Jongens, ik ga jullie missen

Dit is hem dan, mijn allerlaatste “dienst” als redacteur voor Joop. Dienst tussen aanhalingstekens omdat werken voor Joop een soort tweede natuur voor me is geworden. Na bijna acht jaar kun je wel zeggen dat Joop en ik een beetje met elkaar vergroeid zijn. Ik werd ermee wakker en ging ermee naar bed. In figuurlijke zin, anders zou het een beetje incestueus zijn. Joop voelt namelijk als mijn kindje, mijn eerstgeborene. Maar zoals dat gaat met kinderen: ze groeien op, worden ouder, zelfstandiger en uiteindelijk is afscheid nemen dan onvermijdelijk.

Toen ik bij Joop kwam werken bestond de website nog niet zo lang, een half jaar ongeveer. Ik kwam terecht op een redactie waar een viertal redacteuren de site met passie en gedrevenheid runden. Een viertal dat bovendien alles over alles leek te weten omdat ze zo ontzettend bovenop het nieuws zaten. Als je me destijds had verteld dat ook ik aangestoken zou worden door dat nieuwsvirus en de drang om alle uithoeken van het internet uit te pluizen, dan had ik je waarschijnlijk voor gek verklaard. De politiek (verslaan) was immers mijn ambitie, maar het nieuws en de medialogica wonnen uiteindelijk mijn hart. Die liefde is er nog steeds, maar de ambitie om meer te doen dan me bezighouden met het dagelijkse nieuws kriebelde zo, dat ik besloten heb er geen dikke lagen vaseline meer overheen te smeren, maar eraan toe te geven. En dat heeft me gebracht waar ik nu ben. Bij mijn laatste “dienst”. Heel ver weg ga ik niet: na een korte vakantie begin ik als eindredacteur voor NPO Radio 1 (BNNVARA). Ik ben dus praktisch om de hoek, maar echt zien zullen jullie me voorlopig niet.

Lieve lezers en reageerders,

Wat hebben we een hoop met elkaar meegemaakt. Van discussies die op het scherp van de snede werden gevoerd, denk alleen al aan Zwarte Piet – met hier en daar een snijwondje als gevolg -, tot het presidentschap van Donald Trump. Ja, daar ben ik nog steeds niet overheen en ik vrees ook dat dat voorlopig niet zal gebeuren. Met mijn opiniestukken heb ik geprobeerd jullie een inkijkje te geven in mijn wereld en in de noodzaak om die wereld eerlijker te maken. Niet alleen voor de rijke, witte, 1 procent, maar voor ons allemaal. Dat klinkt misschien als iets dat Hans Spekman gezegd zou kunnen hebben, maar dat maakt het niet minder waar.

Politiek gezien waren het bizarre tijden. Ik zou eigenlijk bijzonder willen zeggen, maar dat is toch te positief. Van de Brexit, tot IS, van Rusland tot Berlusconi van de Arabische lente die een winter bleek te zijn, tot de PiS-partij. Tussen al het gemor en alle veranderingen door was er één constante factor: de teringzooi in Israël en Palestina. Aan de andere kant was er ook een andere constante factor. De hoop, de vurige wens en de daadwerkelijke acties om de wereld ten goede te keren. Ik hoop dat ik met Joop daar mijn steentje aan heb bijgedragen. Of het nu gaat om het #MeToo-debat, of het radicale idee dat vrouwen gelijkwaardig zouden moeten zijn. Nu klinkt het misschien alsof ik Joop in mijn eentje tot zulk grote hoogtes heb gebracht, maar dat is natuurlijk niet waar. Zonder een constante stroom van inspiratie, informatie en een kritische noot van mijn lieve collega’s was het nooit gelukt.

Neem nu Joyce. Er is geen vrouw die zo gevat, grappig en ad rem is als zij. Amy Schumer is er niets bij. Met een bak Amerikakennis bovendien waar menig Amerikacorrespondent nog een puntje aan kan zuigen. Van Joyce leerde ik te relativeren – ‘je hoeft heus geen marathon te lopen omdat je een snickers hebt gegeten’ – en wat liever voor mezelf te zijn. De combinatie tussen het moederschap en carrièrevrouw is geen makkelijke, dat toegeven is het halve werk.

Of Clarice. Ik ontmoette haar op een boekpresentatie en was direct geïntrigeerd door haar energie en verhalen. ‘Ik wil een documentaire maken over mijn familiegeschiedenis’, zei ze. Inmiddels is de documentaire in ontwikkeling, zit ze in Liberia om aan haar boek te werken. Clarice grapt graag dat ze later als ze groot is net als ik wil zijn, maar let’s be honest. De wereld heeft Clarice nodig, precies zoals ze is en niet anders: een grote inspiratie. (Also, Clarice, als je dit leest: mijn antwoord is ja. Nu we niet meer samen hoeven te werken wil ik graag je buitenvrouw zijn).

En dan is er natuurlijk nog Pascal. Hij zal wel opgelucht zijn dat hij in ieder geval niet meer het risico loopt dat ik ‘group hug’ roep om te zien hoe ongemakkelijk hij zich erdoor voelt. Je hoeft Pascals naam maar te noemen en de twitteraars onder ons weten dat samenwerken met hem zeker geen straf is. Met zijn scherpe pen kan hij fileren en harten doen smelten tegelijkertijd.

En last but not least, Francisco. Baas en beste vriend. Wat heb ik enorm veel van hem geleerd. Bijvoorbeeld om altijd kritisch te blijven, naar alles en iedereen – inclusief je eigen denken. Uren – zo niet maanden – hebben we gediscussieerd over thema’s variërend van ‘wit of blank’ tot de vraag of de hoofddoek onderdrukkend is. Vaak totdat de één ‘let’s agree to disagree’ riep, of de ander mokkend tot inkeer kwam. Francisco overspoelt me geregeld met linkjes van boeken, films, exposities of documentaires die je gezien móet hebben, waardoor ik altijd het gevoel heb achter te lopen. Tot ik natuurlijk besef dat hij bijna twee keer zo oud is als ik, dus dat het allemaal wel meevalt. Het is dankzij Francisco’s vertrouwen en de ruimte die hij me binnen Joop heeft geboden dat ik de stap naar NPO Radio 1 nu durf te nemen. En laten we eerlijk zijn: nu ik zijn baas word, móet hij wel naar me luisteren, ook als hij daar geen zin in heeft.

Jongens, ik ga jullie missen.

cc-foto: Simon Hayhurst