America's Got Talent is een uitnodiging tot zelfbedrog

In de media wordt enigszins met de driekleur gezwaaid vanwege het succes van Glennis Grace in de Verenigde Staten. Daar gooide zij hoge ogen bij de jury van America’s Got Talent , een van de vele talentenjachten onder die merknaam in de wereld. Het concept is verzonnen door de Brit Simon Cowell. Hij heeft er zijn beroep van gemaakt om formats voor dit soort shows te verzinnen. Het basisidee is eenvoudig: mensen die denken iets te kunnen worden uitgenodigd naar een auditie te komen. Tijdens de eerste afleveringen van een serie ziet het ginnegappend publiek vooral pijnlijke ontsporingen. Met daartussendoor enkele pareltjes. Zij worden verwikkeld in een langdurige en felle competitie. Ook het Nederlandse publiek kent zulke programma’s tot en met Holland’s Got Talent. Achter alle glitter zit een ideologische boodschap verborgen: talent komt altijd bovendrijven. Wie voldoende aanleg en wilskracht heeft, kan een ster worden. Kwaliteit wint altijd.

Maar de kaarten worden niet eerlijk geschud. Glennis Grace is geen huismoeder met een gouden keel. Zij is een geroutineerde zangeres die kan terugzien op een lange loopbaan in Nederland. Zij is geen ongepolijst talent. Zij is een podiumbeest. Het is net alsof het eerste jeugdelftal van Feyenoord door de organisatie wordt uitgenodigd zich in te schrijven voor een voetbaltalentenjacht die begint met audities op sportveldjes in het hele land onder het motto “Wie wordt de Nederlandse Romario?”.

De camera glijdt langs de hoopvolle tieners uit dorpse amateurclubs, die in de rij staan voor hun twee minuten roem. Hm, volgens mij kan ik hier goud mee verdienen. Hoe kun je zoiets eigenlijk wettelijk deponeren? Moet ik dit wel op Joop schrijven?

Vergis je niet: ik gun Glennis Grace alle succes ter wereld. Zij heeft zich niet listig voor America’s Got Talent opgegeven. Zij werd door de producenten uitgenodigd nadat die een clip van haar onder ogen haden gekregen.

Dat zij deze gelegenheid grijpt om in de Verenigde Staten door te breken is heel voorstelbaar. Een Nederlandse zangeres krijgt niet gauw de kans om zich op zo’n gigantisch podium te presenteren. Kijk maar naar de moeizame strijd die Ilse de Lange in Nashville voert. En dat Amerikaanse publiek heeft toch geen idee wie in Nederlandse zalen allemaal het publiek in vervoering brengt.

De mensheid wil bedrogen worden. Dit is een onzekere tijd waarin veel op losse schroeven wordt gesteld. Dan zie je na een dag zwoegen in je flexbaantje toch graag dat talent altijd doorbreekt en dat niet kruiwagens maar eigen inspanningen je naar de top leiden. Succes is een keuze en wie vastloopt in de zelfredzaamheid is een sukkel. Die heeft dat aan zichzelf te wijten. Er zijn nu eenmaal mensen, daar zit niemand op te wachten. Daar schateren we om als zij in een poging om toch door te breken zich belachelijk maken.

America’s Got Talent is géén oplichterij. Het programma laat bij nader inzien heel goed zien hoe de maatschappij echt in elkaar zit. Deze wereld is net een casino waarin de bank 99 van de 100 keer wint. En het is een uitnodiging tot zelfbedrog die miljoenen gretig accepteren.