Bono is een valse priester die handelt in goedkoop links sentiment

‘Prince, man, rot op. Dat is gewoon disco. Gladde commerciële rommel.’ Ik had het gezegd kunnen hebben, destijds in de jaren tachtig. Ik luister tegenwoordig wel eens naar Prince, met een gevoel van spijt dat ik die toch wel erg goede muziek toen allemaal heb laten schieten omdat het niet bij mijn imago paste. Nou ja, bij het imago dat ik wilde hebben. En wat ik nooit had.

Want ik wilde dus zo graag Bono zijn. Ik was gewoon een zielige nerd die helemaal nergens bij hoorde, maar ik vond U2 heel erg goed. De Ierse band leek het antwoord op de platte, makkelijke dansmuziek en de inhoudsloze hardrock zonder een spoortje van rebellie die tot dan toe de hitparades beheerste. En wij vonden U2 dus geen gladde, commerciële rommel.

Misschien ben ik daarom wel zo boos, nu. Boos op mijn jongere zelf, boos dat ook ik er toen gewoon in ben gestonken, in de droom van een idealistische popgroep. Als ik die video’s terugkijk ‘met de kennis van nu’, dan loopt over dat podium nog steeds die zelfverzekerde man die ik wilde zijn maar nooit was. Alleen heeft de overtuigingskracht van Bono niks meer met zijn boodschap te maken. Het is een act. Een heel erg overtuigende act.

Nee, zijn God heeft geen gebrek aan geld. Hij is het zelf.  Stealing money from the sick and the poor. Je kan blogs vullen met U2-quotes die allemaal heel erg zijn gaan wringen. Ik zal proberen me verder in te houden. Maar godverdomme, wat waren we naïef.

En hoewel ik muzikaal sindsdien een heel andere kant op ben gegaan, maakte U2 tot pak ‘m beet 1990 toch wel erg pakkende muziek. Het is ideaal om keihard op mee te zingen in de auto, hoewel Bono’s stem een metafoor is voor zijn boodschap. Het is 1/4 stemgebruik en 3/4 lucht, letterlijk. Het hangt van hijgen en ademen aan elkaar, maar zingt wel heerlijk voluit.

Misschien is dat nog wel het ergste van alles. Het is te goed om in de vuilnisbak te gooien. Ik zit er aan vast, aan die valse priester, die mooiprater, die leugenaar, die tweederangs acteur in een puberdrama. Die handelaar in goedkoop links sentiment.

U2, niet commercieel! Je moet er maar op komen.