André Rieu, David Hasselhoff en een oefening in schaamteloosheid

Op vrijdagavond dronken vriend S. en ik blikken Hertog Jan op de bank voor zijn grote tv-scherm, om beurten gingen we op zoek naar YouTube-filmpjes die de ander Echt Moest Zien, ikzelf tikte bijvoorbeeld ‘David Hasselhoff André Rieu’ in om mijn vriend het recente gezamenlijke optreden van deze twee wereldberoemde fenomenen te tonen.

Prompt zong David Hasselhoff in zo’n suikertaart-achtig Rieu-decor tamelijk vals ‘Una Paloma Blanca’ van George Baker op het grote scherm, de te krappe smoking om het lichaam van de voormalige Baywatch-ster stond ongeveer even strak gespannen als de snaren op de viool van de breed lachende Maastrichtenaar die hem begeleidde.

“David Hasselhoff is een icoon van schaamteloosheid, we zouden eigenlijk allemaal een voorbeeld aan hem moeten nemen”, zuchtte ik tegen S., “heb ik je trouwens al eens zijn vertolking van ‘La Isla Bonita’ van Madonna laten horen?” “Meerdere keren”, bromde een inmiddels aan mijn David Hasselhoff-gedweep na drie blikken bier gewende kameraad.

*

Kak.. kijk ik na het schrijven van bovenstaande alinea’s nog even op YouTube om te controleren of David Hasselhoff werkelijk een te kleine smoking droeg, ontdek ik dat hij in plaats daarvan een ruimvallend rokkostuum aanhad. Mijn degelijke journalistieke opleiding ten spijt, laat ik de beschrijving bij wijze van oefening in schaamteloosheid gewoon staan.

‘Hoe bevrijdend zou het zijn wanneer we ons hele leven als een oefening in schaamteloosheid konden beschouwen?’, vroeg ik me namelijk laatst af. Aanleiding waren statiegeldblikken Hertog Jan op een prullenbak tegenover een terras vol geslaagde, aantrekkelijke mensen die ik, ondanks dat ik onderweg was naar de supermarkt, niet durfde te pakken.

Hoewel ik voor onversneden schaamteloosheid voorlopig dus afhankelijk blijf van drank, neem ik mij voor om in het nieuwe jaar regelmatiger aan David Hasselhoff te denken, misschien door elke dag te beginnen met zijn uitvoering van ‘La Isla Bonita’.