Babygirl leert dat je je dromen niet moet verzwijgen maar juist delen

Half Nederland was de laatste veertien dagen opgewonden van Halina Reijns Babygirl maar het blijkt een brave, kuise film. In de enige naaktscène mag Romy, gespeeld door Nicole Kidman, van de jonge meester haar vrouwelijkheid en één borst met haar handen blijven bedekken. Wel moet je de mannen niet de kost hoeven geven die na het zien van deze film twijfelen of hun vrouwen wel echt klaarkomen. Of dat ze voor de lieve vrede maar een toneelstukje opvoeren.

Dat blijkt namelijk de drijvende factor in Babygirl. Romy's  man Jacob - Antonio Banderas - is een lieve goedzak,  die haar met zachtheid neemt. Wat Romy betreft zit daar kraak noch smaak aan. Ze zou willen dat hij niet alleen in de schouwburg maar ook in de slaapkamer de alles overziende regisseur was. Daarom zoekt zij haar heil bij een stagiair, die Romy in goedkope hotelkamers haar plaats wijst.

De film geeft nu al aanleiding tot discussie over de diepere betekenis. Wat wil Halina Reijn? Was het haar bedoeling de dilemma´s van de moderne vrouw te schetsen? Heeft ze geprobeerd een Vijftig Tinten Grijs maar dan van niveau  te brengen? Reijn zelf heeft de laatste weken nogal wat interviews weggegeven maar daarin biedt zij geen helderheid behalve dan dat haar eigen verlangens stroken met die van Romy.

Ze noemt haar niet alledaagse fantasieën zelf beestachtig maar als tamelijk keurige film die in beeld brengt, vallen ze wel mee.

Het is trouwens óók nog een kerstfilm.

Chantage speelt een rol in Babygirl. Romy moet om zo te zeggen vrezen dat de vertrouwenspersoon eraan te pas komt. Maar daar zit een bijzondere twist in die voor kijkers veel te veel zou bederven als hij hier wordt onthuld. Toch leert Halina Reijn ons een les die veel verder gaat dan het thema van de film. Romy is ongelukkig en onbevredigd omdat ze haar dromen niet durft te delen met degene die deze dromen aangaat Ze houdt ze voor zich. Daardoor brengt zij zich in de problemen.

Mensen zwijgen teveel over hun dromen en verlangens. Of ze durven die niet te uiten omdat ze tegenweer verwachten. Destijds op kantoor lagen deze woorden in de mond van sommige collega´s bestorven: 'Dat kan je niet zo naar buiten brengen. Dan wordt OCW woeoeoedend'. Andere dromen zijn zo utopisch dat de bedenkers vrezen niet meer serieus te worden genomen. Ze zijn bang te worden uitgelachen of als ongeleid projectiel te worden weggezet. Ook vrezen velen het cliché der clichés 'dát is een gepasseerd station' en daarom houden ze hun mond maar. Niet alleen over hun persoonlijke verlangens maar ook over wat zij willen met de maatschappij. Daar wordt de wereld geen betere plek van.

Aan het eind van Babygirl heeft Romy geleerd haar dromen wél te delen. Daar moest ze dan zevenenvijftig voor worden.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten niet dicht blijken. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: Rutte's oorlogstaal.