Ben ik wel normaal?

“Gaat het goed met je?” Goed is de Hollandse norm. Vrolijk, gezellig, succesvol, opgeruimd en positief. Gedraag je je op deze manier, dan wil iedereen je er wel bij hebben. En mensen die iets onder de leden hebben, maar ‘ondanks alles positief zijn’ worden opgehemeld als ware het helden.

Er zijn alleen legio mensen die dat even (of langer dan even) niet lukt. Die krampachtig hun best doen om mee te komen, maar zich van binnen voor korte of langere tijd anders voelen. Bizar eigenlijk hoe we in de westerse maatschappij onszelf de norm, de hoge druk hebben aangemeten waarin alles altijd maar ‘goed’ moet zijn.

Hoe kunnen we toe naar een samenleving waarin het mens-zijn met alles wat we in ons hebben als normaal beschouwd wordt? Waar de norm wordt dat emoties en angsten gewoon onderdeel zijn van het leven? Waar niet positiviteit bewonderingswaardig is, maar puurheid  en echtheid? Ik vraag me dat wel eens af. Het zou voor een hoop cliënten een opluchting zijn. Dat ze welkom zijn op hun werkplek of in de maatschappij, ook al voelen ze zich (zoals ik ze soms hoor zeggen) ‘rijp voor het gesticht’ met al hun klachten die in mijn ogen helemaal niet ‘gek’ en super normaal zijn.

Laten we beginnen bij onszelf te accepteren. “Ik ben normaal met alles wat er in me beweegt en dat hoort bij het leven”. Ik heb het zelf ook moeten leren, maar ik weet het uit eerste hand hoe bevrijdend dat is. Pure vrijheid. Ik wens het iedereen toe.