Achter de muur

Zomaar een ochtend om half acht. Terwijl ik mijn koffie drink stuit ik op iemand die bij WNL voor de zoveelste keer een pleidooi houdt om vooral de dood van risicogroepen in deze pandemie te accepteren want economische schade enz. Ik zie het, ik hoor het en ik huil hier niet eens meer om. Bijna iedere dag is er wel een persoon, partij of actiegroep die steeds dezelfde boodschap herhaalt: “Jouw leven doet er niet toe en is niet de moeite van het beschermen waard”.

Na bijna elf maanden bijna alleen maar thuis in zelfisolatie, probeer ik iedere dag wanhopig kleine lichtpuntjes te pakken. Dat mijn leven voor een groep mensen blijkbaar niet het beschermen waard is, daar probeer ik niet al te vaak aan te denken. Ik ben er zo boos maar ook zo verdrietig over hoe men spreekt over risicogroepen. Ja, de lockdown is zwaar klote. Maar de risicogroepen willen net zo graag weer alles doen wat ze eerder deden. Ik weet dat ik enorm veel privileges heb. Dat de lockdown voor anderen nog veel en veel zwaarder is. Maar zelfs met al die privileges is het een loodzware en donkere periode en is volhouden soms verdomde lastig. Maar ik wil niet dood, of zó ziek worden dat het de rest van mijn leven bepaalt. Dat mijn bestaansrecht keer op keer ter discussie staat, men het prima zou vinden mij dood te laten gaan, dat raakt mij en heeft mij mentaal al zo vaak een enorme dreun gegeven. De moed om door te gaan en mij te blijven verzetten tegen de politiek van de onmenselijkheid, die komt soms van ver. Maar mijn doel is en blijft om deze pandemie te overleven, daar knok ik voor.

Toen Mark Rutte de eerste lockdown afkondigde had ik er nog geen flauw idee van wat dit voor mij in de praktijk zou gaan betekenen. Heel eerlijk gezegd was ik tot die week echt heel laconiek over het virus Covid-19. Toen mijn collega een week voor de ‘intelligente lockdown’ in de weer was met desinfecterende handgel moest ik daar zelfs om lachen. Dat lachen is mij na elf maanden in zelfisolatie wel vergaan. Sterker nog, ik heb nog nooit zoveel gehuild als in de periode vanaf maart 2020. Want ik bleek risicogroep. Zoals mijn arts het zei: “De kans dat je Covid-19 krijgt is voor jou niet groter dan voor andere mensen en je gaat het hoogstwaarschijnlijk wel overleven, maar bij jou zal er waarschijnlijk wel sprake zijn van een ernstig verloop van de ziekte met een grote kans op blijvende restschade”. Nou, daar kon ik het mee doen.

Ik heb SLE. “Nou en, lekker belangrijk”, hoor ik nu in mijn hoofd mensen zeggen. Snap ik helemaal want tot maart 2020 was dit detail ook in mijn leven totaal onbelangrijk. Mijn SLE was net zoiets als mijn leesbril die ik nodig heb om de kleine lettertjes te kunnen zien. Soms onhandig, best vaak irritant, maar het beperkte mij op geen enkele manier in de dingen die ik wilde doen. Maar sinds maart 2020 behoor ik ineens tot die groep van mensen die nu al elf maanden in hoge mate geïsoleerd leeft van de rest van de samenleving. Uit ervaring kan ik je dus melden dat het muurtje om de risicogroepen van onze overheid helemaal geen muurtje is, maar gedwongen afzondering. Het muurtje om de risicogroepen voelt in de praktijk als een donkere kerker zonder ramen om naar buiten te kijken maar wel met een stevig gebarricadeerde deur die in maart 2020 op slot ging en waarvan onze overheid als enige de sleutel heeft.

Onze overheid heeft tot taak haar burgers te beschermen. Maar als iets duidelijk is geworden is het dat onze overheid totaal andere prioriteiten heeft. Want wij hebben een overheid die de boel keer op keer bedondert, onjuiste cijfers en informatie deelt, de zwaksten doelbewust laat stikken en al vanaf dag één in deze hele coronacrisis constant achter de feiten aanloopt en keer op keer weer de verkeerde beslissingen neemt. Iedere keer dat onze overheid maatregelen afkondigt denk ik: “Weer te laat, weer te weinig, weer onnodig veel slachtoffers. Weer een pleister plakken op een slagaderlijke bloeding.”. Dat frustreert me en maakt me radeloos boos.

Natuurlijk ben ik ook boos op al die mensen die weigeren zich aan de maatregelen te houden, en dan heb ik het niet over de knuffelde en dansende mensen tijdens de demo’s van Viruswaarheid of andere extreemrechtse ‘vrijheidsstrijders’, maar over de mensen die de maatregelen steeds weer zo interpreteren dat ze er geen ‘last’ van hebben en die, als de besmettingscijfers ongekend hoog blijven, vervolgens boos verzuchten dat de maatregelen en zelfs een lockdown gewoon niet werken. Maar zowel de maatregelen als de lockdown kunnen niet werken zolang mensen massaal besluiten niet mee te werken en de regels te negeren. Want dat is wat er aan de hand is. Ik zie het ook in mijn eigen omgeving gebeuren. Mensen leggen de regel zo uit dat ze toch even naar kantoor kunnen of toch die verjaardag kunnen vieren. Want: “Ik hou mij echt aan de regels maar….” en dan volgt de reden die hen permissie geeft om de maatregelen voor ‘deze keer’ naast zich neer te leggen.

Ik neem het mensen die dit doen dus zeer zeker wel kwalijk, maar ik denk ook dat mensen dit doen omdat de urgentie van je aan de lockdown regels houden door de overheid onvoldoende benadrukt wordt. Als er geen enkele urgentie uitgaat van overheidshandelen, is het niet vreemd dat burgers het ook totaal niet serieus nemen. Steeds weer blijft de overheid de verantwoordelijkheid neerleggen bij de burgers. Elke persconferentie weer wordt er grote nadruk gelegd op het feit dat de verantwoordelijkheid voor de uitvoering van het beleid bij de burgers zelf ligt.

Maar het is wel het onze overheid die ervoor zorgde dat we vanuit een ‘intelligente lockdown’ weer lekker bijna alles mochten en dus massaal op vakantie gingen met als gevolg dat er toen opnieuw een lockdown kwam, met als kers op de taart van het wanbeleid een avondklok na negen maanden een strategie van “Wij doen maar wat, maar als andere mensen iets anders vinden, dat doen we gewoon dat”. Het is onze overheid die vanaf dag één koos voor een strategie van groepsimmuniteit in plaats van te gaan voor het zo snel mogelijk indammen van het virus door te testen, traceren en isoleren om op die manier het virus geen kans te geven onnodig veel slachtoffers te maken. Het was onze overheid die zorgmedewerkers niet voorzag van voldoende beschermende middelen en die van de vaccinatiestrategie een soort klucht maakt, maar dan wel één voor mensen met een heel slecht gevoel voor humor.

Maar het kan altijd erger. Want terwijl de cijfers langzaam maar zeker weer stijgen kondigt het kabinet enkele versoepelingen aan: “We doen hiermee iets heel spannends”, zegt Rutte. “Verruiming is in deze fase niet gratis.” Dat ‘niet gratis’, dat zal in de praktijk zijn dat veel mensen ziek worden en wellicht blijven en dat er onnodig veel mensen overlijden. “We doen hiermee iets heel spannends” is in de praktijk: we geven toe aan de druk omdat mensen moe zijn van Covid-19 en wij ons totale faalbeleid gewoon niet uit kunnen leggen. Maar het is boven alles verkiezingscampagne voeren en stemmen winnen door letterlijk over lijken te gaan.

Zowel de coalitie als oppositie, durven nog steeds niet te op te treden tegen het falende coronabeleid. Het vergt moed om uit te spreken wat zo helder zichtbaar is: namelijk dat het beleid tot nu toe gewoon niet het juiste blijkt te zijn, dat de aanpak waartoe men besloten heeft totaal niet werkt en er alleen maar voor zorgt dat de maatregelen steeds weer langer moeten duren. Ik ben ervan overtuigd dat het anders kan, dat je gezamenlijk en solidair door deze pandemie kunt komen. Zolang nog niet iedereen gevaccineerd is moeten we met elkaar zorgen dat corona zo min mogelijk slachtoffers maakt. Maar zolang er nog stemmen te winnen zijn durven de meeste partijen zich niet uit te spreken voor een #ZeroCovid-beleid.

Het lijkt mij een belangrijke overweging om mee te nemen, straks in het stemhokje. Welke partij zet solidariteit en mensen boven economische belangen. Ik weet in ieder geval wat ik ga laten stemmen, want jammer genoeg kan ik niet zelf mijn stem uitbrengen dit keer. Zelfs regelen dat iedereen veilig per post kan stemmen was blijkbaar teveel gevraagd.