Amsterdam, Tel Aviv en Corbyn

De burgemeester van Amsterdam, Eberhard van der Laan, kwam enige maanden geleden op de gedachte om een stedenband met het Israëlische Tel Aviv aan te gaan. Dat leidde tot warme steunbetuigingen, maar ook tot een storm van verontwaardiging en kritiek. In de gemeenteraad bestond hiervoor geen meerderheid, mede omdat de PvdA-fractie tegen was. Na veel wikken en wegen en een bezoek van de burgemeester aan Tel Aviv, besloot het college eind mei van dit jaar het voorstel aan te passen. De stedenband gaat niet door. Daarvoor in de plaats komt ‘de mogelijkheid van samenwerking’. Nadruk zal worden gelegd op samenwerking tussen Israëlische en Nederlandse start-ups. Om de kritiek te neutraliseren wil Amsterdam ook gaan samenwerken met Ramallah, de voorlopige hoofdstad van Palestina. Zullen de Palestijnen blij zijn met deze aanleiding?

Op 1 juni berichtte de PvdA-fractie hiermee akkoord te gaan: “Niet omdat we daarmee weg willen kijken van de polarisatie die in de stad (Tel Aviv) bestaat, maar juist om deze te helpen oplossen.” De fractie “is daarom erg tevreden over de aanpassing van het voorstel door het college, waardoor nog wel naar mogelijkheden voor samenwerking [?], zonder dat deze meteen worden geformaliseerd.”

Hiermee ontstond een meerderheid in de Raad. De Amsterdamse PvdA-fractie heeft zich, na aanvankelijk juiste besluitvorming, laten meeslepen in onjuiste veronderstellingen, analyses en gebrek aan onderbouwbare feiten, in te gemakkelijke politieke correctheid en in een verdwaalde standpuntbepaling.

Jeremy Corbyn, Adri Duijvesteijn en de sociaaldemocratie Jeremy Corbyn werd tot veler verbazing met ruime meerderheid van de leden van de Britse Labour Party als voorzitter gekozen. Het wordt allerwegen gezien als het signaal dat de partijleden schoon genoeg hebben van de rechtse koers van Nieuw Links, ingezet door Tony Blair. De leden willen terugkeren tot de oude en vertrouwde waarden van de sociaaldemocratie. Daarmee werd ook een niet mis te verstaan signaal aan de Europese sociaaldemocratie afgegeven. 

In Nederland zwenkte de PvdA onder leiding van Wim Kok in dezelfde richting als destijds de Labour Party. De peilingen van politieke voorkeuren duiden er voortdurend  op, dat veel Nederlandse kiezers anno 2015 evenmin tevreden zijn met Nieuw Links, de huidige PvdA-koers. PvdA-prominent Adri Duijvesteijn is van mening dat ook de Nederlandse sociaaldemocratie rijp is voor een grondige restauratie. [Trouw, 17-IX-2015] Hij schreef dit naar aanleiding van de verkiezing van Corbyn.

De Amsterdamse PvdA-fractie en de sociaaldemocratie Met de verkiezing van Corbyn en de betekenis die Duivesteijn daaraan geeft, is er alle aanleiding nog eens terug te komen op het positieve fractiebesluit geen stedenband, maar wel samenwerking van Amsterdam met Tel Aviv te steunen. 

Voor zover via hun website valt na te gaan, bestaat er binnen de Amsterdamse PvdA-fractie geen buitenlanddeskundigheid, althans geen formele buitenlandportefeuille. Dat wreekt zich: de Amsterdamse PvdA-fractie ziet samenwerken met Tel Aviv wel zitten. Amsterdam kan helpen Tel Aviv’s problemen op te lossen. Een opmerkelijke vergissing.

De Verenigde Staten hebben gedurende enige decennia acht maal geprobeerd vrede tussen Israël en Palestina te bereiken. Alle pogingen hebben om zeer voor de hand liggende redenen gefaald. Tel Aviv is integraal onderdeel van de staat Israël. Er is geen sprake van dat het gemeentelijke bestuur af zou wijken van het desastreuze landelijke beleid. Integendeel, Tel Aviv is een stad die voorop loopt in verdrijving en discriminatie van alle niet-Joodse bevolkingsgroepen.

Denkt het Amsterdamse gemeentebestuur en de Amsterdamse PvdA-fractie nu werkelijk dat zij kunnen bereiken waarin de VS vele malen hebben gefaald?

Het zionistische ideaal en Amsterdam   Over Israël bestaan twee werkelijkheden; een virtuele en de feitelijke. Het mooie, maar onwerkelijke, Israël wordt ons bij voortduring door de diverse pro-Israël lobbies – zionistisch en christelijk – voorgehouden. De werkelijkheid is, dat de Israëlische de facto nationale ideologie, openlijk beleden, Eretz- of Groot-Israël, van vreemde smetten vrij, tot doel heeft. Een zeer klein deel van de gruwelijke gevolgen voor de Palestijnen, de bedoeïenen, christenen en andere groeperingen, treft men zeer regelmatig in de media aan. Openlijk verklaren opeenvolgende regeringen al decennia lang dat het beleid is gericht op het bereiken van der Judenstaat (Theodor Herzl), en daarom op  het vernietigen van niet-joodse samenlevingen en – op termijn – op hun verdrijving. Zo’n tachtig procent van de Israëlisch/joodse bevolking – een meerderheid ook in Tel Aviv – staat hier achter.  

Ontegenzeggelijk beschikt Israël over innoverend vermogen, een levendige economie en een interessante academische wereld. Echter, de levendige economie wordt vooral gedragen door de export van wapentuig en controlesystemen op burgers, mensenmassa’s en samenscholingen. Beide zijn getest op levende mensen, de Palestijnen en de bedoeïenen, met dodelijke afloop voor tienduizenden levende zielen. Alle Israëlische universiteiten verrichten voor de ontwikkeling van nieuwe wapens en  andere onderdrukkingssystemen veel onderzoek voor de Israel Defense Forces, die de meeste moorden op hun geweten hebben. 

De vraag is waarom de gemeente Amsterdam zich met open ogen in dat wespennest zou willen begeven.

Corbyn, Duijvestein en de Amsterdamse burgemeester Jeremy Corbyn mag enigszins doorgeschoten opvattingen koesteren over ‘de strijd tegen het kapitalisme’, zijn opvatting dat de staat Palestina erkend dient te worden, al sinds 1947 een dwingend internationaal recht, wordt nog steeds door de PvdA genegeerd. Het erkennen van Hamas en Hezbollah als serieuze gesprekspartners en het afwijzen van hun status van ‘terroristische organisatie’, getuigt van Corbyn’s heldere verstand en van een evenwichtig beoordelingsvermogen. De PvdA bevindt zich in zwaar weer. Duijvesteijn: “En wanneer leiders bij regeringsdeelname, zonder dat leden dat ook zelf werkelijk verinnerlijken, de sociaaldemocratische waarden naar eigen inzicht veronachtzamen, tasten zij daarmee de trots en eer van hun leden aan.”

Met de opkomst van Corbyn staat  ook het sociaaldemocratisch gehalte van de PvdA (weer) centraal. Mij beperkend tot Israël, wordt voorbijgegaan aan representatief onderzoek uit 2009. Daaruit kwam naar voren dat 54% van de Nederlandse bevolking een hardere aanpak van Israël voorstaat. In de sindsdien verstreken zes jaar heeft Israël zoveel misdaden begaan, dat dit percentage anno 2015 hoger, misschien veel hoger, zal zijn. Het vermag het leiderschap van de PvdA niet te beïnvloeden. Burgemeester Van der Laan heeft zich met het samenwerkingsverband (of stedenband, what’s in a name?) vooral laten leiden door het fata morgana van Israël als een redelijk beschaafd land. Daarmee demonstreert hij zijn gebrek aan kennis ter zake en een mankerend beoordelingsvermogen. Met Corbyn staat de bekwaamheid en het respect voor de sociaaldemocratische waarden van de huidige PvdA-leiders volop ter discussie. Van der Laan zou er goed aan doen zijn opvattingen over Israël en Tel Aviv aan de hand van onweerlegbare feiten en de klassieke kernwaarden van Links te herijken.

Het tomeloos agressieve Israël stevent onafwendbaar af op toenemende corrigerende en disciplinerende EU-maatregelen, mogelijk zelfs sancties. De fractie dient mijns inziens na te denken over twee aspecten. Het is niet ondenkbaar dat start-ups ongewild worden betrokken bij de ontwikkeling van nieuw onderdrukkingsinstrumentarium voor de Israel Defense Forces. De gevolgen voor jonge Nederlandse start-ups van verwachtbare Europese maatregelen tegen Israël kunnen ernstig zijn. Hun gezamenlijke projecten met Israeliërs kunnen dan door Europese verboden getroffen worden en plotsklaps verdampen.

Wanneer de gemeenteraad toch wil samenwerken met Tel Aviv, veroorloof ik mij een suggestie: De Arabische bevolking van de stad wordt al decennia lang verhinderd grotere investeringen in ondernemingen te doen. Zo worden zij veroordeeld te behoren tot het armste segment van de stadsbevolking en te wonen in de armste wijken zonder adequate overheidsvoorzieningen en, vooral, zonder vooruitzichten. Dat is ook de bedoeling. Amsterdam zou zich – de sociaaldemocratische waarden indachtig – moeten concentreren op het bevorderen van de economische ontwikkeling van juist de Arabische bevolking van Tel Aviv. 

Mocht daar de keuze op vallen, voorspel ik dat de burgemeester van Amsterdam bij zijn volgende bezoek aan Tel Aviv zal worden geconfronteerd met een heel wat onaangenamer ontvangst dan hem eerder te beurt viel.

Tot slot nog een keer Duijvestein: “Met de keuze van Corbyn maakten de leden van Labour duidelijk dat een terugkeer naar de werkelijke waarde van de sociaal-democratie een must is en de politieke strijd niet als verloren behoeft te worden beschouwd. Zowel de leiders als de leden van de PvdA kunnen er hun voordeel mee doen.”