Blijf af van de PvdA

Laatst schreef ik een opinieartikel “ De pronkveren van Omtzigt beginnen vies te ruiken “. De aanleiding was onder andere een tweet van Pieter Omtzigt over het indienen van de schriftelijke vragen door hemzelf en twee andere CDA-Kamerleden naar aanleiding van een bijstandsaffaire die de media heeft kunnen bereiken, hoewel het verzieken van mensen levens in de bijstand al jaren speelt en bekend is. Of bekend moet zijn.

Mijn verontwaardiging over meneer Omtzigt zijn tweet was tweedelig: Waarom die vragen nu pas? En waarom pronken met menselijke ellende die mede veroorzaakt is door het toedoen van het CDA zelf? Vandaar mijn slotzinnen: “Maar al dat pronken, al dat schitteren met de veren van menselijke ellende, nu ook met de bijstandsaffaire, alsof u zelf geen onderdeel van de oorzaak bent, en was…””

Er is nog iets, dat vertel ik zo dadelijk, maar eerst dit.

Mijn naam is Zora. Bijna vijftig jaar wandel ik over deze aardbol als getuige van veel menselijke leed (door medemensen veroorzaakt), en wat ook mij niet bespaard is gebleven. Al die ervaringen inclusief mijn waarden en normen en mijn (kern) opvattingen zijn gebundeld in de mens die ik tegenwoordig ben. Ik sta voor eerlijkheid en rechtvaardigheid, ik houd van mensen en help ze graag wanneer hun leven vastloopt. Ik ben van eerlijk delen, voor elkaar opkomen, niet wegkijken en elkaar never nooit kwetsen en of van elkaar misbruik maken. Elke vorm van onrecht, racisme en discriminatie maakt me misselijk en woest. Zolang ik besta zal ik blijven strijden tegen ideologieën die mensen buitensluiten, op welke grond dan ook.

Ingepakt in zo een wandelende bundeling kom ik soortgelijken overal tegen. Of zoek ik ze zelf op, om de krachten te bundelen en om het heersende onrecht in de wereld gezamenlijk te bestrijden.

Een paar jaar geleden klopte ik aan bij de PvdA:

“Jongens, ik wil graag meedoen!”

Niemand nodigde me uit, iedereen omarmde me warm.

Ik zag mensen om mij heen, actieve leden en vrijwilligers, allemaal oprecht betrokken en integer. Ik wilde erbij horen, ik hoor erbij, het is mijn thuis. Opeens kreeg ik weer de hoop dat de wereld eerlijker zal zijn.

Nu lees ik om mij heen, o man, man. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik het spuugzat ben, dat doodknuppelen van de PvdA. Een partij nota bene die het fundament heeft gelegd voor de verzorgingsstaat waarvan vele knuppelaars nog tot de dag van vandaag profijt hebben: zekerheid van een (vaste) baan dankzij de arbeidsvoorwaarden, hoge opleidingen dankzij de studiefinanciering, betaalbaar mogen wonen dankzij de sociale huursector, toegang tot de zorg voor iedereen, de AOW, de steun in de rug wanneer het even minder gaat middels uitkeringen, bij werkloos raken immers doorbetaald totdat men weer een baan heeft. En wie amper rondkomt, omdat zij onderbetaalde arbeid verrichten, voor hen de toeslagen.

Voor de beschamende affaire rondom kinderopvangtoeslag is de complete overheidsmachine verantwoordelijk, inclusief de Tweede Kamer , is de mening van vele deskundigen. ‘Het systeem faalt en dat raakt onze democratische rechtsstaat’, zijn heldere worden van de hoogleraar staatsrecht en voormalig ombudsman Alex Brenninkmeijer. In plaats van dat wij het hele plaatje bekijken en ons afvragen hoe het in godsnaam mogelijk is dat wij met zijn allen zo’n onmenselijke draak hebben ontwikkeld, gaan wij zondebokken aanwijzen. Hoe terecht is dat?

Ik zei al eerder dat de rol die de PvdA had, mij doet blozen. Wij deden mee, maar hoe en wat? Heeft iedereen het rapport “Ongekend onrecht” gelezen? Ook journalist Ton F. van Dijk? Hij schrijft via HP/ de Tijd een brief aan Lodewijk Asscher, “ Treed af “. Bent u lid van de PvdA, wilde ik Ton F. van Dijk vragen. Het zijn de leden die bepalen wie hun politieke leider wordt, niet journalisten.

Zo. Dat moest er even uit.

Nu terug naar Pieter Omtzigt. Dat had ik beloofd, toch?

Op 25 juni jl. dient Lodewijk Asscher (samen met andere Kamerleden) een motie in , waarbij hij “de regering verzoekt, zorgmedewerkers te compenseren als zij hun toeslagen verliezen ten gevolge van hun harde werk in de coronacrisis”.

Pieter Omtzigt stemt tegen.

In latere maanden deden ook Lilian Marijnissen en Geert Wilders een soortgelijke poging, nog driemaal.

Pieter Omtzigt stemt elke keer tegen.

Het kan aan mij liggen, maar ik ben nergens een tweet tegengekomen zoals:

“ Vandaag was ik tegen het compenseren van een eventueel inkomstenverlies van het zorgpersoneel doordat zij iets meer hebben verdiend als gevolg van hun zware overuren. ”

“ Wederom vandaag was ik tegen een hogere beloning van het zorgpersoneel. ”

Nee, ik zag ze niet.

Inkomsten die de vaste lasten en de kosten voor het levensonderhoud ontoereikend zijn (hetzij door de werkloosheid, hetzij door de onderbetaalde arbeid) leiden tot armoede, de armoede leidt tot de afhankelijkheid van de staat, wat verder leidt tot minachting en vernedering, welke gevolg is van menselijke handelen afkomstig uit onze waarden en normen en onze (kern) opvattingen, ook over elkaar.

Iemand heeft ons overtuigd dat armoede ieders eigen schuld is. Dat wij frauderen op grote schaal, voornamelijk “ zwartjes ” en zulke. Dat men hard moet ingrijpen en dat men nóg harder moet ingrijpen. Wat we ook deden.

En dan denk ik, kijken we soms niet verder dan de sierlijke tweets met selectieve berichtgeving? Die de oorzaken van onze problemen met succes verbergen. Die van de bron van de oorzaken oplossers maken. Of helden nota bene ook nog.

Ik snap het echt niet.