7 Oktober heeft me fundamenteel veranderd

Na 7 oktober is dit artikel het eerste publiekelijke verschijnen vanuit mij. Na 7 oktober werd ik voor van alles gevraagd, maar heb ik alles afgehouden. Genoeg anderen die aan tafel konden schuiven om te spreken over één van de moeilijkste dossiers uit de mensengeschiedenis.

Na 7 oktober heb ik me compleet afgezonderd. Want dat is mijn manier. Ook in 2016, toen ik biologisch kinderloos raakte, zoals ik het noem, deed ik dat. Bij een existentieel keerpunt zoek ik eerst de stilte op en voer slechts de dialoog met God. De rest komt later. En het komt. 7 oktober heeft me fundamenteel veranderd.

‘Ondenkbaar’ is het enige woord waar ik op kom waar ik wat mee kan. Wanhoop, woede, onrecht, immens verdriet, trots, overlevingsdrang, angst, liefde, ongeloof, onbegrip, tribaal en historisch besef, vloek, juk, gevecht, rechtvaardigheid, loyaliteit, integriteit, barbaarse berichtgeving, beeldvorming, zorgen, slapeloosheid, veiligheidsmaatregelen, eenzaamheid, pijn, existentieel keerpunt en knellende waardesystemen: dit zijn enkele woorden die iets moeten uitdrukken, maar die tekort doen aan de diepere lagen van 7 oktober.

7 oktober heeft me de fouten in het familiesysteem en de gesloten gemeenschap waar ik me uit heb losgeweekt, nog dieper doen vergeven. Dit omdat er nog meer begrip is voor waar ik vandaan kom en wat op mijn schouders rust. 7 oktober gebeurde alleen in 2023. Vervolgens herhalen eeuwenoude patronen zich sindsdien voor mijn ogen.

Ondenkbaar. De pijn is ondragelijk. Na jaren niet ziek te zijn geweest, heb ik drie keer griep in anderhalve maand. Mijn lichaam reageert. Ineens bevat ik teksten zoals “zij die uit Uw naam zijn gestorven” uit de gebeden van mijn jeugd. Het enige wat mijn instinct wil, is ‘mijn mensen’ beschermen. Maar ik weet niet hoe! 7 oktober heeft het fundament waar ik sinds 2012 zo hard aan heb gewerkt om transgenerationele trauma te helen compleet doen rammelen.

7 oktober heeft me doen smeken om oplossingen. Zo stuurde ik zelfs Gabor Maté een brief om te vragen of de beste psychiaters van de wereld naar het hart van de wond kunnen gaan, om de infectie te behandelen. Want volgens mij is dit niet de heilige graal, maar wel onmisbaar in het geheel. En ik stuurde diverse overheidsorganen een brief om zorgen kenbaar te maken en te spreken over oplossingen.

7 oktober heeft me vooral doen zoeken naar ideeën om te begrijpen waarom God, als God bestaat en geen creatie van de mens is, dit anno 2023 allemaal laat gebeuren. Ik sprak met een aantal topfilosofen en zelfs lokale rabbijnen. Geen van hun antwoorden was toereikend. Maar in de stilte van mijn ziel vond ik dat het de bedoeling is om te protesteren.

What the f*ck God protesteerde ik wel 50.000 keer in de afgelopen tijd. Dat mensen tot de ergste zaken in staat zijn, weten we. Maar what the f*ck God. Wordt het niet tijd om de ‘vrije wil’ waar mensen over beschikken in te perken? Mensen bakken er namelijk niks van en maken de wereld kapot. Hoewel, we moeten ook de zaken benoemen zoals ze zijn, willen we iets kunnen oplossen.

Er is namelijk geen één Jood in die duizenden jaren geschiedenis die ooit een baby levend in een oven verbrandde, terwijl hij de moeder kapotverkrachtte en de vader liet toekijken onder hevig martelen. Er is geen één Jood in die duizenden jaren geschiedenis die vervolgens dit soort gruwelijkheden jegens onschuldige mensen ging vieren of ‘in een context ging plaatsen’. 7 oktober is een oproep tot opstaan voor het waardesysteem van het licht. Van universele verbinding met elkaar aan de hand van dat waardesysteem van het licht, ongeacht wie we zijn en waar we vandaag komen. Voorbij het tribale.

In het kader van het laatste zijn er geen woorden voor hoe corrupt de mensenrechtenorganisaties hebben gehandeld, onder andere door 57 dagen de seksuele gruwelijkheden jegens vrouwen, kinderen, mannen en ouderen niet te veroordelen. En in dat kader merk ik vandaag op – twee maanden na 7 oktober, aan het begin van Chanoeka – dat ieder lichtje gedurende de aankomende acht dagen van dit lichtenfeest opgedragen zal worden aan de slachtoffers. Dat de intentie en attentie uitgaan naar hen die op dergelijke wijze onvoorstelbaar veel hebben geleden. Voordat ze ‘eindelijk’ dood waren.

Wat misschien erger is dan miskenning van de wereld voor de meest mensonterende praktijken die er kunnen bestaan, is hoeveel overlevenden van verkrachting en meer moeite hebben met zich erover uitspreken. Dit is onder andere bevestigd door diverse onderzoeksjournalisten en zorgprofessionals in Israël.

Omdat veel slachtoffers binnen gesloten gemeenschappen nu eenmaal bang zijn voor de repercussies, niet alleen voor henzelf, maar voor hun naasten. Omdat veel slachtoffers bang zijn voor verbanning uit de groep. Omdat die angst nu eenmaal al zo lang gegrond blijkt te zijn. Mensen blijven zwijgen tot in hun graf en helen niet uit angst voor hun ‘eer’ en plek – eventueel uitgedrukt in rangorde binnen de groep – met alle gevolgen van dien.

Goed, laten we helder krijgen dat er niets, maar dan ook niets is dat mensen kan worden aangedaan, waarmee hun eer en waarde kan worden aangetast. Niets. Er is ook niets dat bijvoorbeeld vrouwen kunnen dragen, doen of zeggen, waarmee hun eer en waarde kan worden aangetast. Het tuig spreekt over slachtoffers te willen bevlekken. Maar er is niets waarmee dat kan lukken. Helemaal niets. Ze bevlekken alleen zichzelf. Ieder zwaard voor de ander valt immers op onszelf. We vallen in iedere kuil die we voor de ander graven.

Ieder mens houdt eeuwig eer en waardigheid. Als God bestaat, is dit juist de kern van het bewijs. Er is niets waarmee we onze eer en waardigheid kunnen verliezen. Het is er omdat we er zijn. Niemand die daarbij kan en die dat kan afpakken. En ja, het is waar dat Joodse vrouwen die eer en waardigheid vaak goed weten uit te stralen in hun handelen en zijn. Een zielskwestie. Het kan nooit, maar dan ook nooit worden gestolen of beschadigd.

Maar laten we in hemelsnaam voor ons eigen welzijn kappen met die toxische repercussies van #MeToo. We moeten de slachtoffers en overwinnaars eren met alles wat we hebben. Vrouwen met moed hebben meer waarde dan parels parafraseer ik uit een gebed uit mijn jeugd. Ineens bevat ik de metafysische betekenis. Voor mijn vrouwen; mijn zussen. Voor iedereen die op 7 oktober zoveel heeft geleden. Ik steek mijn lichtjes aan en protesteer nog eens: what the f*ck. Stilte hervat.