Alle burgers wacht uiteindelijk alleen maar teleurstelling

De onmacht van de politiek heeft nog nooit de samenleving zo in de greep gehad.

De media staan bol van nieuws over de ontwikkelingen in het kabinet Schoof. De vraag staat centraal of het kabinet al dan niet snel zal vallen. De meningen verschillen nogal en alle ogen blijven gericht op de PVV-bewindsvrouw Faber. Kan zij een door de PVV zo gewilde uit te roepen asielcrisis ook zo motiveren dat alle coalitiepartijen zich daarin kunnen vinden? Inclusief het oordeel van de Raad van State.

Deskundigen zijn overtuigd dat minister Faber daar niet in zal slagen. Maar misschien zijn de politieke wonderen de wereld nog niet uit.

Volgens peilingen blijken de meeste Nederlanders het migratieprobleem als het grootste probleem te beschouwen. De PVV bedoelt daarmee vooral de asielinstroom. De partij legt de nadruk op het woningentekort voor Nederlanders en het kunnen besparen van veel overheidsgeld dat gemoeid is met de opvang van asielzoekers, hun verblijf, huisvesting en inburgering. En dat terwijl onder het begrip immigratie ook de arbeidsmigratie valt als fenomeen met een veel grotere impact op de economie en samenleving.

In Nederland wordt steeds duidelijker wat de gevolgen zijn geweest van 13 jaar regeringsbeleid onder VVD-premier Rutte: wegkijken en het vooruit schuiven van grote voorzienbare maatschappelijke problemen. Zoals bijvoorbeeld de vergrijzing , energie- en klimaatcrisis, de personele tekorten op de arbeidsmarkt, het woningentekort, de problemen in het onderwijs, bij de politie en in de zorg.

Die structurele verwaarlozing van essentiële onderdelen van onze samenleving wreekt zich nu door een aanhoudende roep van een deel van de kiezers om leiders met autocratische trekjes. Met partijen die veel beloven maar uiteindelijk in onze democratische rechtsstaat weinig snel  kunnen oplossen. Zij spelen handig in op het sentiment bij een grote groep kiezers dat het anders moet.

Het afbraakbeleid van meerdere Rutte-kabinetten heeft een veel grotere impact op de huidige samenleving dan ooit kon worden vermoed. Het oplossend vermogen van de politiek en overheid is altijd beperkt en kent grenzen in een democratische rechtsstaat. Veranderingen doorvoeren kan alleen met draconische maatregelen, waar een populist als Wilders minder moeite mee heeft dan Pieter Omtzigt en NSC. Zijn bewindsvrouw op het departement BZK moet als voormalig rechter in het kabinet Schoof de functie van poortwachter van onze rechtsstaat vervullen.  Terwijl haar collega Faber in haar gedrag tot nu toe blijk heeft gegeven om bewust de randen van onze rechtsstaat op te zoeken en waar mogelijk als het niet anders kan deze te overschrijden.

De opgelopen spanning over het al dan niet uitroepen van een noodwet over de asielcrisis is feitelijk een gevecht tussen hoeders van onze rechtsstaat en politici die een meer autocratisch gehalte in onze democratische rechtstaat voorstaan om crisissen te kunnen oplossen.