Bang voor richtinggevende leiders

De PvdA Amsterdam – althans het Nieuw-Westelijke deel daarvan – weigert Ahmed Marcouch lijsttrekker te maken, mogen wij in de kranten lezen. Anderhalf jaar terug schreef ik in de Volkskrant dat mijn partij vier structurele problemen heeft: een personeelsprobleem, een uitstralingsprobleem, een geloofwaardigheidsprobleem en een existentieel probleem. Daar is helaas niet veel in veranderd. In november 2009 voeg ik er –gezien talloze gebeurtenissen van de afgelopen twee jaar- een vijfde probleem aan toe: wij zijn meesters in het schieten in eigen voeten.

Of het nou om politieke problemen gaat of om personen: wij weten als geen andere partij vaak de shit over ons zelf af te roepen: in de pers gaat het daarom vaker over de interne problemen van de PvdA of over politici van de PvdA dan over waar het over zou moeten gaan: helpen de immateriële en materiele kwaliteit van leven van burgers te verbeteren.

Hoe krijgen we dat toch altijd weer voor mekaar? Wat is dat toch? Is daar geen vaccin tegen te ontwikkelen?

Daar gaan we weer. Nu met Marcouch. Unaniem door een kandidaatstellingscommissie in Slotervaart naar voren geschoven als lijsttrekker, geweigerd door het lokale bestuur. Hoppakee, dat wordt voorpaginanieuws. Een externe bemiddelaar wordt gezocht. Allemachtig, wat een armoede. Onschatbaar veel progressieve mensen steunen mannen als Marcouch: we moeten dat soort jongens koesteren, vrienden.

Met Marcouch heeft de PvdA op een plek waar het verschrikkelijk hard nodig is een moderne niet bange sociaal-democraat, een normale jongen die de werkelijke problemen niet kent uit rapporten maar van de straat en vooral een richtinggevende leider, een man die durft aan te geven waar hij politiek voor staat. Daar heeft de PvdA er niet veel van: daar lijken groepen in de PvdA ook bang voor te zijn. Bang voor richtinggevende leiders: men kiest liever voor dienende leiders: bang voor mensen die hun kop boven het maaiveld durven uit te steken. Andere beweegredenen dan angst kan het lokale afdelingsbestuur niet hebben, of het moet een bestuur zijn dat er genoegen in schept de PvdA weer eens als intern verdeelde partij in het nieuws te brengen. Hou daar nou eens mee op, vrienden!

En wat nu? Drie scenario’s. Een. Marcouch trekt zich terug en verdwijnt van het politieke toneel. Ik ken hem: die optie is ondenkbaar. Twee. Marcouch wordt uiteindelijk toch op het lijsttrekkerschild gehesen. Ook dat zal lastig zijn, want veel mensen hebben erg harde en domme koppen. Drie. Lodewijk Asscher –beoogd lijsttrekker in heel Amsterdam- belt Marcouch op zijn 06. Doe je mee met ons? Ik op een, jij op twee. En daarna proberen om allebei wethouder van Amsterdam te worden. Lijkt me het meest waarschijnlijke scenario. Is al gebeurd wellicht. Want Asscher kan immers wel wat mensen gebruiken die politiek en maatschappelijk iets te melden en te betekenen hebben, om het eens eufemistisch uit te drukken.

En zo kan het toch nog goed komen. Maar dat neemt niet weg dat ik de risicogroep voor het vaccin tegen in-eigen-voeten-schieten graag zou willen uitbreiden tot een hoop partijgenoten.

Hou daar nou es mee op, vrienden!