Armoede in Nederland

Als kind, op twee na de jongste in een groot gezin, droeg ik regelmatig schoenen die hun beste tijd gehad hadden. Ik kan mij de natte voeten, evenals de bijnamen die wij – ik was niet de enige in mijn vriendengroep – verzonnen voor onze versleten schoenen, nog goed herinneren.

Ook weet ik nog goed hoe ik mij voelde op het moment dat ik weer een vuilniszak vol ‘nieuwe’ kleren mee naar huis sleepte. De kleertjes werden destijds gedragen door een jongen in de buurt. Een jongen met wie ik met meer dan enige regelmaat al vechtend over straat rolde. Zijn ouders gaven mij, ondanks mijn rivaliteit met hun zoon, toch deze kleren.

Kinderboerderij de Gliphoeve Ik moest hieraan denken toen ik op de website van Het Parool las dat hongerige kinderen aan de haal gingen met het voedsel van de dieren. Boer Thijs voelt zich hierdoor genoodzaakt, zo maakte ik op uit dit artikel, te doen wat zijn voorganger Floor eerder ook al deed. Hij gaat voortaan met de kinderen tussen de middag lunchen.

Het is natuurlijk mooi om te lezen dat boer Thijs iets gaat doen voor en met de kinderen, maar – indien dit verhaal klopt – dat het zover heeft moeten komen is in- en intriest.

Het lezen van het artikel maakte mij boos. Ik begrijp best dat bezuinigingen nodig zijn, maar deze blinde visieloze bezuinigingen (vrijwilligers voor beroepskrachten, burgerkracht, bezuinigingen SoZaWe, verdringing door beleidskeuzes, bezuinigingen op het ouderenwerk, buitenschoolse opvang, sluiting van buurthuizen en andere gesubsidieerde jongeren/wijk voorzieningen, buurtwerk, bibliotheken, bezuinigingen op de psychische zorg enz.) gaan ten koste van kinderen, gaan ten koste van de minst draagkrachtigen in onze samenleving.

In mijn optiek zijn zij het die er onder lijden, die geen heil in de toekomst zien. Het zijn de kinderen van vandaag die opgroeien in armoede. Ze schudden dit ook in de toekomst niet zomaar van zich af. Lees de rake column hierover van Celia Ledoux in De Morgen. Dit moment markeert een periode van honger, verdriet, schaamte en pijn.

Armoede werkt niet

Nog niet zo heel lang geleden, 27 november 2010, werd de manifestatie ‘Armoede werkt niet!’ gehouden in de Brabanthallen in Den Bosch. Ook Job Cohen, destijds nog fractievoorzitter van de PvdA, was hierbij aanwezig. Hij sprak de volgende woorden uit:

“Het gaat om de maatregelen die dit kabinet gaat nemen. En daar moeten we samen tegen optrekken, want (en dat lijkt mij voor vandaag een totaal nieuwe spreuk) Armoede werkt niet!”

Op 15 mei 2012 schreef de huidige fractievoorzitter van de PvdA, Diederik Samsom, op de website van de PvdA het volgende:



Eén op de 10 kinderen groeit op in armoede. Dat is onbestaanbaar in een fatsoenlijk land als Nederland. We moeten af van de kille bezuinigingsagenda van rechts. De pijn van de crisis moet eerlijk gedeeld worden en we moeten weer investeren in groei, in werkgelegenheid. Alleen zo maak je een eind aan de schrijnende armoede onder kinderen.

Samsom schreef  dat we af moeten van de kille bezuinigingsagenda van rechts, maar hoe moet ik de huidige bezuinigingen zien? In welk hokje past de nieuwe bezuinigingssom waar de fractievoorzitters Samsom en Zijlstra een akkoord over bereikten? Vergezicht? De bittere pil nu, als opmaak voor een betere, een mooiere toekomst voor onze kinderen?

Het eerlijke verhaal

Diederik Samsom wist zijn programma tijdens de Tweede Kamer verkiezingen mooi te verkopen. Samsom sprak – en spreekt nog – gepassioneerd over hoe hij en vele anderen van deur tot deur trekken om met de mensen in gesprek te gaan. Ook hij voelt de boosheid en, heel belangrijk, hij luistert. Het gevoel gehoord te worden is van groot belang.

Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het ook nu geen eerlijk verhaal gaat worden. Wellicht krijgen we de pijnlijke realiteit voorgeschoteld, maar niet het eerlijke verhaal. Wie zijn woord niet weet te houden, moet niet pretenderen een eerlijk verhaal te hebben.

Van deur tot deur

Straks, wanneer politici weer uit hun veilige omgeving van de Haagse kilometer komen, zullen zij ons vragen om onze stem. Deze keer voor de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar. Zij zullen met prachtige plannen komen, gepassioneerd spreken over wat zij gaan doen, wat zij niet willen, waar zij voor staan en wat niet meer.

Het is een prachtig gegeven, maar wie bij mij aan de deur staat komt hier niet mee weg. Wie mijn stem wil hebben dient zich nú te verantwoorden over de puinhoop die is veroorzaakt. Wie voor mijn deur staat dient zich te verantwoorden over de toenemende armoede in Nederland, het slopen van de sociale zekerheid, het slopen van culturele instellingen en het armoedige veiligheidsbeleid.

Waag het niet als politicus je vinger naar andere partijen te wijzen of simplistisch de schuld bij Europa neer te leggen. Ik eis verantwoording voor gevoerde beleid en het op opportunistische wijze voeren van oppositie.