Bitterballengate is niet zo onbenullig als opiniemakers beweren

Ik ben een beetje moe van de hele  discussie over 50/50  ofwel ‘bitterballengate’, maar ik wil er toch nog iets over kwijt. Aangezien in bijna elk stuk erover wordt benadrukt hoe ‘onbenullig’ deze hele kwestie is, wil ik uitlichten waarom het slagen van deze motie in Utrecht juist een belangrijke mijlpaal is.

Kappen met vlees Toen ik in 2009 afstudeerde in Milieurecht kwam ik tot de (toen voor mij bizarre) ontdekking dat voor dat stukkie vlees op ons bord  tropische bossen worden gekapt. Aan de overheidsinstantie waar ik stage liep, adviseerde ik om onder andere hier iets mee te doen. Terwijl ze alle andere maatregelen die ik opperde helemaal goed vonden, sloeg de ‘Taskforce Biodiversiteit’ juist dit advies in de wind.

Ik was nogal verbaasd, want voor mij was het vrij logisch dat we dan met z’n allen wat minder vlees moesten gaan eten. Daarom besloot ik om me er vanaf dat moment voor in te zetten om mensen hierover te informeren. De reactie van de overheidsinstantie was echter geen unicum: de stap van vlees naar geen vlees bleek voor de meeste mensen ondenkbaar.

Hoe meer je weet… Daarom ging ik op zoek naar mensen die hier wel voor open stonden. Ik werd vrijwilliger bij Greenpeace en later ging ik werken voor De Vegetarische Slager. Toen ik daar werkte kregen we wel eens mailtjes van veganisten, die ik toen nog niet zo kon waarderen, want we deden het toch al zo goed?! Maar door die oplettende vegans ging ik toch nog wat dieper graven: moet een koe dan echt elk jaar een kalfje baren om melk te produceren? Na wat speurwerk moest ik toch echt tot de conclusie komen dat veganist zijn consequenter is dan vegetariër zijn.

Ik kwam in aanraking met de jongeren van de Partij voor de Dieren en leerde steeds meer over  hoe wij met dieren omgaan  en over de  milieu-impact van vlees. Ik ging me daarnaast ook interesseren voor het gezondheidsaspect: omdat ik vegan werd, dook ik wat meer in voeding en onder de jongeren waarmee ik omging zat een  diëtiste  die zich specialiseerde in plantaardige voeding. Het blijkt best wat  gezondheidsvoordelen  te hebben.

Vandaag de dag leer ik nog steeds nieuwe dingen over de vleesindustrie. Zoals recentelijk dat rapporterende  dierenartsen genegeerd en geïntimideerd worden  door de vleesindustrie en nota bene door de NVWA, de overheidsinstantie die juist het welzijn van de dieren die wij eten streng hoort te controleren. Dat veel dieren op gruwelijke wijze aan hun einde komen wist ik eigenlijk al, want als je nagaat dat er in ons land 1000 dieren per minuut worden geslacht, dan weet je dat dat nooit goed kan gaan.

Toch niet zo pietluttig. Toen ik las dat de Utrechtse gemeenteraad een motie had aangenomen om de borrelhapjes structureel diverser en plantaardiger te maken, was ik blij! Na acht jaar lijkt het erop dat de politiek eindelijk wat meer uitspreekt dat we allemaal minder vlees moeten eten. Dat er commotie kwam vanuit de VVD kan ik nog begrijpen gezien hun achteruitgang de afgelopen tijd. Maar dat de opiniemakers dit onderwerp bestempelen als pietluttig, dat is toch een gemiste kans om het grotere plaatje aan de kaak te stellen.

AD-columnist Wouter de Heus  schreef  bijvoorbeeld: ‘En nu krijgen we dus een vegapolitie. Vertel ze dat eens in de hongerende Hoorn van Afrika .’  De Heus beseft blijkbaar niet dat de dieren die wij eten ook moeten eten en dat  80% van de maisvoorraad in de EU opgaat aan veevoer , terwijl er  elke dag 6000 kinderen verhongeren. Leg maar eens uit aan die arme kinderen dat wij liever onze varkens en kippen volstouwen met graan, dan dat we hen redden van een hongerdood.

En de rapportage van de NRC over de misstanden in Nederlandse slachthuizen werd ook nergens aangehaald. Want de dieren die creperen in slachthuizen en de geïntimideerde dierenartsen, dat staat natuurlijk helemaal los van deze bitterballenkwestie… Even serieus: die zieke en creperende dieren, die worden dus ook verwerkt in allerlei borrelhapjes. Dat je 50% van de borrelhapjes vega maakt, is wel het minste dat je kan doen om deze misstanden aan te pakken.