Asperger en eenzaamheid; ik voel mijn aanwezigheid op anderen niet

Ten tijde van de aanslag gepleegd door Breivik schreef ik eens een artikel over mijn Asperger. Ik voelde mij geïnspireerd over het feit dat er gedacht werd dat Breivik het syndroom zou hebben. Iedereen kan zich ontwikkelen tot een psychopaat, ook iemand met Asperger. Iemand die acht jaar bezig is een aanslag te plannen en te organiseren is een psychopaat. De zelfdiscipline en georganiseerde levensstijl zonder sociale contacten kunnen wijzen op het syndroom.

Ik heb veel reacties op het artikel gehad dat in de Opinie en Debat van de Volkskrant geplaatst werd. Eenzaamheid is een aspect wat zowat samengaat met een Asperger. Hierbij gaat het niet om aanwezigheid van mensen wel of niet, maar om het niet contactmatig kunnen delen van emoties. Waardoor in mijn leven eenzaamheid veranderde van omringd met mensen tot echt zonder menselijke aanwezigheid. Gelukkig heb ik uiteindelijk kunnen terugkijken naar mezelf komende naar het nu.

Momentum Eigenlijk heeft eenzaamheid altijd bij mij gehoord. Rond mijn 18 e levensjaar begon ik te merken dat ik iets miste. Dubbelzinnigheid sloeg bij mij altijd dood want ik reageerde er eenduidig op. Mijn wereld groeide verder en ik begon langzamerhand uitgesloten te worden. Ik werd niet meer gekend want ik gaf geen herkenning. Suggestieve opmerkingen die ik niet voelde door een gebrek aan empathie.

Wat mij in beweging bracht was dat ik die opmerkingen wel bewust voelde als ik later alleen was. Dan begreep ik wel de bedoeling in de suggestie. Zowel van mannen als van vrouwen. Wat ik ook probeerde; ik was nooit aanwezig in het momentum. Dat begon mij op een gegeven moment te frustreren en dan ga je er met de verkeerde middelen over nadenken. Alcohol en marihuana moesten mij de verlichting brengen dat ik wel op zo’n moment het zou kunnen oppakken en zou kunnen reageren, zo ook mezelf te kunnen verlossen, en aansluiting met mijn volwassen wordende wereld te kunnen maken. Het bracht vervreemding tussen mij en mensen in mijn omgeving.

Wanneer ik een bekende in een andere setting zag dan ik gebruikelijk vond (iemand van de tennisclub bij de bioscoop tegenkomen) dan kon ik die persoon aankijken zonder herkenning. Wanneer die persoon dan niet zwaaide of gedag zei dan negeerde ik die persoon volledig. Dat was verwijtbaar. Die herkenning werd mij op dat moment niet bewust. Later wel uiteraard wat ertoe leidde dat ik in de toekomst op dergelijke momenten alert probeerde te zijn. Dat is nooit gelukt.

Nu zeg ik tegen die mensen: ‘zwaai of zeg gedag en dan groei ik naar herkenning want dat heeft met mijn Asperger te maken.’ Ook had ik patent op opmerkingen maken die zo tegen het groepsproces ingingen dat men dacht dat ik bewust het groepsgevoel probeerde te ondermijnen.  Dat werd als lomp gezien. Daar hoorde ik op een gegeven moment dan ook niet meer bij. Ik ben toen een weg gaan bewandelen van alles doen wat goed verboden heeft. Drugs, alcohol, en hoerenlopen. Want door mijn onvermogen in het moment te stappen bleef ik een muurbloem die geen maagd was. De volwassen lijfelijke liefde was niet voor mij weggelegd.

Opmerkelijk is dat ik wel wat seksuele ervaringen had met een vorm van intimiteit wat nog nooit bevredigend geweest was maar bij de hoeren was mijn seks altijd goed. Daar was het altijd zo simpel en rechtlijnig, zo ongecompliceerd, de opmerkingen gemaakt vanuit een acteerrol, maar dat wist ik, dus wat kon mij het schelen, ik had geen vraagtekens.

De eenzaamheid werd realistisch. Ik was op een gegeven moment niet meegegroeid met mijn leeftijdgenoten. Sociale omgeving viel van me af. Ik begon mijn leven alleen te leiden. Het begrijpen van het momentum met de verkeerde middelen maakte mij  enigszins wereldvreemd, anderen noemden het knettergek.  Het leidde tot niets en bracht mij tot de beslissing met alles te stoppen. Ik werd geheelonthouder.

Door geestziekte was ik in aanraking geweest met chemische medicatie. Mijn systeem kon dat niet accepteren. Vooral merkte ik dat ik mijn geest dan niet ontwikkelde.  Iemand lust op 16 e geen gebakken lever en vindt het rond 45 ste heerlijk. Iemand kijkt sitcoms en later zit hij naar het nieuws te kijken en kijkt reportages en documentaires. Chemische medicatie gaf mij een naïeve kinderlijkheid zonder ontwikkeling waarmee ik niet wenste te verenigen.

De weg zonder chemische medicatie ben ik gaan bewandelen  want ik wilde weten wat er nu eigenlijk de reden was van mijn onvermogen. Ik wilde het moment van terugkijken vinden. Ik had recht van ontwikkeling van geest tot volwassen status en was mij instinctief bewust dat ik mezelf wel van babyvet kon ontdoen, dat ik wel en jas kon uitdoen in groei naar eigen volwassen acceptatie.

Verantwoordelijkheid Wel was ik verantwoordelijk voor gedachten en opmerkingen gespeend van enige emotie. Die te hard waren veroorzaakt door drogerende middelen in het verleden gebruikt die tot verharding in de geest hadden geleid. Zelfrelativering en betrekkelijkheid kunnen als Asperger zijnde wel gevonden en erkend  worden. Als is het maar in de momenten dat je alleen met eigen gedachten bent. Die kleur op mijn gevoelswereld ben ik gaan zoeken. Ik heb oxytocine gebruikt wat bij autisten sociale intelligentie aanmaakt, men wordt bewuster van het onvermogen wat het sociaal meer geaccepteerd maakt wat de autist een beter leven kan geven. Ik vond Cordyceps op internet. Een natuurlijk voedingssupplement dat positief werkt op de doorbloeding van de hersenen. Wikipedia schrijft over geheugen van Aspergers als volgt:

Ook het (langetermijn) geheugen werkt soms anders bij mensen met Asperger. Veel neurotypische mensen herinneren zich de dingen van vroeger vaak in een globale trant, als een verhaal. Mensen met het syndroom van Asperger onthouden soms minder de gebeurtenissen in een ‘totaal-verhaaltje’, maar eerder in losse opeenvolgingen van zeer gedetailleerde scènes. Ze kunnen zich dan gebeurtenissen of details herinneren in een mate die neurotypische mensen opmerkelijk vinden.

Ik was al vijftig toen ik door het Cordyceps gebruik, vermoed ik, ’s avonds in mijn bed lag en ineens herinneringen kreeg aan wat ik die dag gedaan had. Wat ik in de krant gelezen had, wat ik gegeten had, wat voor tv ik gekeken had en dat was mij in dertig jaar nog niet eerder gebeurd.

Ik had altijd op een lang geheugen geleefd en mezelf daar staande op proberen te houden. Een zeer gedetailleerd lang geheugen wat erg ver terugging. In het besef dat mijn korte geheugen actief begon te worden kwam ook het visioen dat ik terugkeek op mijn leven en mezelf als jonger persoon zag die op reis was naar mijn momentum. Naar mijn hier en nu. En relateerde ik vervolgens naar mezelf toe dat vanaf mijn pubertijd mijn onvermogen altijd heeft gelegen in het feit dat ik door gebrek aan empathie nooit bewust geweest ben van mijn eigen aanwezigheid op anderen.