchtbaarheid onder de blanke Europeanen. De rest van de wereld – in het bijzonder de moslims – fokt maar aan en de gevolgen zijn duidelijk: “De crisis van de massa-immigratie en een vruchtbaarheid onder de vervangingsgraad is een aanval op het Europese volk, die – als daar niet de strijd tegen wordt aangebonden, uiteindelijk zal resulteren in de volledige raciale en culturele vervanging van het Europese volk”

En: “We moeten de immigratie vernietigen en de invallers die reeds op onze grond leven, deporteren. Dat is niet alleen een kwestie van onze welvaart maar ook van het blote overleven van onze mensen”.

Wraakactie Tarrant stelt daarnaast  dat zijn massamoord een wraakactie is voor de dood van  het elfjarige Zweedse meisje Ebba Akerlund. Zij was een van de vier slachtoffers die de IS-sympathisant Akhmat Akilov maakte, toen hij met een gestolen bierauto op een menigte inreed. Hij zit nu een levenslange gevangenisstraf uit. Bovendien is Tarrant geschrokken van Frankrijk waar een slappe figuur als Macron de presidentsverkiezingen kon winnen terwijl de invasie van Frankrijk in volle gang was, zoals hij op zijn reis constateerde.

Radicale maatregelen waren dan ook noodzakelijk. De massamoord is bedoeld om tweedracht te zaaien tussen de oorspronkelijke blanke Europeanen en de immigranten en tussen de overige leden van de NAVO en Turkije, dat bezig is het Ottomaanse Rijk te herstellen. Tarrant is blijkbaar ook zeer onder de indruk van de vele angstverhalen op het internet over de belegering van Wenen door de moslimlegers in de zestiende en de zeventiende eeuw, alsmede over hoe de Turken door nu stilletjes binnen te sluipen nu hun oude plan om Europa in zijn geheel te onderwerpen realiseren.

Kinderen Tarrant spaart ook kinderen niet. “De kinderen van invallers  blijven geen kinderen, zij worden volwassenen en vermenigvuldigen zich. Zo scheppen ze meer invallers, die stemmen tegen de wensen van jouw mensen en in het belang van hun eigen mensen en identiteit. Zij groeien op en nemen de potentiële huizen van je eigen mensen voor zichzelf in beslag, zij nemen machtsposities in, zij halen rijkdom weg en vernietigen het maatschappelijk vertrouwen. Elke invaller die je vermoordt, van welke leeftijd dan ook,  is een vijand minder met wie je kinderen straks oog in oog moeten staan. Moordt U zelf of laat U het aan Uw kinderen over? Uw kleinkinderen?” Een van de pamfletteksten verder in het document eindigt met de conclusie: “De ongewapende invaller is gevaarlijker dan de gewapende”.

Alles bij elkaar is dit niets meer of minder dan een pleidooi voor een rassenoorlog, liefst zo snel mogelijk uit te breken.

Rassenvijand Als geestelijk voorvader noemt Tarrant  Sir Oswald Mosley, een Brits politicus uit de jaren dertig van de vorige eeuw, die de Labour Party verliet om de British Union of Fascists te stichten. Hij leidde die splintergroep tot hij aan het begin van de Tweede Wereldoorlog als staatsgevaarlijk element werd geïnterneerd. Daarnaast spreekt Tarrant behalve voor Anders Breivik zijn bewondering uit voor een aantal hedendaagse publicisten op het internet zoals Candace Owens, een afro-Amerikaanse superfan van Trump. Het is dan ook niet verwonderlijk als hij stelt: “Alle echte bewegingen zijn populistische bewegingen”. Met democratie heeft Tarrant overigens niet zoveel op. “Stemmen is de de heerschappij van het gepeupel en de heerschappij van het gepeupel is de heerschappij van de media en de heerschappij van de media is de heerschappij van de grote ondernemingen”. Hij  gelooft meer in de directe actie van woedende blanken, die bijvoorbeeld Angela Merkel, Erdogan en Shariq Khan, de premier van Pakistan, een kopje kleiner maken.

Nog een oproep: kill your local anti-white ceo. Daarmee bedoelt hij bedrijfsleiders die personeel van niet blanke afkomst aannemen. Datzelfde lot dient de lokale drugshandelaren te treffen want die zijn onze rassenvijand. Ngo’s die vluchtelingen oppikken uit de Middellandse Zee zijn verraders. “Vernietig deze verraderlijke ngo’s. Vermoord hun leiders, steek hun panden in brand, bombardeer hun schepen, ruk hun affiches van de muren en vernietig hun ledenbestand. Verdrijf ze uit Uw landen en geef verraders wat verraders verdienen: een verradersdood.

Brenton Tarrant eindigt, zoals hij begon,  met poëzie;

Dat is van William Ernst Henley, een laat negentiende eeuwse Britse dichter die zijn formidabele geestkracht gebruikte om zijn door een heel leger aan kwalen geteisterde lichaam  te onderwerpen. Tarrant steelt dat om zijn eigen daadkracht in de hoogte te steken.

Ongedierte Het is duidelijk waar we mee te maken hebben. Brenton Tarrant is een narcist wiens eigendunk zó groot is dat hij denkt de opgang der mensheid in de door hem gewenste  richting te kunnen buigen. Hij meent ook dat hij een genie is dat tot diepere inzichten komt dan de verwekelijkte massa’s om hem heen ook al zijn die gezegend met de superieure blanke huid. Het is zijn plicht om als man van de daad zijn ras te redden als anderen te belazerd zijn om dat te doen. En dan gaat hij mannen, vrouwen en kinderen als ongedierte verdelgen.

Maar Tarrart heeft geen bijzondere inzichten. Hij heeft zijn inzichten – zegt hij zelf – van het internet. Daar haalt hij vandaan wat hij zelf als diepe wijsheid beschouwt.

Alleen, dat is geen diepe wijsheid.  Zijn denken is oppervlakkig. Het is gebaseerd op haat, vooroordelen, leugens, wensdenken, paranoia en nepnieuws, zonder organisatie naast elkaar geplaatst en aan elkaar geplakt.. Het is de resultante van het populistische vertoog dat het maatschappelijk denken in het Europa van deze eeuw zo verontreinigt. Tarrant is gegrepen door de ideologie die zondebokken aanwijst in plaats van dat zij oplossingen biedt voor de vele maatschappelijke kwalen in onze maatschappijen.  Het is allemaal zo schrikwekkend herkenbaar. Het is zo glashelder waar het  vandaan komt. Het is de echo van het extreem rechtse verhaal op het internet.

Nogmaals: Tarrant is een eenling maar hij is niet alleen. Zijn denken is overal. Het wordt in stukjes en beetjes, voorlopig nog aangelengd met sussende taal, verpakt in een toon van redelijkheid, steeds vaker onderdeel van het algemeen geaccepteerde vertoog, zoals dat naar voren komt in de uitingen van columnisten, gewichtige commentaarschrijvers en politici die zogenaamd de populisten de wind uit de zeilen willen nemen. Branton Tarrant is niet zomaar een monster. Hij is ons monster.