'Als Nederlandse moslim ligt hier, in dit land, je taak'

Al probeerde ik ze op andere gedachten te brengen, toch zijn enkele bekenden van mij naar Syrië en Irak vertrokken. Sommigen overwegen het en anderen zijn alweer teruggekeerd. Veel van wat er over hen beweerd wordt is onjuist. Er zijn bijvoorbeeld meer Nederlandse jongeren die er heen gaan dan de overheid aangeeft. Ook zijn ze niet allemaal verward en gehersenspoeld. De meeste zijn niet geronseld maar kiezen er zelf voor om te gaan. Meestal zijn ze goed opgeleid, intelligent en willen zij niet veel meer dan openlijk hun geloof kunnen uitdragen. Iets waar volgens deze jongeren in Nederland steeds minder ruimte voor is. Zij ervaren nu eenmaal dat het belijden van je geloof als orthodoxe moslim door het merendeel van de Nederlanders kritisch ontvangen wordt.

Dat driekwart van de Nederlanders de Islam beschouwt als on-Nederlands , als iets wat niet bij Nederland zou passen, sterkt deze jongeren in hun overtuiging. Alleen al het feit dat men er belang in ziet zoiets te onderzoeken. Dat de Islam en Nederland al sinds de 16 eeuw met elkaar verbonden zijn, wordt daarbij trouwens door zowel die 75 procent van de Nederlanders als de Syriëgangers vergeten. Maar de anti-moslim houding van vooral rechts Nederland werkt voor jonge, orthodoxe moslims als katalysator in de gang naar Syrië en Irak. Het kalifaat is voor hen een utopisch land waar zij ongehinderd moslim kunnen zijn in tegenstelling tot hier in Nederland. In Syrië en Irak, het ‘kalifaat onder constructie’ denken zij een vrijplaats te vinden. Ze strijden daar niet alleen om moslimbroeders te hulp te schieten, het is voor hen het Beloofde Land. Een land waar zij zich ooit met hun familie kunnen vestigen, weg uit Europa en weg uit Nederland. Daarin vergissen deze jongeren zich want Nederland is toleranter dan ze denken. Daarnaast moet je je nooit laten leiden door wat anderen van je vinden.

Toch hebben deze jongeren ergens een punt. Nederland verwijdert zich al enige tijd met rasse schreden van haar vroegere status als tolerante rechtstaat. Tegen racisme en discriminatie wordt nauwelijks opgetreden, niet de sterksten, maar de zwakkeren in de samenleving worden door de bezuinigingen het hardst gepakt en moslims zouden niet thuishoren in Nederland. De gang naar Syrië door jonge Nederlanders geeft vooral blijk van het failliet van het imago van ons land. Het oude imago dat minderheden zich hier beschermd wisten. In de ogen van de Syriëganger heeft hij meer rechten en vrijheden in het kalifaat dan in Nederland, dat moet toch tot nadenken stemmen.

Degene die zijn eigen bijdrage heeft geleverd aan de afbreuk van het oude imago van Nederland, een Nederland dat nu evenals het kalifaat een utopie lijkt, is de voorman van de PVV. In een item van Geenstijl stimuleert hij jongeren vooral naar Syrië te gaan en ‘je familie en kennissen mee te nemen’. Dat hij hiermee jonge moslims oproept tot het plegen van geweld is erg genoeg, maar doordat hij volgelingen heeft die niet veel meer kunnen dan papegaaien zal zijn discriminerende boodschap verspeid worden. Wat hem betreft is immers niet alleen de Syriëganger verdacht, maar meteen ook zijn familie en zelfs zijn kennissen. Ook wil de PVV-er dat Nederlandse jongeren die terugkeren uit Syrië of Irak meteen zonder vorm van proces opgepakt worden. Het is de gebruikelijke millitante taal van de ‘volksvertegenwoordiger’.

Mijn hoop is dat jonge moslims niet naar het utopische kalifaat vertrekken en dat als ze er zijn, ze snel terugkeren. In het beste geval heelhuids. De gruwelen die daar plaatsvinden kunnen alleen maar trauma’s opleveren die je nooit meer verwerkt. Geef geen gehoor aan de oproep van de PVV om er heen te gaan en ‘je familie mee te nemen’. Zij zien je het liefst jezelf de dood injagen, omdat er dan weer een moslim minder is. Probeer je geloof te belijden in Nederland en onder de Nederlanders, laat je niet weerhouden door Maurice de Hond en zijn tabellen. Het Beloofde Land bestaat niet. Als Nederlandse moslim ligt hier, in dit land, je taak.

(Noot van de redactie: Nelle Boer publiceerde dit stuk onder het pseudoniem Nizar Mourabit. In oktober 2014, na openbaring van zijn pseudoniem door De Correspondent, is de auteursnaam gecorrigeerd.)