Alles wat je moet weten over de Democratische presidentskandidaten

In Amerika is het altijd verkiezingstijd. Het was vroeger een veelgehoorde klacht in de Amerikaanse media en Jon Stewart maakte er vele grappen over in de Daily Show: de stemmen zijn amper geteld of de campagne voor de volgende ronde barst alweer los. Dat is echter niet de stemming nu Trump in het Witte Huis zit. De Democraten, maar ook een groot deel van de Amerikaanse bevolking, lijken meer dan ooit urgentie te voelen om zich af te zetten tegen het presidentschap van nummer 45.

Op dit moment hebben zich al 16 kandidaten in de strijd geworpen voor het Democratische presidentskandidaatschap van 2020. De New York Times identificeert drie kandidaten die daar ‘waarschijnlijk’ nog bijkomen (Biden, Swallwell en Bullock) en zeven anderen staan als ‘misschien’ te boek. Van de New Yorkse burgermeester Bill de Blasio, oud-minister van Buitenlandse Zaken John Kerry en de oud-burgermeester van New Orleans Mitch Landrieu wordt niet verwacht dat zij zich nog kandidaat gaan stellen. 11 andere prominente Democraten, van wie Oprah Winfrey, Hillary Rodham Clinton en Michael Bloomberg de bekendsten zijn, hebben al definitief laten weten niet mee te doen.

Koplopers Voorlopig gaan Joe Biden (die zijn kandidaatschap nog niet heeft aangekondigd) en Bernie Sanders aan kop in de peilingen met een kleine 30 procent van de stemmen elk, gevolgd door Kamala Harris met zo’n 11 procent. Elizabeth Warren en Beto O’Rourke (ook nog geen officiële kandidaat) staan beiden op zo’n 7 procent van de stemmen. De andere kandidaten in de race hebben op dit moment nog moeite om aansluiting te vinden bij de bekende namen, maar het is nog vroeg en – zoals we hebben geleerd in 2016 – er kan nog veel geks gebeuren.

Hoewel het op zich gezond is voor de democratie dat er zo veel geschikte kandidaten zijn, kan het ook een probleem gaan vormen voor de Democraten. De versnippering kan ertoe leiden dat het partij-establishment zich te laat achter één kandidaat schaart, waardoor er niet optimaal gestreden kan worden tegen Donald Trump, die sinds zijn verkiezing nooit is opgehouden met geld inzamelen, campagne voeren en rallies organiseren.

De oude garde De vraag is nu niet alleen welke kandidaat de meeste kans maakt om de primaries te winnen, maar vooral ook wie de beste kaarten heeft om Trump te kunnen verslaan. De mannen die nu aan kop gaan in de peilingen hebben veel bagage. Joe Biden, die zijn populariteit grotendeels te danken heeft aan zijn tijd als ‘sidekick’ en vice-president van Barack Obama, heeft een lange politieke carrière achter de rug waarin hij vaak met Republikeinen meestemde en zich voor liet staan op ‘bipartisanship’; het samenwerken met de tegenstander, waarvan oud-adviseurs van Obama zeggen dat het absoluut geen zin heeft , omdat de Republikeinen al jaren niet meer te goeder trouw politiek bedrijven. Biden ligt bovendien slecht bij de progressieve linkervleugel van de partij, onder meer vanwege zijn slechte verdediging van Anita Hill. Hill getuigde in 1991 dat de man die toen genomineerd was voor het Amerikaanse hooggerechtshof, haar voormalige baas Clarence Thomas, haar seksueel had geïntimideerd.

Zoals Joe Biden voor sommigen te rechts of gematigd is, is Bernie Sanders voor anderen weer te links en progressief. Gevreesd wordt dat hij niet in staat zal zijn om het politieke midden, dat gruwelt van Trump maar socialisme nog steeds een eng woord vindt, te overtuigen. Uit een recente peiling van NBC blijkt bovendien dat 62 procent van Amerikaanse kiezers moeite heeft met een kandidaat die ouder is dan 75 jaar. Donald Trump is 72, Joe Biden is 76 en Bernie Sanders is 77.

De vrouwen Bovendien zijn Sanders en Biden beiden naast oud ook wit, man en hetero. Met uitzondering van Barack Obama het enige soort mens dat ooit president van de Verenigde Staten werd en dat er sinds Trump niet veel populairder op is geworden. Hoewel onder Democraten breed het besef leeft dat de uiteindelijke kandidaat onvoorwaardelijk gesteund zal moeten worden om Trump te kunnen verslaan, zien zij ook een unieke kans om het succes van de afgelopen midterm-verkiezingen – waarbij er een recordaantal vrouwen van kleur en lhbtq-kandidaten werden verkozen in het Huis van Afgevaardigden – door te trekken en nu eindelijk eens een ander soort Amerikaanse burger vertegenwoordigd te zien in het Witte Huis. Kamala Harris is met haar 54 jaar relatief jong, vrouw en niet-wit, en heeft bovendien een lange politieke carrière die gematigde Democraten niet tegen de borst zal stuiten. CNN geeft haar kandidaatschap goede kansen , ondanks het feit dat ze nu nog achterloopt op Biden en Sanders in de peilingen.

Elizabeth Warren (69) is de andere vrouwelijke kandidaat ( van de zes ) die op dit moment de beste kansen lijkt te hebben op de nominatie. Warren heeft haar carrière gebouwd op het aanpakken en hervormen van Wall Street en lanceerde recent een plan voor publieke kinderopvang dat gefinancierd moet worden met een nieuwe vermogensbelasting voor mensen met een netto vermogen boven de 50 miljoen dollar.

De underdogs Ook ‘Beto’ O’Rourke maakt nog steeds kans. Beto heeft zijn kandidaatschap nog steeds niet aangekondigd, terwijl hij eerder beloofde eind februari een beslissing te zullen nemen. Mogelijk werd er druk op hem uitgeoefend om zich in plaats van het presidentschap kandidaat te stellen voor een Senaatszetel in Texas , waar Beto zeer populair is en waar de Democraten een zetel hard nodig hebben. Vorige week maakte O’Rourke echter bekend niet verkiesbaar te zijn voor de Senaat. Beto O’Rourke vergaarde wereldfaam met zijn verdediging van knielende NFL-spelers die daarmee tegen racisme en politiegeweld protesteerden, maar heeft als politicus geen uitgesproken progressieve signatuur.

Nog niet genoemd in dit artikel, maar wel steeds vaker door politieke analisten is  Jay Inslee. De 68-jarige gouverneur van Washington State heeft als enige kandidaat klimaatmaatregelen als centraal thema van zijn campagne gemaakt, een belangrijk onderwerp voor jonge kiezers. Nu ook in de Verenigde Staten steeds meer scholieren de straat op gaan om te demonstreren voor beter klimaatbeleid, zou hij best weleens onverwacht hoge ogen kunnen gaan gooien.

De New York Times heeft hier een kort profiel van alle (potentiële) kandidaten.