Alleen maar vragen

De coronacrisis heeft me behoorlijk uit het veld geslagen. Het virus heb ik waarschijnlijk niet gehad, maar depressief werd ik wel. Ik struikelde stappen achteruit in mijn leven. De gordijnen gingen dagen niet meer open. Werken en studeren werd bijna onmogelijk. Ik herken de zorgen van veel mensen over de langdurige gevolgen van de crisis en ook de angst dat mijn dierbaren, zoals mijn moeder met COPD, het virus oplopen. We moeten corona serieus nemen!

Toch heb ik me groen en geel geërgerd aan het gesar en gelach, het kinderachtige gedrag. Twitter-bazen en -bazinnen die met grappen en harde aanvallen proberen te bewijzen wie de leukste thuis is. Daar sta ik toch boven? Nee, vaak genoeg doe ik er zelf aan mee. De verleiding is telkens groot om even aan de wereld te laten zien dat mijn eigen ‘twitterstam’ weer iets hypocriets bij de andere ‘twitterstam’ gevonden heeft. Waarom vind ik het zo belangrijk om te laten zien dat ik aan de ‘goede kant’ van de geschiedenis sta?

Een online opinie-elite die soms pestgedrag vermomt als maatschappelijke betrokkenheid. #Teamlinks en #Teamrechts die om beurten een slachtoffer naar het digitale schavot tweeten. Elk etmaal een nieuwe kop van jut. Elke ochtend verse ophef. Eergisteren was het Famke, overmorgen is het weer Femke. Ik word er boos van, maar ik lees en like het wel. Worden we daar uiteindelijk niet allemaal slachtoffer van?

Dinsdag zat Famke Louise aan tafel bij Jinek. Wat volgde waren kwetsende stukjes – online, maar ook in de krant van gevierde columnisten – over opgespoten lippen, platte accenten, spiekbriefjes, vermeend opportunisme. Over een mens die misschien iets doms heeft gedaan, maar dat door emotie en zenuwen even niet zo goed verwoordt. Oprechte zorgen van iemand die misschien niet jarenlang gestudeerd heeft (wat maakt dat eigenlijk uit?). Niet getraind is om de deftigste woorden verstandig te kiezen. Lukt mij dat wel altijd? Horen we een mens pas als die de juiste woorden weet te vinden voor oprechte zorgen, angsten en emoties?

Diederik Gommers toonde tegenover Famke Louise de empathie die ik al maanden mis in de communicatie van de regering. Hij zag de wanhoop, de onzekerheid van een groep jonge mensen. Nu we al maanden leven met corona zakt de moed ons soms in de schoenen, we maken ons nog steeds zorgen over onze gezondheid en toekomst en die van onze vrienden, collega’s en familie. We zijn verdrietig om de corona-slachtoffers. Maar we missen ook elke dag een beetje meer het contact, ons oude leven, de warmte, vertrouwen in de toekomst. Kan alleen een arts die diagnose stellen of herkennen we het ook zelf?

En Famke, Famke kwam terug op haar standpunt, ze was geschrokken, tot inzicht gekomen, ze bood haar excuses aan. Ze doet weer mee. Wat is uiteindelijk moediger, volharden in je eigen gelijk of een vergissing toegeven en van inzicht veranderen?

Natuurlijk doe ook ik nog steeds mee, ook nu het met mij weer beter gaat. Voor mijn moeder met een broze gezondheid. Voor een vriend die in het Amsterdamse OLVG-ziekenhuis werkt. Voor zijn patiënten en hun familie. Onze korte lontjes, ons getreiter en geterg, lachen om de ander? Komt het niet allemaal voort uit zorgen en angsten voor de mensen die we lief hebben?

Antwoorden heb ik nog niet. Of ik onderstaande goede voornemens ga volhouden weet ik nog niet, maar vandaag begin ik ermee: een serieuze poging om milder te zijn, om me niet meer te verschuilen in een digitale loopgraaf, in zinloze discussies op sociale media, om geen zekerheid te veinzen als ik twijfel en om iets vaker van mening te veranderen. Om soms gewoon te zeggen dat ik net als ieder mens soms bang ben en onzeker. Dat ik de ander soms niet begrijp, maar wel begrip probeer te hebben. Dat we allemaal opzien tegen de tweede golf. Dat we allemaal worstelen en hopen dat het goed komt, maar dat we zoveel nog niet zeker weten.

Doet u mee? See the People!