Black Lives Matter: wat gaat Nederland nu concreet doen?

De afgelopen weken is de wereld in rep en roer geraakt door de onmenselijke moord op de Afro-Amerikaan George Floyd door een Europese-Amerikaan. Demonstraties overal en ook in landen en gebiedsdelen waar het niet voor mogelijk werd gehouden, zoals Palestina en Hongkong. Racisme en discriminatie leken steeds op iets waar zwarte of gekleurde mensen over zeurden. Maar nu schijnen de ogen van vooral witte mensen te zijn geopend en met name de jongeren.

Het zijn deze jongeren die samen met de zwarte en gekleurde jongeren de straat opgaan om te demonstreren tegen het menselijk onrecht jegens de zwarte mens. Iets dat reeds honderden jaren plaatsvindt en niet begrepen werd door anderen. Dit zorgde en zorgt voor stress en andere onnodige psychische klachten bij zwarte en gekleurde mensen.

De toestand in de Verenigde Staten van Amerika Demonstraties, blokkeren van wegen, scanderen van leuzen, dragen van pamfletten en borden zijn sinds enkele weken als gevolg van de dood van George Floyd aan de orde van de dag in Amerika. Het grote Verenigde Staten van Amerika dat zich voordoet als de morele leider van de wereld, maar het in feite niet is. Een land dat zwarte Afrikanen vanaf het koloniseren van het werelddeel heeft ondergedompeld in slavernij en ze daarna zogenaamd heeft bevrijd. Een bevrijding die duur werd betaald door de inmiddels tot Afro-Amerikanen verworden zwarte Afrikanen.

De dood van George Floyd is een voortzetting van een patroon, of bijna een levensfilosofie, van sommigen om zwarte en gekleurde mensen een kopje kleiner te maken. Maar in dit geval is het kopje van George Floyd kleiner gemaakt met wereldwijde consequenties. In het grote Amerika wordt er momenteel grondig naar oude films en televisieseries gekeken die racistische uitingen hebben (dus waarvan het reeds bekend was) en deze worden verwijderd door sommige streamingdiensten; bedrijven die nu naar hun overwegend witte personeelsbestand kijken en plotseling ruimte willen maken om hun personeelsbestand divers te maken; koppen die rollen bij redacties van kranten. Maar ook sportorganisaties die een ommezwaai maken en nu hun zwarte spelers geloven als die zeggen dat racisme bestaat. Ook zoiets!

Hoe is het om te leven in een land waar er niet naar je grieven word geluisterd? Hoe is het om te leven in een land waar politieagenten vrijuit gaan, nadat ze een zwarte Amerikaan hebben vermoord? Hoe is het om te leven in een land waar je huidskleur je doodvonnis kan zijn? Hoe is het om te leven in een land waar je huidskleur je toekomst bepaalt?

En wat doet Nederland? In Nederland zijn er inmiddels ook vele protesten gevoerd tegen de dood van George Floyd, waaronder in Amsterdam Zuidoost. Het was een demonstratie waar een krachtig statement werd gemaakt tegen racisme. Maar ook een demonstratie van eenheid, samenhorigheid en historische en culturele educatie.

De vraag rijst nu wat Nederland concreet gaat doen tegen racisme! Nederland is historisch gezien helaas niet progressief op dit vlak. Er wordt uitgegaan van de algehele premisse dat racisme en discriminatie als het ware niet bestaan in het land. Dat is natuurlijk voor een ieder met een gezond verstand een utopische gedachte.

Als er vanuit een maatschappelijk oog gekeken wordt naar wie er het meest last hebben van racisme en discriminatie, dan zijn het wel de zwarte burgers, ofwel Afro-Nederlanders. De wijze waarop dit deel van de bevolking het meemaakt is reeds bekend. Dus het moeten geven van voorbeelden is niet van toepassing. Mocht iemand het nog steeds niet weten, dan is diegene zich helaas niet bewust van de maatschappelijke werkelijkheid aangaande racisme en discriminatie.

De mogelijke aanpak Racisme en discriminatie zullen altijd in meer of mindere mate onderdeel zijn van het mens-zijn. Ook in Nederland! Maar dat wil niet zeggen dat er niets aan gedaan moet worden. Om dit menselijk probleem zo goed mogelijk aan te pakken moet de meerderheid bereid zijn om ruimte te bieden aan zwarte en gekleurde mensen om te groeien.

Naast het groeien is zichtbaarheid ook belangrijk. Vooral zichtbaarheid in machtscentra, zoals de Eerste en Tweede Kamer, de Raad van State en de Sociaal Economische Raad. Dus geef de geschikte Afro-Nederlanders de mogelijkheid om door te dringen tot de machtscentra van het land, van ‘ons land’.

Aan de andere kant zijn de verschillende politieke partijen ook debet aan de status quo, of liever gezegd het gebrek aan representatie van Afro-Nederlanders in hun gelederen. Dat is duidelijk zichtbaar in beide Kamers en de ministerraad. Overigens kunnen de gevestigde politieke partijen niet beweren dat dit deel van de bevolking geen interesse heeft in de politiek of dat zij niet geschikt zijn.

Resumerend is een deel van de oplossing het bieden van kansen en mogelijkheden van de meerderheid aan de Afro-Nederlanders om te groeien en bloeien.

Een ander deel van de oplossing is veel breder, te denken valt aan een divers onderwijs curriculum en een historische her-verkenning. Het laatste heeft te maken met het uit zijn Europese context halen van de historie en deze in een veel breder kader plaatsen. Dus verschillende inzichten tonen op het verleden, hetgeen in het heden een betere context biedt en begrip oplevert voor elkaar.

Laten WIJ als Nederlanders van alle kleuren en gezindten werken aan een gelijkwaardiger Nederland op basis van etniciteit, geloof, cultuur en oriëntatie, waar een ieder zich gerepresenteerd voelt.