Amalia toch van het paard gevallen

Het verjaardagsfeestje van onze beoogde troonopvolgster telde, tegen het advies van maximaal vier personen in, enige tientallen aanwezigen, volgens De telegraaf zelfs honderd. Hoewel zij meerderjarig is, maakte niet zij zelf, maar haar vader bekend dat dit misschien niet zo verstandig was geweest. Net als zijn familietripje naar Griekenland en andere faux pas, voegden media daaraan toe.

Men verwijt de Oranjes hierin meestal een zekere wereldvreemdheid. Onzin, ze beschikken over een uiterst bekwame staf en kunnen bovendien te rade gaan bij de voor hen verantwoordelijke ministers.

Het gaat bij hen – net als bij Boris Johnson en zijn Xmas party – om de corporale attitude van boven wetten en regels te staan. Niet omdat ze vinden dat ze die mogen overtreden, maar omdat zij menen dat die vooral bedoeld zijn voor het volk. Dat heeft wetten en regels nodig omdat de samenleving anders in anarchie zou ontaarden. Het volk is immers, anders dan de corporale elite, zelf niet in staat om vast te stellen hoe juist te handelen. Voor die ideologie hebben corporale ministers als Rutte, Hoekstra en Kaag uiteraard enig begrip.

Nederland egalitair? Haha. Kijk eens naar het byzantinisme in de publiciteit rond de bovengenoemde verjaardag.

Wanneer in het verleden een Oranje tijdens een militaire schermutseling niet van zijn paard viel of verdwaalde in een herberg, werd hij volgens J.B. Charles meteen een held. Ondanks het feit dat er ter plekke officiële heldeninspecteurs aanwezig waren, zoals de auteur Atte Jongstra in 2010 onthulde.

Vervolgens bezongen dichters uit alle hoeken van het land de daden van de Oranje die niet van zijn paard was gevallen. In een beetje stad kregen beeldhouwers de opdracht voor een standbeeld, liefst als ruiter.

Die tijden lijken voorbij, ook als was ons huidige staatshoofd tot 2013 brigadegeneraal (2x: landmacht en marechaussee) en commandeur (2x: luchtmacht en marine).

Lijken voorbij, want wij werden dagenlang overspoeld met ronkende superlatieven over zijn meerderjarig geworden dochter, met als dieptepunt Arno Haijtema in De volkskrant, die bij een foto van haar associaties voelde met de Mona Lisa en de Venus van Botticelli.

Waar halen ze het – ‘the Natural Queen’ – vandaan? Alles rond deze heldin is toch de afgelopen jaren uiterst zorgvuldig en professioneel geregisseerd? Door de RVD, door tekstschrijvers, PR-medewerkers en andere lakeien.

Van dat geregisseerde materiaal werden twee documentaires gemaakt, wederom onder regie, net als het boek waarvan Claudia de Breij als ghostwriter mocht fungeren. Er werd inderdaad niet van een paard gevallen. Dat gebeurde pas met het paleisfeestje.

Journalisten zouden de officiële scenario’s niet als zoete koek moeten slikken, maar zich onbevangen vragen stellen. Wat is waar, wat is werkelijk (en wat is corporaal)?

Gelukkig waren er uitzonderingen. De onvolprezenen, Marcel van Roosmalen en Siegfried Woldhek, helaas geen reguliere journalisten.

Misschien kan uitgeverij De bezige bij J.B Charles’ Voor kinderen van ezeldrijvers (1966) herdrukken en als verlaat verjaarscadeau naar Huis ten Bosch sturen?