Blijf deze zomer toch thuis

De grote uittocht is aangebroken. Afgelopen zaterdag begon het schoolvakantie in regio Zuid. Zaterdag 13 juli volgt regio Noord. Regio Midden is op 20 juli de hekkensluiter. Nederland gaat met vakantie. Dat wil zeggen: de mensen die dat kunnen betalen. De rest blijft thuis. Maar is dat erg?

Het wordt weer druk op Schiphol, waarschuwt de luchthaven. Drukker dan ooit. Dat is goed voor de aandeelhouders en slecht voor de geluidsoverlast en het fijnstof (maar dat dondert deze regering niet). Over heel 2018 boekten Nederlanders in totaal 39,9 miljoen vakanties, waarvan zo’n 17,7 miljoen in eigen land, aldus het Nationaal Bureau voor Toerisme. Voor 2019 lopen de boekingen voor de zomer achter, al schijnt het nu toch aan te trekken. Waar gaat het heen? Wordt het een fly-drive Kroatië, een rondreis Vietnam of toch maar bungy jumpen in de achtertuin? Als de mens maar leut heeft. Daar is het leven voor en daar heeft hij recht op. Zeker, maar is vakantie wel zo leuk?

Wachten Het draait allemaal om wachten. Dat hoort erbij als je met vakantie gaat. Om te beginnen het wachten op die magische dag: vakantie! Dan de aftocht naar het vakantieparadijs waar jouw paleisje staat te wachten. Wie met de auto reist, weet het wel. Het is bomvol op de weg, ook ‘s nachts. File troef, op weg naar het zuiden. Wie sluiproutes zoekt, loopt vast en riskeert een prent. Degene die gaat vliegen, moet op tijd op de luchthaven zijn en kan daar aansluiten in de rij. Rijen bij de parkeergarage, shuttlebus, bagage-incheck, douane en paspoortcontrole. Bij het taxfree-shoppen, aan de gate, de security-check. In het gangpad van het vliegtuig tot opoe eindelijk gaat zitten. Bij de locker om je spullen erbij te proppen en de klep op je fikken geklapt te krijgen. Op het allang niet altijd nog gratis drankje en hapje. Het is altijd en overal wachten geblazen. Wachten, kinderen zoet houden, oplaaiende ergernis, boze koppen.

Dat gaat op de vakantiebestemming gewoon door. Alsmaar wachten in de rij. Bij de bagageband, de autoverhuur, de bussen op de parkeerplaats, de eindeloze rondrit langs alle hotels en vakantieparken, de incheckbalie, het huisje dat nog moet worden schoongemaakt. Colonnes bij de buffet-troggen van dat hotelletje dat er zo schattig uitzag op het plaatje, maar in werkelijkheid een megafabriek vol uitgehongerde zombies blijkt te zijn. De stoelendans om met de handdoeken, vlaggen en tassen jouw eigen bed of kuil aan zee te veroveren. De trage mensenmassa die zich als worst uit een vleesmolen door het attractiepark, het overvolle Venetië of de shopping-mall perst. Wat een feest.

Geen hagelslag Maar vakantie biedt meer. Keuzestress bij het koffers pakken. Dat leuke jurkje, toch vergeten. Harde werkers die op hun eerste vakantiedag ziek worden, een infarct krijgen of kribbig uit hun vel springen. Geen water uit de kraan, wel water uit de kraan, diarree. Miserabel bed. Roodverbrande kinderlijfjes, jankend in de nacht. Boodschappen die duurder zijn dan thuis. Draadjesvlees dat na drie dagen pruttelen nog taai is. Geen hagelslag, geen pindakaas, de pruimenjam lijkt wel snot. Muggen, kakkerlakken, een incidentele slang. Gifwolken die lokale overheden over het dorp spuiten om al die krioelende beestjes (en het toeristisch gemekker) naar de eeuwige jachtvelden te helpen.

Het verkeer op de weg, de lokale rijstijl die toch echt anders – ja, nog roekelozer – is dan thuis. Relatiestress. Met een kokende motor aan de kant van de weg. Het zandstrand dat bezaaid blijkt met stenen, meurende algen uit zee. De Méditerranée zo blauw, zo blauw – nu troebel van het plastic. De laatste zee-egel waar uitgerekend jouw kind in trapt. Oh, vakantie is zo leuk!

CO2-geweten Nee, wie zich dat allemaal niet op de hals wil halen en zich bovendien zorgen maakt over klimaat en massatoerisme, houdt het geld in de pocket en blijft gewoon thuis. Heel modern, de vakantie van de toekomst. Met als niet onprettige bijvangst: geen gefnuikte dromen over paradijzen die niet bestaan. Geen drommen, geen zombies. Geen stress.

Integendeel, rust en vrijheid in je eigen mooie huis. De stad half leeg. Iedereen met poen prettig opgehoepeld. Nauwelijks verkeer, verlaten straten. Pleinen zo leeg als 20-30 jaar terug. Koele stille musea en parken. Je kunt de wind in de bladeren horen ruisen, een vogel die zingt. Je eigen bedje, wc en douche. En als klap op de vuurpijl: geen knagend CO2-geweten. Jij doet iets voor het milieu. Gratis. Wat wil een mens nog meer?