Antizionisme is het nieuwe antisemitisme

Tijdens mijn studietijd aan de universiteit van Wageningen werd ik regelmatig bestraffend toegesproken door een virulent antisemitische medestudent. De reden voor zijn boosheid was mijn stellingname voor de staat Israël, iets wat deze ultralinkse student een doorn in het oog bleek te zijn. Op reguliere basis maakte hij mij dan ook uit voor fascist, uiteraard online en anoniem, als ik het waagde op te komen voor het bestaansrecht van Israël.

Ik vraag mij bij antizionisten, mensen dus die tegen een eigen staat voor het Joodse volk zijn, wel eens af waar de Joden volgens hen eigenlijk naartoe moeten als ze geen eigen staat meer mogen hebben.

Als het aan Hamas en Hezbollah ligt worden de Joden dan de zee in gedreven, dus ik steun het bestaan van de staat Israël nog steeds. Overigens steun ik het streven van ieder volk naar een eigen staat. Of het nu om Basken, Friezen, Oekraïners of Achterhoekers gaat. Ik ben daarbij wel voor een niet-xenofobe vorm van nationalisme; oftewel een nationalisme dat de rechten van alle individuen - ongeacht hun afkomst, cultuur of religie - respecteert.

Het jodendom heeft de oudste rechten
In het geval van Israël is het een gevolg van een lange, bloedige geschiedenis dat de Joden hun eigen staat hebben gekregen. In die geschiedenis zijn een aantal zaken bepalend geweest voor het ontstaan van Israël. Onder meer het feit dat het jodendom er op het grondgebied van het land van Kanaän eerder was dan de islam - en het christendom.

Of neem bijvoorbeeld het feit dat de grootmoefti van Jeruzalem, Al-Hoesseini, leider van de Palestijnse Arabieren tijdens de Tweede Wereldoorlog en afkomstig uit een familie die eeuwenlang moefti’s leverde voor Jeruzalem, in 1941 en 1943 bij Hitler op bezoek ging om te bespreken hoe Hitler van de joden af kon komen. Al-Hoesseini drong er destijds bij Hitler op aan om alle joden te vernietigen - en raadde hem bovendien aan om ook de kinderen niet te vergeten.

Het antisemitisme van deze grootmoefti van Jeruzalem en zijn verbinding met het nazisme zijn niet te ontkennen. Zo inspireerde Al-Hoesseini in 1929 al tot de eerste pogrom in Jeruzalem – en zocht hij in de jaren dertig toenadering tot de nazi’s – die hem vervolgens financieel steunden. Vanaf 1939 had hij zelfs een eigen radiostation, dat vanuit Zuid-Berlijn antisemitische programma’s uitzond voor het Nabije Oosten. Ook was Al-Hoesseini een van de aanstichters van de pro-Duitse coup in Irak. 

Vertel me hoe je denkt over Israël en ik vertel je wie je bent
Uiteindelijk hebben Europese staten hun verantwoordelijkheid genomen door een deel van Palestina aan het Joodse volk te schenken voor de vestiging van een Joodse staat. 

Na de verschrikkingen van de holocaust lag dit in de onvermijdelijke lijn van de geschiedenis. De diaspora en het antisemitisme hadden door de eeuwen heen in Europa (en daarbuiten) tot vele pogroms - en uiteindelijk de holocaust geleid. Het enige wat het joodse volk leek te kunnen beschermen was een eigen staat. Antizionisme is juist daarom het antisemitisme van deze tijd.

Maar de echte vraag voor Israël is de vraag die iedere politicus van een soeverein land zich zou moeten stellen. En dat is niet de vraag wie er wel of geen fascist is, of wie er links of rechts is, maar wie zijn land wel of niet wil - en wat voor een land hij dan wil.

Confederatie naar Zwitsers model?
Ikzelf heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik voorstander ben van een breed maatschappelijk project om te komen tot een libertaire upgrade van onze democratie. De confederatie Zwitserland laat zien dat zo'n democratie van onderop gewoon heel goed werkt in de praktijk - en oplossingen biedt voor problemen waar centralistisch geleide landen zoals Israël mee te maken hebben.

Want wat voor Israël geldt, geldt voor meer soevereine staten en volken die soeverein zijn, willen worden of willen blijven; problemen worden opgelost in het gebied waar ze spelen, met de mensen die er wonen, dankzij de cultuur die ze hebben – en de vrijheid die ze nastreven. Of zoals Proudhon al zei: politiek is de wetenschap van de vrijheid.

Jakobijnse, oftewel centralistische politici van allerlei politieke pluimage proberen zo'n decentrale oplossing met soevereine burgers en soevereine gebieden natuurlijk uit alle macht tegen te werken. Macht is voor hen belangrijker dan de vrijheid van de mensen die ze zeggen te vertegenwoordigen.

Een deel van links is sinds 1989 liberaal geworden
Sinds Fukuyama in 1989 het einde van de geschiedenis uitriep heeft het Jakobijnse deel van links onder aanvoering van Wim Kok om de macht te kunnen grijpen de liberale democratie tot enig overgebleven optie bestempeld. Het alternatief; de libertaire, Girondijnse variant van democratie is al sinds de commune van Parijs, waar tienduizenden vooral libertaire communards (de commune was een Proudhonniaanse revolutie) zonder enige vorm van proces werden gefusilleerd, altijd doelbewust doodgezwegen en is tegenwoordig nergens meer hoorbaar.

Klassiek liberalen vinden het ondertussen prima dat links tegenwoordig vooral bezig is met 'fascisme', islamisme, wokisme en racialisme; dat helpt hen om de echte sociale vraagstukken, zoals het versterken van de democratie en het opheffen van ongelijke kansen, niet op te hoeven pakken.

Als er straks echte fascisten door de straten marcheren, herkent niemand ze meer
Het woord fascisme wordt tegenwoordig zo schaamteloos misbruikt om aan de macht te komen, dat als er straks echte fascisten door de straten marcheren niemand ze meer herkent. Recent zagen we dit in Frankrijk al gebeuren toen iemand werd vrijgesproken van de moord op een bejaarde joodse vrouw. Hij was onder invloed van een joint toen hij haar uit een raam gooide.

In dit verband moet ik wel eens denken aan het verhaal van die herder die zo vaak gilde dat er een wolf aankwam, dat zijn dorpsgenoten uiteindelijk niet meer aan kwamen rennen toen hij echt door een wolf werd verscheurd.

Cc-foto: shraga kopstein