Arthur van Amerongen heeft mij gerustgesteld

Het valt wel mee met de islamisering van Europa.

Als je erbij wilt horen aan de uiterste rechterkant van het politieke spectrum moet je een bloedhekel ontwikkelen jegens Sigrid Kaag en Frans Timmermans. Net zo belangrijk is een heilig geloof in de islamisering van Europa. De media – allemaal links – verdoezelen de feiten. Je moet je eigen bronnen zoeken op het internet. Dan vallen je de schellen van de ogen. Dan weet je dat ons werelddeel wordt belegerd door een horde jonge mannen die allemaal maar worden toegelaten waarna de grote ondermijning begint.

Je hebt je helden. In de politiek zijn dat lieden als Geert Wilders, Joost Eerdmans, Annabel Nanninga en nog steeds wel Thierry Baudet maar daar blijft het niet bij. Je volgt op het internet Syp Wynia al vind je die vaak wel héél gematigd. Je hebt bewondering voor Sam de Rooy, een oude flamingant met een zoon die voor het Vlaams Belang in het parlement zit. Je volgt de Dagelijkse Standaard. Je manifesteert je wellicht als reaguurder op GeenStijl. Je vindt dat Joost Niemöller ondanks zijn völkische neigingen toch regelmatig een punt heeft.

En je spreekt over “Tuur” en “Tuurtje”. Of over Don Arturito. Dat zijn allemaal koosnaampjes voor de publicist Arthur van Amerongen, die in zijn eigen werk zijn terug te vinden.

Arthur van Amerongen is inderdaad een buitengewoon geschikte kerel die in tegenstelling tot een groot deel van zijn rechtse achterban heel veel boeken daadwerkelijk van kaft tot kaft heeft gelezen. Hij studeerde aan de Universiteit van Amsterdam met groot succes eerst Hebreeuws en daarna Arabisch. Hij heeft een uitvoerige carrière achter de rug als correspondent in het Midden-Oosten. Daarna verbleef Van Amerongen een tijd in Paraguay en Rio de Janeiro. Vanwege zijn talenknobbel levert de communicatie in die delen van de wereld geen problemen op. Hij woont nu al weer een jaar of vijf in de Algarve.

Van Amerongens grote voorbeelden zijn Egon Erwin Kisch, de razende reporter uit de jaren twintig en dertig – overigens een gedisciplineerd communist – en Hunter S. Thompson, de gonzo journalist, die onder invloed van drank en een breed scala aan drugs Amerikaanse presidentsverkiezingen versloeg in de jaren zestig en zeventig. Van Amerongen weet op dit gebied ook van wanten. De middelen maken deel uit van zijn imago.

Arthur van Amerongen behoort tot een genre dat na de Tweede Wereldoorlog uitgestorven leek: de rechtse bohemien. Rechtse bohemiens waren in de nachttenten en de avant garde cultuur bekende verschijnselen tot Hitler en Mussolini hun levensovertuiging fatale reputatieschade toebrachten. Maar die zijn nu zelf al meer dan drie kwart eeuw dood. Theo van Gogh was in Nederland de eerste bekende rechtse bohemien van na de oorlog. Arthur van Amerongen is een waardig opvolger. Hij kreeg zijn fanbase bij rechts door zijn boek Brussel Eurabia, waarin hij Molenbeek neerzette als een naargeestig bolwerk van islamitisch fundamentalisme en een broeinest van terreur.

Van Amerongen laat zich die populariteit graag aanleunen. Tegelijk deelt hij met zijn bewonderaars de afkeer van links, dat hij als naïef en hypocriet beschouwt. Zijn bête noire is Frans Timmermans, consequent aangeduid als “Frenske” of “ons Frenske”. Die afkeer is zo gemeend en diepgaand dat hij niet of nauwelijks tijd overhoudt om afbreuk te doen aan Sigrid Kaag.

Nu heeft deze Arthur van Amerongen een nieuw boek in het licht gezonden, Safari Eurabia, op zoek naar het nieuwe Kalifaat. Daarin verslaat hij een reis van acht maanden door Europa die hij maakte in opdracht van GeenStijl. Waren er honderd nieuwe Molenbeeks bijgekomen op ons oude continent? De eerste exemplaren werden geheel in stijl aangeboden aan professor Paul Cliteur en het PVV-kamerlid Martin Bosma. Dat gebeurde op het op het door de auteur zelf samen met Rob Muntz  georganiseerde Bullebal in Zaandam. Zo kenden de liefhebbers hun “Tuurtje” weer.

Het ding is: die Van Amerongen schrijft de ene lopende zin na de andere tot en met de laatste pagina van zijn boek. Daarnaast beschikt hij over een eigenschap die voor elke auteur van non-fictie onontbeerlijk is. Hij kan goed kijken en luisteren. Hij weet in tegenstelling tot zijn bewonderaars mensen meestal in hun moedertaal aan te spreken. Hij heeft een enorme algemene ontwikkeling. Hij weet ontzettend veel en kan bakerpraatjes heel goed van feiten onderscheiden. Bij van Amerongen zul je bijvoorbeeld geen domme, ongeïnformeerde verdachtmakingen lezen van de Frankfurter Schule. Met deze intellectuele bagage bezocht hij een groot aantal Europese steden waar veel moslims wonen.

Van Amerongen begon in zijn eigen Portugal, reisde door naar Spanje, bezocht Frankrijk, Engeland, Duitsland en Zweden. Ten slotte reisde hij af naar de Balkan, de enige Europese regio waar de islam geen betrekkelijk recent verschijnsel is, geen product van “gastarbeiders” of migranten uit voormalige koloniën. Hij ontmoet onderweg een heleboel oude vrienden en vriendinnen. Hij gaat soms langs bij de profeten van de islamisering zoals bovengenoemde Sam van Rooy, die met veel vertoon van intellectualisme de ondergang van het avondland aankondigt.

Op straat valt het Arthur van Amerongen echter wel mee. Wat hij ziet, is voor mij herkenbaar want ik woon zelf in een stad met veel moslims. De distilleerderij waar mijn opa een kwart eeuw lang whisky stookte, is tegenwoordig een moskee van Dyanet. De heren treden dit godshuis pontificaal binnen door de grote ingang waar vroeger de auto’s van Herman Jansen de sterke drank kwamen ophalen. De dames worden verwezen naar een deurtje in de steeg terzijde van het gebouw. In de stad dragen veel vrouwen een hoofddoek, de jongere vaak kunstig gevouwen en geplooid. Ik kom nu en dan één moslima tegen die zich helemaal van top tot teen in het zwart heeft gehuld. Er is alleen een spleet opengelaten voor de ogen. Dat is de aanstelster.

Sinds pakweg de jaren zestig wordt de wereld van de islam geteisterd door enkele hervormingsbewegingen die voorgeven dat zij terugkeren tot het oorspronkelijk geloof van de profeet. Wij kennen ze onder de verzamelnaam fundamentalisten. Beoefenen zij werkelijk de islam van Mohammed en zijn directe opvolgers, de zogenaamde rechtgeleide kaliefen? Daarvoor is geen spoor van bewijs. Wat ze wel doen is uit de koran en de overleveringen met betrekking tot de profeet zoveel mogelijk ge- en verboden afleiden die ze vervolgens dwingend aan zichzelf opleggen. Dat is eerder modern dan een terugkeer naar de oorspronkelijke manier van geloven. Het christendom is tijdens de industriële revolutie ook zo’n fase van verstrakking doorgegaan.

De uiteenlopende hervormingsbewegingen hebben het volgende gemeen: een cultuur van preutsheid en het zoveel mogelijk scheiden van mannen en vrouwen in de openbare ruimte. Hoofddoekjes. Een obsessie met kuis- en maagdelijkheid. Fanatieke toepassing van regels met betrekking tot het dagelijks leven en voeding.

Iedereen heeft het recht het leven naar eigen voorkeur in te richten maar deze hervormingsbewegingen hebben de wereld van de islam er niet vrolijker op gemaakt. Dat staat als een paal boven water. Het gaat echter niet aan de aanhangers van zulke stromingen aan te zien voor kenners van de ware islam. En evenmin ze uit te roepen tot sympathisanten van de terroristische groepjes, ook al beroepen die zich nog zo hard op een zeer leerstellige uitleg van hun religie. Het is belangrijk nog eens vast te stellen dat verreweg de meeste slachtoffers van islamitische terreur moslims zijn die door hun moordenaars te licht in de leer bevonden werden.

Arthur van Amerongen heeft me wel eens verteld dat hij destijds Arabisch ging studeren uit Fernweh naar de oude kleurrijke beschaving van de Levant, die door het fundamentalisme in enkele decennia goeddeels is weggevaagd. Op zijn reis door Europa treft hij daar nog delen van aan in Albanië, Kosovo en Bosnië, waar de islam nog steeds goed samengaat met drank en mooie vrouwen zoals ooit het geval was in Beiroet, het Parijs van het Midden-Oosten, in Kairo, Istanboel of  Izmir. Wie iets daarvan wil proeven  moet maar eens de nieuw Pamuk lezen, Nachten van de Pest. Daarin wordt die oude, decadente beschaving perfect beschreven.

Op zijn reis door Europa zag Arthur van Amerongen overal hoe het fundamentalisme de islambubbel om het zo te zeggen, vergrauwde. Maar van een nieuw kalifaat geen spoor of het moest zijn dat volgens hem de enige plek in Molenbeek waar je nog bier en wittekes kunt krijgen de stamkroeg is van de flikken tegenover het politiebureau.

Onze vrienden en vriendinnen aan de rechterzijde zullen in Safari Eurabia vooral dankzij de terzijdes en de formuleringen veel balsem voor hun ziel vinden. Maar een bevestiging van de stelling dat Europa op het punt staat te vallen voor het herrijzend kalifaat niet. Het valt allemaal wel mee en over het algemeen verzuren fundamentalistische moslims in Europa vooral hun eigen leven en niet dat van anderen. Dat leerde ik uit het aanbevelenswaardige boek Safari Eurabia, op zoek naar het nieuwe Kalifaat.

Arthur van Amerongen heeft mij helemaal gerustgesteld.

In het voorprogramma van de presentatie van Safari Eurabia hield ik van de kansel een kort praatje over omgaan met angst. Beluister dat hier (vanaf 0.58 minuut).

Arthur van Amerongen, Safari Eurabia. Op zoek naar het nieuwe Kalifaat. Sint-Pancras 2022. Ezo Wolf. ISBN 9789083248301.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis.