Als goede voorouder laat je kernenergie wel uit je hoofd

Over een paar honderdduizend jaar kan het het radioactieve afval afkomstig van onze kerncentrales geen kwaad meer. In de tussentijd is het juist wel heftig gevaarlijk en moet het veilig worden opgeslagen. Diep in de zwaarbeveiligde Finse grot 'Onkala' bijvoorbeeld. Maar hoe weerhoudt je mensen over pak hem beet 20.000 jaar er van om daar bijvoorbeeld een gezellig ondergronds saunacomplex aan te leggen? We hebben namelijk geen flauw benul of onze nazaten waarschuwingsbordjes met 'vaaralinnen' (Fins voor 'gevaarlijk'), 'danger', doodshoofden en rode kruizen zullen snappen. Ook woorden zijn onderworpen aan onverbiddelijk verval. In oude talen gespecialiseerde linguïsten noemen dit 'semantische' of 'fonetische erosie'. Dan er maar geen aandacht aan besteden besloten de Finnen voor hun radioactieve grot: wat niet weet, wat niet deert.

Het multidisciplinaire team dat de Amerikanen samenstelde om onze nakomelingen weg te houden van de nucleaire opslag in New Mexico, kwam daarentegen al brainstormend met 'vijandige architectuur'. Een 'landschap van doornen', te ontwerpen met met puntige betonnen pilaren of een enorme blok zwart graniet, dat door de opgevangen zonne-energie ondoordringbaar heet wordt. Toch wordt ook daarvan de werking betwijfelt. Immers juist van iets wat verboden is,  gaat als een verboden vrucht een enorme zuigkracht uit op nogal wat nieuwsgierige menselijke geesten. 

Er is domweg geen oplossing voor gevaarlijk nucleair afval. Vandaar dat de productie daarvan 'een van onze grootste misdaden tegen toekomstige generaties is', aldus de inmiddels 94-jarige Amerikaanse boeddhist en milieuactivist Joanna Macy, in haar boek 'Active Hope.' Als je met de blik van toekomstige generaties naar onszelf probeert te kijken, gedraag je je als goede voorouder en laat je zoiets als kernenergie wel uit je hoofd, volgens Macy.

Het is niet besteed aan het gros van onze politici die al weer vergeten zijn dat ze een paar jaar geleden nog tegen nieuwe kerncentrales waren. Je zou er de moed van verliezen. Af en toe mag dat, maar niet chronisch alsjeblieft. Lees daarvoor Macy's boek met als ondertitel: 'How to face the mess we're in with unexpected resilience and creative power.' Ja, we waden als mensheid rond in een enorme poel van pijnlijke puinhopen. Maar er zit niks anders op dan proberen volwaardig mens te zijn en dus, zonder kernenergie, het goede te doen.