AED olé olé

Wat is het toch heerlijk om je aan dingen te ergeren. Mijn favoriete steen des aanstoots is de kleinburgerlijke veiligheidsobsessie die we tegenwoordig met zijn allen koesteren. Neem dat gebedel om geld voor een AED in de straat. Bij mijn supermarkt hing weer een oproep. Waarom houden buren geen inzameling om een keer flink te zuipen met elkaar? Zo dachten we vroeger, maar goed, we hadden opa’s en oma’s die de oorlog hadden meegemaakt.

Tijdens de laatste vier decennia werd de twintigste eeuw nog best gezellig. Hippies op de Dam, feestruimtes die blauw stonden van de sigarettenrook, commerciële televisie met ranzige seksprogrammering, kortom: er werd gelachen. We genoten van het leven omdat alle vroeg twintigste-eeuwse pogingen de perfecte samenleving te creëren tot rampen hadden geleid. Parades met burgers strak in het gelid achter vlaggen, nooit meer aan beginnen volgens oma.

Hashtags vormen het moderne vlagvertoon. Iedere dag een ander nobel ideaal waar je je onder kunt scharen. Ik stel me zo voor dat hashtag #aedindebuurt reeds trending was, al dan niet gefinancierd door Philips. Wanneer je ‘aed in de straat’ googlet, beland je in ieder geval op buurtaed.nl, waar het logo van de Eindhovense technoloog je schaamteloos toelacht. De kans dat Philips met dit handeltje de komende twintig jaar overleeft, lijkt me groter dan de kans op een hart-incident bij u in de straat.

Nu komt u natuurlijk met voorbeelden van lieve vaders en opa’s die werden gered dankzij zo’n ding. Allemaal waar, het waren ongetwijfeld stuk voor stuk volgens de Bregman-definitie deugende mensen, echter soms is het fijn van de dominantie van voorgaande generaties te worden bevrijd. Op mijn vijfendertigste werd ik wees, vijf jaar later gaat het beter dan ooit. Gelukzalig erger ik mij aan het naargeestige bejaardenhuis dat we van ons land aan het maken zijn.