40-45 De Musical? Een brug te ver
“Hoera! Opa wordt 92 en hij is nog in goede gezondheid, dus dat gaan we vieren!”
“En wat geef je een 92-jarige in hemelsnaam cadeau. Opa is voorstander van natuur, milieu en zijn generatie is genetisch duurzaam. Hij is al zeker tien jaar aan het ontspullen en met een etentje doen we hem ook geen plezier.”
“Opa is van de Hollandsche pot, geen fratsen en hij eet het liefst van zijn eigen bord.”
“Laten we hem dan een ervaring cadeau doen, dat vind hij vast geweldig.”
“Uitstekend idee. Iemand een suggestie?”
“Wat dachten jullie van 40-45 De Musical, opa zat vroeger toch bij het verzet ofzo?”
“Nee joh, hij als enige in Nederland niet, maar tof idee, boek jij de tickets?”
“Gezellig!”
Surrealistisch tonelstukje van Wim T. Schippers?
Helaas… De Belgische pretfabriek Studio 100 heeft het onzalige idee gehad een musical rond het thema ‘Tweede Wereldoorlog’ daadwerkelijk te doen materialiseren. Voorheen vrolijk grossierend in allerlei kindervermaak als Kabouter Plop, Maja de Bij en popbandje K3 beginnen zij nu aan de exploitatie van de gitzwarte jaren 40-45.
Welke mafkees van een producent heeft dit nu weer bedacht, of genuanceerder, waar begint de gedachte aan een oorlog als vorm van vermaak terwijl er op dit moment overal in de wereld onverteerbaar onzinnige oorlogen worden gevoerd en wellicht zelfs een Derde Wereldoorlog om de hoek loert?!
Was Soldaat van Oranje-De-Musical al een gotspe dan is nu toch wel de ultieme drempel van fatsoen geslecht. ‘Een brug te ver’, om in 40-45jargon te blijven. Binnenkort; Oekraïne, De Musical? Israël, De Musical?
Al die wansmaak wordt nu dus naar de kroon gestoken door dit gedrocht. Het doet sterk denken aan opportunist Max Bialystock die in het briljant fictieve filmverhaal ‘The Producers’ met het onfrisse plan komt de musical ‘Springtime for Hitler’ te produceren. Mel Brooks schreef deze geniale komedie in 1968 met alle Joodse en andere humor hem eigen en leverde een klassieker af die, hoe is het toch mogelijk, later ook weer volledig overbodig ‘ver-musicald’ werd.
‘The producers’ ís zo krankzinnig leuk omdat het van een krankzinnige premisse uitgaat. Vijfenvijftig jaar later wordt die kolossale grap tot wrange werkelijkheid in de échte wereld.
Een oorlog als decor voor het verschijnsel musical, toneel gelardeerd met zang en dans, moet wel van érg lang geleden zijn om geen aanstoot te geven (alhoewel ik mij ook niet kan voorstellen dat Waterloo, De Musical veel publiek zou trekken). Aan de musicalvorm van theater-entertainment kleeft vooral en onvermijdelijk muzikaliteit die, hoe ingetogen ook, natuurlijk helemaal geen pas geeft bij deze dramatische periode die voor velen nog altijd als een open wond midden in onze maatschappij ligt.
Er werden en worden uiteraard duizenden films over deze periode geproduceerd. Soms naar de historie, soms pure exploitatie maar met film en televisie hebben we toch echt geheel andere media bij de kladden.
Als de oorlogen die nu woedden op de premìeredatum, september volgend jaar, nog altijd gaande zijn mogen we hopen dat de sponsors en onze lieve Belgenvrienden zich nog eens achter de oren krabben. Te verwachten valt dat niet, in dat geval heb ik alvast de betere titel: Abject, De Musical.