Angst en walging op de nieuwjaarsborrel

Omdat niemand zich nog durft te laten gaan, blijven we met zijn allen waar we zijn. Tot deze conclusie kwam ik na mijn eerste nieuwjaarsborrel van 2024. Aan de hoeveelheid gratis drank lag het niet, er stonden genoeg flessen wijn klaar toen we het bovenzaaltje van de culturele instelling die de borrel organiseerde betraden.

Verlekkerd schonk ik een groot glas rood voor mezelf in, om het vervolgens te heffen met de vier mensen aan mijn tafel. Twee keer water, twee keer appelsap, zag ik tot mijn schrik, ik was hier duidelijk de treurige alcoholist die binnenkort waarschijnlijk onder een brug sliep. “Gelukkig nieuwjaar”, proostte ik met een dun stemmetje.

Ook in de benedenzaal, waar een tentoonstelling was, hielden bezoekers elkaar geestelijk op afstand door nuchter te blijven. Er werden droge feiten uitgewisseld over projecten waar men mee bezig was, iedereen deed zijn best zo veel mogelijk interesse in de gesprekspartner van dat moment te tonen.

Uit verveling schonk ik mezelf gretig bij uit flessen wijn die vrijwel onaangeroerd op statafels stonden. Zo kwam het dat ik na een uur behoorlijk aangeschoten werktuiglijk borrelnoten in mijn mond propte, terwijl ik met een half oor luisterde hoe een documentairemaker aan de tafel ernaast het hoogste woord voerde.

Spottend sprak de documentairemaker over ‘botte types die nog steeds geloven dat er twee geslachten zijn’. Uit zijn werk bleek toch duidelijk het tegendeel, snoefde hij. Zijn tafelgenoten, een handvol politici uit alle hoeken van het spectrum, knikten gedwee, waarschijnlijk vanwege de angst een slecht mens gevonden te worden.

Ik kreeg zin om de zelfvoldane filmpjesmaker te sommeren in 2024 met dat stomvervelende, intellectueel uitgekauwde gedoe over driehondvijfenzeventig verschillende geslachten te stoppen, maar ondanks de drank durfde ook ik me niet te laten gaan. Daardoor bleven we met zijn allen waar we vorig jaar eindigden.

cc-foto: Club Soda Guide