66 jaar Al-Nakba

“Als je neutraal bent in een situatie van onrecht, dan kies je de kant van de onderdrukker”. Aartsbisschop Desmond Tutu. Geen ziel zal zich ooit afvragen wie de agressor is geweest tijdens de tweede Wereldoorlog. De oorzaken van het conflict en de gruwelen van destijds zijn immers alom bekend. Al-Nakba is de vlucht, verdrijving en etnische zuivering van de Palestijnen tussen 1947 en 1948. De confiscatie van hun bezittingen en de massamoorden uitgevoerd door Joodse milities (Irgun, Stern en Hagana) maken echter geen deel uit van ons historische besef. Ironisch, want Al-Nakba, dat op 16 mei voor de 66ste keer werd herdacht, is terdege een gevolg geweest van WO2.

Geschiedenis Na het beëindigen van het Britse mandaat over Palestina in 1947 deelde de VN het ‘beloofde’ land, middels resolutie 181 op. Het doel van de desbetreffende resolutie was om zowel een Joodse thuishaven als een Palestijnse staat te creëren. In het licht van deze historische gebeurtenis rees bij mij persoonlijk de vraag: hoe verdeel je datgene, wat niet aan jou toebehoort?

In lijn met bovenstaande gedachte brak er een destructieve oorlog uit tussen de inheemse bevolking enerzijds en de Joodse kolonisten anderzijds. Tijdens deze oorlog werden er twee dozijn moordpartijen uitgevoerd door de toekomstige Israëliërs, werden er 500 dorpen en maar liefst 11 steden verwoest. Het ‘vrijgemaakte’ land werd vervolgens gebruikt om nederzettingen op te bouwen. Aan het einde van de oorlog waren er 750,000 Palestijnen gevlucht en/of verdreven. Dit is summier de historische tragiek van de Palestijnen. Zij zijn de slachtoffers van de slachtoffers geworden. En sedert 1948 worden zij verguisd, onderdrukt en genegeerd door de rest van de wereld.

Heden De nazaten van de mensen die toen verdreven werden wonen tot op de dag van vandaag in vluchtelingenkampen verspreid over, Libanon, Syrië, Jordanië, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, veelal in erbarmelijke omstandigheden. De VN roept Israël middels resolutie 194 op om deze vluchtelingen te laten terugkeren. Aan deze resolutie wordt echter geen gehoor gegeven.

In de zogenoemde ‘bezette gebieden’ fungeert Israël al decennia lang als een bezettingsmacht. Een bezettingsmacht te vergelijken met de koloniale machten uit het verleden. Israël controleert de luchtruimte, de grenzen en het water. Tevens worden de Palestijnen de meest elementaire basisbehoeften ontnomen. Een recente studie stelt dat 46 procent van de Palestijnse kinderen lijdt aan acute bloedarmoede en maar liefst 70 procent van de bevolking kampt met een gebrek aan voedsel. Een bewuste strategie van een land, dat zich maar al te graag de enige democratie in het Midden-Oosten noemt.

Rol EU In 1995 sloot Israël een associatieverdrag met de EU. Dankzij dit verdrag heeft Israël een gunstige economische positie verworven. Een derde van de Israëlisch export gaat naar de EU. Aan het associatieverdrag als zodanig zitten wel voorwaarden, zo stelt artikel 2 van het associatieverdrag dat Israël de mensenrechten dient te respecteren. Bij het nalaten van voorgenoemde kan het verdrag eenzijdig opgezegd worden door Brussel. Er zijn inmiddels talloze rapporten beschikbaar, waaruit blijkt dat Israël de mensenrechten stelselmatig schendt. Zelfs kinderen zijn daar niet veilig. Zo zijn er gevallen bekend waar kinderen midden in de nacht aan handen en voeten geboeid afgevoerd zijn. En gedurende de detentie werden die kinderen stelselmatig mishandeld. Een krachtige reactie van de EU blijft echter uit.

Een van de (kern) doelstellingen opgetekend door de lidstaten van de EU is een strikte nakoming en ontwikkeling van het internationaal recht. Wil de EU in de toekomst wereldwijd bezien een rol van betekenis blijven spelen, dan zou zij indien noodzakelijk gewenst resultaat moeten kunnen afdwingen. In dit specifieke geval impliceert dit het opzeggen van het associatieverdrag met Israël.

Een democratische seculiere staat Al 66 jaar ziet de internationale gemeenschap de twee-staten oplossing als de ‘heilige graal’ om tot een duurzame oplossing te komen. Maar daadwerkelijke vrede is er nooit geweest. Een democratische seculiere eenheidsstaat voor moslims, christenen en joden biedt uitkomst. Er zou een einde komen aan de vluchtelingenproblematiek, aan de bezetting en het eeuwigdurend geweld in die regio. Dit is heden ten dagen niet de mainstream gedachte, vanwege het feit dat deze oplossing als een onhaalbare illusie wordt gezien. Enkel als een apartheidsregime uit het verleden zoals Zuid-Afrika middels internationale repressie op haar knieën gedwongen kon worden, waarom zou dezelfde oplossing niet kunnen werken voor een land als Israël? Goed voorbeeld doet volgen.

Deze tekst verscheen eerder op www.voorbeeld-allochtoon.nl