Absurd dat Amalia moet kiezen tussen de troon en trouwen met een vrouw

Peter Rehwinkel, voormalig PvdA-burgemeester en tegenwoordig publicist, heeft iets krankzinnigs ontdekt. Als kroonprinses Amalia met een vrouw wil trouwen, kan zij de troon vergeten. Dat zegt een wet die nota bene destijds is opgesteld onder verantwoordelijkheid van Job Cohen, de vader van het homohuwelijk. Leden van het koninklijk huis mogen niet iemand van hetzelfde geslacht huwen want om kinderen te verwekken moet het zaad of de eicel van een derde eraan te pas komen. Die zijn derhalve niet van koninklijke afstamming, zo luidt de redenering van de wetgever.

De VVD was er als de kippen bij hierover kritische vragen te stellen aan de regering. De fractie eist dat aan deze anomalie een eind wordt gemaakt. Terecht want het is te gek voor woorden. Hoe kon het toch gebeuren dat reactionair denkwerk de totstandkoming van een bij uitstek anti-discriminatoire wet zo op een vals spoor kon zetten?

De basisgedachte is blijkbaar dat het koninklijk bloed niet mag worden aangelengd. Ook doet het aan iets anders denken: in grote delen van de wereld wordt nog steeds geëist dat vrouwen als maagd het huwelijk in gaan. Daarna worden ze zoveel mogelijk thuis gehouden terwijl hun echtgenoten alle vrijheid genieten. Dit is bedoeld om hun exclusieve vaderschap veilig te stellen, alle mythes, legendes en religieuze voorschriften ten spijt. Je zou het zelfs biologisch kunnen noemen. Ook in het dierenrijk vindt een strijd plaats tussen de mannetjes om hun eigen genen zoveel mogelijk te verspreiden terwijl de concurrentie het nakijken heeft.

De gedachten zwerven voort en concentreren zich op Topkapi, het paleis van de Ottomaanse sultans. Hun harem werd zwaar bewaakt, zodat de vrouwen geen mannen te zien kregen behalve de eunuchen die hen dag en nacht bewaakten. Al in een vroeg stadium sloten de sultans niet langer verstandshuwelijken met prinsessen uit andere dynastieën. Ze beperkten zich tot de slavinnen uit de harem, die voor een belangrijk deel uit Oost-Europa werden aangevoerd. Gedurende lange tijd was niet het Ottomaans maar Russisch de voertaal in de harem. De sultan oefende in de harem het seksuele alleenrecht uit. Als hij stierf volgde een van zijn zonen hem op, die vervolgens zijn moeder tot valide sultan uitriep, hoofd van de harem. Tot in de zeventiende eeuw liet de winnende prins al zijn broers doden. Later sloot men die op in een eigen paleisje samen met een aantal onvruchtbaar gebleken vrouwen bij wijze van harem. Op die manier was het voortbestaan van de dynastie gegarandeerd. De voorlaatste troonpretendent, Şehzade (prins) Dündar Ali Osman Osmanoğlu Efendi is op 18 januari 2021 op bijna negentigjarige leeftijd  overleden. Hij werd opgevolgd door zijn broer Şehzade Harun Osman Osmanoğlu Effendi. President Erdogan bracht telefonisch zijn condoleances over. Het nieuwe hoofd van de dynastie heeft negen kleinkinderen.

Aan de praktijk van de harem is in 1908 een eind gemaakt na een geslaagde revolutie onder leiding van het Comité voor Eenheid en Vooruitgang, beter bekend als de jonge Turken.

Om het voortbestaan van een dynastie te waarborgen zijn methodes als die van de Ottomaanse sultans niet meer haalbaar. Ook is het uit de tijd tussen prinsen en prinsessen van den bloede uit Europese vorstenhuizen verstandshuwelijken tot stand te brengen met een politieke achtergrond. Tegenwoordig mogen zij trouwen met “gewone” jongens of meisjes, zoals ook in Nederland staande praktijk is geworden. Uiteraard verliezen dynastieën daarmee veel van hun exclusiviteit. Het blauwe bloed raakt in sterke mate aangelengd met het rode van jongens en meisjes uit de bourgeoisie want met een arbeiderskind zijn koninklijke telgen nog niet thuis gekomen. Het dichtst in de buurt zit de Noorse kroonprins, wiens Mette Marit ooit een drugsverslaafde ongehuwde moeder was. Haar zoon Marius is niet opgenomen in het Noorse koningshuis. Hij woont nu samen met een of ander fotomodel in Londen, waar ze vaak de bloemetjes buiten zetten.

In dit licht bezien is het uit de tijd van prinsen en prinsessen te eisen dat zij daadwerkelijk de resultante zijn van een ontmoeting tussen het zaad en de eicel van een gehuwd prinselijk dan wel koninklijk paar. Wettelijke erkenning van het ouderschap zou alles moeten overstijgen. En waarom zouden Amalia en haar partner straks geen kinderen mogen adopteren? Van dat blauwe bloed is toch niets meer over.

Het is inmiddels zo aangelengd dat men zich mag afvragen wat deze familie nog zo koninklijk maakt.

Nu zouden Amalia en haar zusters wat dat betreft zeker een ommekeer kunnen bewerkstelligen. En wel door weer op stand te trouwen en serieus rond te kijken onder de beschikbare prinsen en prinsessen. Daarvan zijn er honderden, misschien wel een stuk of duizend te vinden. Het is moeilijk voorstelbaar dat zich onder hen de ware niet bevindt. Natuurlijk, in Europa is de keus beperkt. Je moet  wel verder kijken dan je neus lang is. In Azië en Afrika zijn honderden eeuwenoude koningshuizen met huwelijkskandidaten in overvloed. Denk bijvoorbeeld aan de dynastie van de Susuhunan van Yogyakarta, Pakubuwono XIII, of  de koninklijke familie die ook Nelson Mandela voortbracht. Wie weet wat een leuke prinsen en prinsessen rondlopen aan het hof van Nan Kwaku Dua, de koning van de Ashanti in Ghana.

En Latijns-Amerika? Dat heeft op het gebied van koninklijke families niet zoveel te bieden. In Brazilië vind je telgen van de familie Bragança, die ooit de keizerskroon van dat land droeg. Voor het overige komen in aanmerking Ferdinand en Isabella von Götzen-Iturbide, nazaten van de Mexicaanse keizer Agustín I (en de enige). Of er nog oude dynastieën zijn met wortels in de pre-Colombiaanse tijd kon ik zo gauw niet uitzoeken.

Dynastieën uit andere werelddelen dan Europa zouden kunnen helpen het Oranjehuis weer wat koninklijker te maken. Dat wel.

Uiteraard blijft het bij dit alles Amalia’s recht met een koningin aan haar zijde te worden ingehuldigd. Nog een vraag: als we weer een koning krijgen, krijgt hij dan een koning naast zich of een prins-gemaal?

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Naschrift: Al in de jaren zestig van de vorige eeuw suggereerde de politicoloog Kees Wagenaar de Oranjes te vervangen door gekozen koningen of koninginnen. Het gaat om een representatieve functie. Volgens hem zouden alleen acteurs en actrices zich kandidaat mogen stellen. Ambtsperiode vier jaar. Zo krijgen we op de troon altijd iemand die behoorlijk in het openbaar kan spreken en – als het goed is – door voorkomen en karakter – de tijdgeest weerspiegelt. Wat denken jullie bijvoorbeeld van Monique Henric, Ramsey Nasr, Halina Reijn, of Pierre Bokma?