Bescherm Israël, stop deze genocide

Beste minister Ruben Brekelmans,

‘Surreëel’. Dat postte VVD fractievoorzitter Yezilgöz over uw gesprek met journalist Thomas Erdbrink in Bar Laat op 26 Augustus. Erdbrink had namelijk het lef om u te vragen of Israël misschien ook een beetje de agressor was in dit conflict. Surreëel was het gesprek inderdaad. Niet door Erdbrinks vragen, maar door uw antwoorden. Uw argumenten om Israël onvoorwaardelijk te steunen zouden zo in een dystopische sciencefictionfilm passen, maar ze zijn helaas mainstream in mijn geliefde Nederland. En ik ben daar, net als heel veel andere Nederlanders, erg boos en teleurgesteld over. Daardoor voelde ik even de verleiding om in dit opiniestuk hetzelfde verontwaardigde toontje aan te slaan als uw fractieleider in haar post. Maar het meest duurzame antwoord op populistische verontwaardiging is niet morele verontwaardiging, maar feiten. Daarom ga ik iets heel sufs doen. Ik ga u een aantal feiten voorleggen.

Als je in Nederland op zoek bent naar feiten, dan heb je geluk. Wij zijn namelijk gastland van het hoogste juridische orgaan ter wereld, het Internationaal Gerechtshof. En in dat hof, daar zitten geen clowns, maar een selectie uit de crème de la crème van internationale rechters. Een objectievere beoordeling van feiten dan door deze sublieme geleerden bestaat eigenlijk niet op deze planeet. En deze rechters hebben in januari 2024 met zijn zestienen, geoordeeld dat Israël meer moet doen om genocide te voorkomen. Zeven rechters waren van mening dat de uitspraak verder had moeten gaan. Ho, ho…hoor ik u nu zeggen, genocide? Genocide? Israël heeft toch het recht zichzelf te verdedigen?

Meneer Brekelmans, laten we eerst even vaststellen wat de definitie is van genocide, volgens de VN-resolutie 96-1 van 11 december 1946: ‘genocide ontzegt het bestaansrecht aan groepen mensen zoals moord het bestaansrecht ontzegt aan een individu’. Het is niet zo makkelijk om -leden van- een regering veroordeeld te krijgen voor genocide. Je moet als aanklager kunnen bewijzen dat de misdaden geen excessen zijn, gepleegd bijvoorbeeld door groepen militairen of burgers met onbehandelde PTSS. Je moet hard kunnen maken dat het misdrijf op hoog politiek niveau is gepland, met als doel een bevolkingsgroep te vermoorden of de leefomstandigheden dusdanig te verslechteren dat de bevolkingsgroep een gebied gedwongen moet verlaten. Dat laatste kun je doen door de bevolking primaire levensbehoeften te ontzeggen of door hun verblijfplaatsen te vernietigen.

Basisvoorwaarde voor het slagen van genocide is dat je de dadergroep psychologisch voorbereidt op het te plegen misdrijf. Je kunt niet zomaar tegen je militairen zeggen: kom, ga dat gebied in en vermoord vrouwen en kinderen. Nee, je moet je hen wijsmaken dat de personen die ze gaan ombrengen minderwaardige mensen zijn of zelfs geen mensen, maar beesten, ongedierte. Zo kun je jonge mensen laten geloven dat ze een held zijn als ze een misdrijf plegen. Daarom noemden de leiders van de Hutu’s de Tutsi’s kakkerlakken en noemden de Serviërs de Bosniakken snot. Dit proces waarin de menselijkheid van de slachtoffergroep wordt ontkend, dat noemen we dehumaniseren.

Op 9 oktober 2023 kondigde de Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, een complete belegering van Gaza aan. ‘Geen stroom, geen voedsel, geen brandstof, we sluiten alles af’. De dag daarna zei hij tegen Israëlische militairen aan de grens met Gaza: ‘Alle beperkingen zijn opgeheven, Jullie hebben gezien waar we tegen vechten. Tegen menselijke beesten (…) We roeien alles uit’. Op 12 oktober 2023 zei de Israëlische president Isaac Herzog: ‘Het hele land daar is verantwoordelijk, dat verhaal over niet-bewuste of niet-betrokken burgers klopt niet’.

Oh. Meneer Brekelmans, ik zie dat u iets wil wat zeggen. Wat zegt u? Dit geweld is niet vooraf gepland? Het is een reactie op 7 oktober? Meneer Brekelmans, mag ik Ruben zeggen? Ruben, laat me je even meenemen naar januari 2023, 9 maanden voor 7 oktober. Azra Muranovic, lid van het Zweedse parlement, bezoekt Israël, als lid van de Buitenlandse Zaken-commissie van haar partij. Ze had daar een gesprek met Eli Hazan, de hoogste politiek adviseur van Netanyahu. Ze voerde dit gesprek in het bijzijn van andere commissieleden. Toen ze begonnen te ‘zeuren’ over mensenrechten zei hij: ‘Er zijn geen onschuldige Palestijnen’. Azra, die zelf als kind het Bosnische concentratiekamp Trnopolje overleefde, reageerde verbijsterd. ‘Wilt u zeggen dat hun baby’s ook schuldig zijn?’ ‘Je hebt actieve en passieve terroristen. Baby’s zijn passieve terroristen’. Toen vroeg ze hem wat ze met de Palestijnen wilden doen. ‘We are going to clean it up’, was zijn antwoord. Ook Netanyahu’s extreemrechtse kabinetsleden hebben in verschillende publieke optredens reeds lang voor 7 oktober aangegeven dat er in hun Eretz Israël geen plek is voor Palestijnen. Netanyahu’s minister van veiligheid, Ben Gvir, had voordat hij toetrad tot Netanyahu’s kabinet zelfs een fanposter in zijn kamer hangen van de Israëlische terrorist Goldstein die in 1994 een bloedbad aanrichtte in een moskee.

Oh sorry Ruben, ik zie je fronsen. Wat zeg je? Menselijk schild? Oh ja. Het andere argument uit de surrealistische, parallelle wereld van deze regering. Hamas gebruikt de burgers als menselijk schild. Ze verstoppen zich tussen de burgers, dus moet Israël wel burgers doden. Ruben, laat ik beginnen om te zeggen dat ik Hamas net zo’n gruwelijke organisatie vind als jij. Niet alleen omdat 7 oktober een afschuwelijke oorlogsmisdaad was, maar ook omdat ze het uitroeien van Joden als ‘mission statement’ hebben staan in artikel 7 van hun handvest. Maar zelfs van een terroristische organisatie met genocidaal oogmerk kun je niet verwachten dat ze in het open veld gaan staan en zeggen ‘joehoe hier zijn we, kom maar op met uw fosforbommen’. Gaza is voor 90 procent bebouwd en zelfs van een leger dat volstrekt binnen de lijntjes van het internationaal oorlogsrecht kleurt, kun je niet eisen dat ze dan op die 10 procent open veld gaan staan. Verder Ruben, wil ik, voordat we doorgaan, checken of je een racist bent. Stel, er hebben zich honderden terroristen verstopt onder Amsterdamse ziekenhuizen. Want ja, die gebruiken ze als menselijk schild. Vind jij dan dat je die ziekenhuizen met al die Nederlandse burgers erin mag bombarderen. Nee? Oké. Helder. Even terug nu naar Hamas.

Een organisatie die de genocide van een ander volk in zijn handvest heeft staan, kan geen duurzame partner zijn voor de toekomst. Ook daar zijn we het over eens. De vraag is of alle ‘Hamas-leden’ het genocidale handvest van de organisatie onderschrijven. Eigenlijk kun je in Gaza niet overleven zonder Hamas. De gezondheidszorg, het onderwijs en de voedseldistributie, alles ligt in hun handen. En misschien nog wel belangrijker: ze zijn de enigen die vechten tegen de bezetter-onderdrukker. En dat moet jou, Ruben, die het recht op zelfverdediging van een volk zo hoog aanschrijft, toch aanspreken. Oei, ik zie je nu echt rood aanlopen. Wat zeg je? Je bent woedend! Hamas verdedigt de Palestijnen niet, ze zijn een terroristische organisatie die gericht burgers aanvallen, zeg je? Maar het IDF dan, Ruben? Wat zeg je nou? Die richten zich niet op burgers? Collateral damage?

Ok, ik neem je even mee naar een interview van de Amerikaanse nieuwszender CBS Sunday met Mark Perlmutter, orthopedagogisch chirurg en vicepresident van het International College of Surgeons. Dus dit is niet het ‘door Hamas gecontroleerde ministerie van Volksgezondheid’. Ik gebruik expres even geen Arabier als bron, want die kunnen volgens de meeste Nederlandse media eigenlijk nooit echt objectief zijn. Mark werkte met zijn team enkele weken in een ziekenhuis in Gaza en de journalist van CBS interviewt hem daarover op 21 juli 2024:

• Waren het vaak kinderen die je moest behandelen?
• Bijna uitsluitend kinderen. Ik heb daar in mijn eerste week meer verkoolde kinderen gezien dan in mijn hele leven. Ik heb meer verbrijzelde kinderen gezien in mijn eerste week dan in de rest van mijn 40-jarige carrière.
• Verbrijzeld, wat bedoelt u?
• Missende lichaamsdelen, meestal verpletterd door gebouwen of explosies. En er waren de kogels van scherpschutters. Ik kreeg kinderen die twee keer beschoten waren.
• Wilt u zeggen dat kinderen in Gaza worden beschoten door scherpschutters?
• Zonder twijfel. Ik heb van twee kinderen foto’s die zo perfect in hun borst waren geschoten dat ik mijn stethoscoop niet preciezer op hun hart had kunnen leggen en er zaten kogels direct in de zijkant van het hoofd, in hetzelfde kind.

Meer dan 20 van zijn collega’s in Gaza vertellen vergelijkbare verhalen. Een andere Amerikaanse arts vertelde CBS dat hij zelfs zijn CT-scans opnieuw bekeek omdat hij niet kon geloven wat hij zag: dat er zo veel kinderen konden worden binnengebracht met schotwonden in een en hetzelfde ziekenhuis. En toen wáren er nog ziekenhuizen, die zijn nu bijna allemaal vernietigd. Net als alle scholen. En de olijfgaarden. Gebruikt Hamas de olijfgaarden ook als plantaardig schild, beste Ruben? Of ontstaat er inmiddels een heel klein beetje ruimte voor de twijfel dat Israël misschien niet helemaal de good guy is? Dat de misdaden van het IDF geen excessen zijn, maar een logische consequentie van een legerleiding die tegen zijn troepen zegt: ‘alle beperkingen zijn opgeheven, we vechten tegen beesten en we handelen als zodanig’?

Een claim op slachtofferschap kan erg hypnotiserend zijn. Ik maak even een gekke sprong, naar wijlen mijn moeder. Zij kon ongelooflijk lief en welbespraakt zijn, maar ze had ook een duister kantje. Ze was beschadigd in haar jeugd en kon daardoor plotseling haar zelfbeheersing verliezen. Ze reageerde zich dan fysiek af op ons of vernederde haar man voor onze ogen. ’s Avonds zaten we dan voor de TV en we keken naar een film waarin een man zijn kinderen sloeg. Mijn moeder zei dan: gruwelijk hè, mannen, altijd bezig met macht en geweld. Want vrouwen konden in haar ogen geen daders zijn. Vrouwen waren altijd slachtoffer. Als zij andere mensen sloeg, dan deed ze dat omdat anderen over haar grenzen gingen of geen rekening hielden met haar gevoelens. Ik heb me lang kwaad gemaakt over wat ik zag als haar ‘hypocrisie’. Maar tegenwoordig realiseer ik mij hoe deze vrouw gevangen zat in haar trauma. Een deel van haar persoonlijkheid was in het verleden blijven hangen. Een verleden waar ze ook echt het slachtoffer was. Het lag niet in haar vermogen zichzelf te stoppen. Dat hadden andere volwassenen moeten doen. Mijn vader bijvoorbeeld, maar die had zich laten overtuigen dat hij de dader was.

Ik denk ook niet dat het in het vermogen van Israël ligt om zichzelf te stoppen. Er leeft daar een volk dat voor een groot deel gedurende honderden generaties door ons Europeanen is vervolgd, vernederd en gemarteld. Het transgenerationele trauma is echt. Hun woede is echt. Maar misschien hoort die woede niet volledig thuis bij de Palestijnen. Misschien hoort die woede wel thuis bij ons, Europeanen, die zich eeuw na eeuw schuldig hebben gemaakt aan genocide op het Joodse volk. En wij zouden, in plaats van uit schuldgevoel deze nieuwe genocide te faciliteren, onze excuses moeten aanbieden aan de Palestijnen. Sorry dat wij jullie opzadelen met de indirecte conequenties van onze misdaden.

Beste Ruben, je lijkt me een redelijke meneer, maar stel nou, ik zeg niet dat het zo is hè, maar stel nou dat je stiekem toch ook een racist bent en Arabische doden gewoon wat minder erg vindt dan Joodse of Europese doden. Stel nou dat dat zo is. Stop Israël dan niet om de Palestijnen te redden, maar stop Israël om de Israëliërs te redden. Israël is nu zo veel vijanden aan het maken aan zijn grenzen dat het zijn eigen bestaan in gevaar brengt. Als je zoveel leed zaait, komt er onherroepelijk een moment dat je het moet oogsten. Als wij nu niet ingrijpen, zal de woede van Israël uiteindelijk Israël verzwelgen. En dan heeft je collega Faber eindelijk écht haar asielcrisis.

Boy Jonkergouw is onder andere schrijver en regisseur van Gevaarlijke Namen, een voorstelling over de geschiedenis van Srebrenica vanuit het perspectief van de slachtoffers en overlevenden. Daarnaast geeft hij met genocide overlevende Alma Mustafic gastlessen op scholen over polarisering en genocide.