Bastaardkinderen

 

Op 8 september ’69 wierp de 15-jarige Ali El Attar Taysir een granaat naar de Israëlische ambassade in Den Haag. Veel meer dan wat materiële schade was er niet. Hij werd geïnspireerd door El Fatah, ooit mede opgericht door Arafat (en onder aanvoering van Mahmoud Abbas nog altijd strijdend voor Palestina).

Vrijwel gelijktijdig vonden in Bonn en Brussel soortgelijke bomaanslagen plaats, waarvan die in Bonn gepleegd door de 15-jarige Hassan Ismail en die in Brussel door de 16-jarige Abdel Moneim Saadoun. Hun archetypische ‘bastaardkinderen’ die tegenwoordig tegen het vulgaire Westen of de zionisten optreden, zijn in de 21ste eeuw niet alleen nihilistischer en bloeddorstiger, maar ook wanhopiger.

Kun je de jongens in de jaren 60 nog bijna vergoelijkend plaatsen in een tijd van linksradicale flirts en guerillabewegingen, dat is bij de aanslagplegers in Brussel, de broertjes Khalid en Ibrahim El Bakraoui, anders. Een verontrustende mix van doorgegaarde uitzichtloosheid in failliete buitenwijken, geïnjecteerd door propagandavideo’s en trainingen vol heroïsche symboliek verkleed als islamfanatisme.

Je kunt, zoals Wilders roept, de grenzen sluiten. Camera’s en gewapende milities in de straten, mensen preventief oppakken, strik erom, klaar. Het is alleen kinderlijk naïef. Je wilt dan niet weten waar de archetypische kinderen over 50 jaar toe in staat zijn.

Willen we dat voorkomen, dan moeten we ons verplaatsen in de ander, en dat kost tijd. Het probleem ligt niet in Syrië, niet in Irak, niet in Marokko. Het probleem ligt op dit moment een paar honderd meter verderop verveeld onderuit op een bank, de blik op oneindig en bereid om die blik om te zetten naar eindig.

Laat een willekeurige  drop out  of kruimeldief uit een buitenwijk een kaart van Syrië zien en hij heeft geen idee. Tot voor kort was hij meer verslaafd aan Red Bull dan aan de rozenrode hemel uit Sura 55.

Dat vacuüm waarbinnen de haat aangewakkerd wordt, en waardoor je kennelijk zó naar de klote bent dat je jezelf heel pompeus opblaast: dáár moet je wat aan doen. Alleen zo masseer je je vijand uit de samenleving.

Hoe zou het nu met zestigers Ali, Abdel en Hassan zijn? Zitten ze hoofdschuddend voor hun televisie in West-Europa, teleurgesteld en bitter over de mondiale ontwikkelingen van de afgelopen jaren?

Dit artikel verscheen eerst op de website van Thomas van Aalten